Республикасининг «Давлат байроғи тўғрисида»ги Қонуни билан тасдиқланган. Бу жафокаш ўзбек халқининг, яна унга елкадош, дўсту биродар бўлиб, бир оила бўлиб, шу ҳудудда аҳил-иноқ, тинч-тотув яшаётган 130 миллату элатларнинг улкан тарихий ғалабаси иниъкосидир!
Байроғимиз шаклан бир мато, байроқнинг бутун узунлиги бўйлаб ўтган тўқ мовий ранг, оқ ранг ва тўқ яшил рангли учта эндан таркиб топган, оқ рангли эннинг четларидан қизил ҳошиялар ўтказилган тўғри тўртбурчак шаклидаги мато. Аммо унинг шамойили, унинг маънавий-руҳий қиёфасини сўз билан таърифлаб бўлмайди. У кўзимизнинг нури, танимизнинг қуввати, мақсадларимизнинг порлоқ машъали бўлиб, юксак марраларга чорлаб туради. Унга қараб биз ўзимизнинг борлигимизни, шу каҳкашонли дунёда 200 га яқин мамлакатлар ичида ўз ўрнимизга эгалигимизни англаймиз!
Давлат байроғи – мамлакат давлат суверенитетининг рамзи ҳисобланади. Буюк аждодларимиз азал-азалдан озод ва ҳур яшашга интилган, бу йўлда молию жонини аямаган. Тарихда бунга истаганча исбот ва далиллар бор. Халқимиз минг йиллар мобайнида бошидан қанча-қанча босқину, қирғин баротларни, дилозорликларни ўтказди, бироқ уларнинг ҳеч бирига кўникмади, кўнмади. Аксинча, “ҳур туғилғон”ини (Чўлпон) англатиш учун курашиб келди. Бунинг энг яқин, энг ёрқин далили – ўтган аср аввалидаги жадиларимизнинг миллий озодлик учун қилган саъй-ҳаракатларидир.
Улар аслида бутун бир миллатнинг ички дунёсини, ички орзуларининг манзараси бўлиб майдонга чиққандилар. Гўё вужудан бир байроққа айланиб кетган юртнинг жасур ўғлонлари мисолида Ўзбекистон замини ҳеч қачон ёвга бўйсунмаслигини, ҳеч қачон тобе бўлмаслигини, аксинча мустақилликка интилаверишини, ҳурриятга бўлган ташналигини қондирмагунча тўхтамаслигини исбот этди.
Бугун Бирлашган Миллатлар Ташкилотининг пештоғида кўпсонли суверен мамлакатлар қаторида озод Ўзбекистон байроғи ҳам бўйма-бўй, қадма-қад туриб ўзини намоён этяпти. Булар ҳақида ўйласам, ҳар гал жадид боболаримизнинг орзулари ижобат бўлганидан, тўккан қонлари оқланганидан, халқимиз тортган азобу уқубатлар беиз кетмаганидан кўнглим равшан тортади, кўзларимда севинч ва шукроналик ёшлари пайдо бўлади.
Бундан ўттиз йил аввал бир алп йигит ёки дилбар қизимизнинг жаҳон майдонида Ўзбекистон байроғи остида спорт мусобақаларида иштирок этишини тасаввур қилиш қийин эди. Истиқлол ато этган давру давронни қарангки, бугун бунинг аксини тасаввур қилиш мушкул. Спортчиларимиз дунёнинг энг нуфузли, энг улкан спорт анжуманларида манаман деган мамлакат вакилларидан қолишмаслигини, ғалаба учун ҳақдор эканини такрор-такрор исбот қиляпти. Бугун ўғил-қизларимиз орасида минглаб чемпионлар бор. Уларнинг ҳар бир ғалабаси учун байроғимиз кўкка бўйлаб, мадҳиямиз жаранг сочганини, сочаётганини ва сочажагини ўйласам, томирларим ғурурдан жимирлаб кетади.
Фақат спорт эмас, илм-фан, маданият ва адабиёт, ҳарбий соҳаларда эришаётган ютуқларимиз рамзи бўлиб ҳам байроғимиз сарбаланд кўтарилмоқда. Муҳтарам Президентимиз Шавкат Мирзиёев таъкидлаганларидек, буни амалга ошираётган йигитларимиз,