ичидаги Хизр бобо, тегирмончи.
Айланади тегирмонинг,
Тегирмон тоши айланар.
Фалак ҳам бир тегирмондир,
Ою қуёши айланар.
Одамзот ҳам дондир дейсан,
Арпамидир, буғдоймидир –
Чархнинг тегирмони аро
Кексаю ёши айланар.
Кўкда қора булут кезса,
Дашту қирга жон бўлади.
Кўкда оппоқ булут кезса,
Буғдой пишиб, нон бўлади.
Мени дастиёр этганди, тегирмончи,
Отам буғдойга кетганди, тегирмончи.
Кута-кута соғинчларим ойга етди,
Болалигим сойга кетди.
Кейин у сойдан келмади,
Отам буғдойдан келмади, тегирмончи.
Шамолларда бошоқлари ер ўпиб эгилади,
Саҳарлари буғдойзордан отам ҳиди келади.
Самодаги сомонлар ҳам
обдон янчиб туйилгандай,
Сомон йўли – кўп ун сепиб қўйилгандай.
Ўтди-кетди асрми ё фаслмиди – Йигирманчи,
Тегирмончи қайга кетди, тегирмончи?
Қалдиратиб, гулдиратиб кенг осмонни,
Бир кечаси қалдироқлар
олиб кетди тегирмонни,
Юрагимдан юлиб кетди тегирмонни.
Йиллар ўтди. Селлар ўтди.
Кимлар унут, тегирмончи.
Осмонларга қарайман гоҳ:
Кезиб юрар оппоқ булут – тегирмончи.
«Биз – озгина боламизу…»
Биз – озгина боламизу…
Биз – озгина лоламиз.
Биров бола, яна биров
Лола бўлиб қоламиз.
Бир кун келар – сарғаяди,
Қовжирайди лоламиз.
Болалик ҳам кетар. Қолар
Кўксимизда ноламиз.
«Даланг сенинг болангдир…»
Даланг сенинг болангдир,
Боланг сенинг далангдир.
Ўзбекнинг даласи денг
Ўзбекнинг боласини.
Ўзбекнинг боласи денг
Ўзбекнинг даласини.
Кимлар калла ўстирар,
Кимлар салла ўстирар.
Ўзбек бола ўстирар,
Боғу дала ўстирар.
Мисли қалъа ўстирар
Қалбининг қалъасини.
Мен ҳам шу ер – палакдан
Ранг олган ҳандалакман.
Гоҳ тупроқ, гоҳ фалакман,
Ўхшатолмай ҳалакман
Ўзбекнинг боласига,
Дашти ҳам даласига
Шеъримнинг даласини.
БИР БУЛБУЛНИНГ АТРОФИДА
Қайда бир булбул бўлса гар,
Билгилки майна бўлади.
У майнанинг ёнида ҳам
Бир-икки майна бўлади.
Яна кўп қарға бўлади,
Бир қарға дарға бўлади.
Қаердаким кўп қарғаю
Яна кўп майна бўлади –
Бир булбулнинг атрофида
Кўп чайна-чайна бўлади.
МУТОЛАА
Талабаларга
Сен ўқийсан жиддий, берилиб,
Нурланади, порлайди зеҳнинг.
Сен албатта одам бўласан,
Келажагинг порлоқдир сенинг.
Сени кутар энг ёруғ йиллар,
Тиззангдаги