Kâğıttan Kayıklar. Emin Göncüoğlu

kutu üst üste duran evlerin arka yüzleri içinde, o hemen bu durumuyla göze çarpıyordu. Penceresindeki perdeler kar beyazı ve tertemizdi.

      Muktim, içi daha yumuşak ve seçerek bakıyordu o tarafa. Balkon ve pencere kenarı çeşit çeşit çiçeklerle doluydu ve Muktim’e uzak sayılmayacak bir yerdeydiler. Boş peynir ve yağ tenekeleri, çiçeklere saksı görevi görüyordu. Çiçekler, içinden çıkılması zor bir karışıklığın ve çirkinliğin ortasında hayat bulmuş ve bir köşeyi cennete çevirmişlerdi.

      Çiçekli balkonun kapısı beklenmedik bir şekilde hızla açıldı. Elinde su kovası ile genç bir kadın çıktı dışarı. Penceresinden dışarıyı seyrederken zaman zaman gördüğü ve görmenin de ötesinde önüne geçilemez bir merak ve istekle seyrettiği, gösterişsiz, suskun, hatta çoğunlukla üzgün, fakat kendinden emin, pervasız ve korkusuz tavırları ile ondan habersiz çekimine kapıldığı kadındı bu. Yirmi beş yaşlarında gösteriyordu, belki de daha gençti. Gösterişsiz, ama sıradan olmayan anlamlı bir yüzü vardı. Şimdi bu yüzün ardına takılmış, âdeta donmuştu Muktim’in beyazı kanlanmış gözleri. Başının içinde kaynayıp duran ağrıyı unutmuş gibiydi. Kendisini daha iyi hissediyordu. Canlanmış, vücudu gerilip dikleşmişti. Genç kadın küçük bir serçe gibi çiçeklerinin arasında gezip duruyordu.

      Muktim, tül perdeden biraz geri çekildi. Çiçekli balkonu ve kadını seyrettiğini, tuhaf bir hisle, birilerinin görmesini istemiyordu. Fakat kadın, karşı penceredeki kıpırdanmayı görmüş ve Muktim’i fark etmişti.

      Zaman zaman pencerede gördüğü, yorgun duruşuyla dışarıyı solgun bakışlarla seyrettiğini bildiği genç adamın kendisine dikkatlice bakmasından rengi diğerlerinden oldukça farklı, bastırılması imkânsız bir heyecana kapılmış ve vücudunun her yerinde ama her yerinde, patlayan rüzgârı ve ayaklanmayı bir serçenin titremesini izler gibi biraz da tedirgin bir şekilde dinleyip izlemişti.