вахликкина қайтворган Зулайхо хола Нодирни қўлтиқлабкелаётганга гап қилди:
– Ҳой-ҳой, Мамасидиқмисан, мулла Мўминди ўғлимисан? Ҳа-а?
Мамасидиқ эшитмади. Пинжидагига қараб: “Ичмай ўл”,–деб сўкиниб қўйди.
Зулайхо хола Нодирга юзланди:
– Ўзимам билувдим. Ҳап, сени, қараб тур! Иншоолоҳ, эртага гаплашаман сен билан. Кепатангни қара, ўғлим!
– Ой-йи, кечирв-вор-роринг. Хўпми?… Фишт, ухлаймиз энди… Тунингиз хайрли бўлсин, ўртоқлар. Ийи акшамлар…
Данг-да-да-да-данг…
Зулайхо хола ўғлини ўрнига ётқазиб, бироз термулиб турди-да, кейин “ётгайман, ё обло”деб,хонаситомон жилди.
Нонушта пайти Зулайхо хола:
– Ўғлим, бугун бозор. Одам кўп бўлади. Ҳабтовусларга илашиб юрмагин.
– Албатта, албатта. Ойи, кечаги воқеани эслатиб, ўсал қилманг мени…
– Ўсал бўлмай қолинг сиз…
– Ойи, регламент икки минут.
– А?.. Куйдирдинг-ку мени, ўғлим. Ўқитиб-ўқитиб… Оҳ, биттаю битта ўғлимдан келган кўргуликни қаранг-а! Парвардигор, йўл кўрсат ўзинг! Шу пайтгача…
– Ойи!
– Гапириб олай, ўғлим, тўхтатма! Сендан бўлак ишонган тоғим йўқ. Барибир сени яхши кўраман, локигин, гапириб олай! Тортган азобларимни айтай. Хафа қилиб қўйсам, кечир, ўғлим. Шанба кунлари уйга шуппайиб келганингда беш-тўрт сўм топиб берай деб, чеккан ташвишларимни айтай. Бир пақир олча териб, бозорга бориб, иссиқда куйиб, сенга пул топиб берганман, сен билмасанг, худо билади. Кўп кўтара олмасдим, шунинг учун ҳар кун бир пақирдан олиб борардим. Биламан, сенинг қўлингга пул тушди дегунча, кўзингга ҳеч нарса кўринмайди, дўкондаги шишалару, уч-тўртта самарискаўртоқларингдан бошқа! Ичкилик ўлгурнинг оқибатини нев ужели билмасанг! Қудрат амакингни кўр, ичиб-ичиб нима бўлди?! Телба бўлиб қолди-ку, ўғлим… Рахматли даданг бўлганда…
– Ойи, йиғламанг…
– Ҳой, нега бўлмаса, Акбаралидан қирқ сўм олдинг? Ақлинг етмадими шунга; ўқиётган бўлсанг, ҳали ишламасанг, хўп, узолмасакансан, нега олдинг? Дадангнингғазнаси бормикин мундоқ олиб берсам.
– Мен 40 сўмни қарзга олганман. Ўзим узаман. Акбаралини сизга айтишини билганимда олмасдим. Номард…
– Айтади-да, кимга айтсин эмасам, айтади, албатта, менга айтади! Юзимни қаро ерга қаратдинг. Шу ерда шунча тўқиб қўйибсанки, Тошкенда тинч юрмайсан сен. Айт, сигиримни сотай, қарзларингни тўлай, онангдан яширма.
Нодир гандираклаб кетаётган кишини таниди. Беш йил олдин у билан бир кун ҳамтовоқ бўлган, ҳамхона бўлган… Бу–Бадриддин.
Бир чеккага тортиб, “Тинчликми?”деб сўрадиНодир.
– Қўлимдан ушлама, ёр-риб ташлайман!
– Ўзингизни босинг, ошна, паноҳингизда биз ҳам кун кўрайлик, мен Нодирман.
Бадриддин кўзларини ярим очиб осмонга қаради-да, сартарошнинг атир сепадиган асбобидай туфукларини сочиб,узун “уф”қўйибюборди.
– Нодир? Ҳа-а-а.Қадрдон дўстим, Нодирми?
Унинг лаблари бурилди. Йиғига ўхшаш товуш чиқара бошлади. Ҳаётида бирор бахтсизлик рўй бергандир.
– Майли, хафа бўлманг, ҳар нарса бўлади, шоир ҳам, “Неки