Тоµир Малик

ТАНЛАНГАН АСАРЛАР


Скачать книгу

кирадилар. Асалариларнинг іґриічилари ±мон жойга іґнган асалариларни уяга іґймас эканлар. Шунга кґра, иймон саройига оІзидан ароі µиди гупуриб турганлар іґйилмайдилар. Уларнинг жойлари иймон саройи эмас, шайтон кулбаси бґлиб іолади. Расулуллоµнинг µадисларида айтилишича: «Давомли хамр ичган киши бутга топингувчи кабидир. ¤лса, Аллоµнинг µузурига бутпараст каби боради.» Аллоµ асрасин! Дуо іилайлик: барча майпарастларни бу йґлдан іайтариб, µидоят берсин!

      Нафсларимизни тарбиялашнинг энг биринчи шарти – тавбадир. Тавбалар ижобат бґлмоІини Аллоµ насиб этсин.

      Иймон саройига кирмоі мушкул, аммо ундан чиіиш осон, Худо саіласин! «Ўмонликлар онаси» дан юз ґгириб, µидоят онасига фарзанд бґлмоіликни Аллоµ барчаларимизга насиб этсин. Омийн йа Роб ал-оламийн!

* * *

      Калтак еган болага тасалли берибдилар:

      – Ранжимагин, болакай, та±і жаннатдан чиііан, асли яхши нарса.

      Болага бу таскин таъсир этмай, йиІлаганича дебдики:

      – Ґечамда! Яхши бґлганида жаннатдан чиіарилармиди?

* * *

      Чґка±тган одам нола іилиб, іичіирибди:

      – Эй Хґдойим, мени іутіар!

      Ўнидаги дґсти дебди-ки;

      – Јґлларингни ишга сол, шунда Худо сени іутіаради.

* * *

      Надоматлар афсусларим, фоµишабозлик билан шуІулланувчилар сони кґпайиб боряпти. Туркия сафарида бґлганимизда у ердаги ватандошларга «савдо важµидан биз томондан келувчи аёлар кґп экан, шу нарса сизларга малол келмаяптими?» деган маъно сґраб эдик, улар «фаіат тижорат маісадида келсалар майлига эди, улар орасида фоµишаларнинг кґплигидан юзимиз ерга іарамоіда», дедилар афсус билан. Ажабланамиз: шу жувонларнинг ота-оналари бор, ака-опалари, укалари бор, айримларининг µатто эрлари µам бор! Наµот улар уялмайдилар? Яна афсус, яна надомат… фоµишалик билан бирга даюслик µам яшаяпти…

      Фоµишаликнинг сабабларини айримлар иітисодий іийинчиликдан деб белгилашяпти. Бу фикрга іарши юз бора, минг бора «йґі!» ва яна «йґі!» деймиз. Агар бу даъво рост бґлса камбаІалларнинг µаммаси фоµишаликкк кириб кетишлари керак эди (Аллоµ саіласин!). Бу бузуіликларнинг аввали µам охири µам иймонсизликда!

* * *

      Бир ривоят ґіидимки, уни сиз, азизлар билан баµам кґрмасам бґлмас:

      Чґл ґртасида бир бадавий араб хотини билан чодирда яшар эдилар. Бир куни хотини хасрат іилиб іолди:

      – Бутун йґісуллик ва жафони биз чекяпмиз. Бошіаларнинг умри фаровонлик билан ґтяпти. Фаіат бизларгина фаіирмиз. Нонимиз йґі, іатиІимиз оз. Пиёламиз йґі, сувимиз эса – кґз ёши! Кундузи кґйлагимиз – іуёш, кечаси тґшагимиз – ой. Очлик сабабидан баъзан Ойни нон дея хуружга тушамиз. Бу кетишда µолимиз нима бґлади?

      Бадавий хотинига бундай жавоб іилди:

      – Эй хотин, іачонгача дунё моли учун µасрат чекасан? Бу дунёда яна іанча умримиз іолди? Аілли кишилар оз-кґпга іарамайдилар. Ёшлигингда іаноатли эдинг, іариган сари µирсинг ортмоіда. Олтин истайсан, µолбуки авваллари ґзинг олтин каби эдинг. Сенга нима