бу менинг дўстим Нодир…
Бу кеча– армонсиз эди. Йўқ! Нодир эслай олмайди…
– Нодир, юринг, жой солиб берай, уйқунгиз келди, шекилли,– деди Соня. Нодир оппоқ вужудни, дуркун кўкракларни бу қадар яқиндан кўрмаган эди… Йўқ! Нодир эслай олмайди. Сонянинг қулпунайга ўхшаш лаблари, ёниб турган кўзлари янги бир олам сари чорлади. Нодир шу олам ичига ғарқ бўлди… Эслай олмайди!..
Кеч уйғонди. Кийинди. Стол тепасидаги оқ қоғозга кўзи тушди. Унга шу сўзлар ёзилган эди:
“Нодир! Сени уйғотгим келмади, С.га 10 сўм бериб кет. Эртага, албатта, кел. Тонг саломи билан Б.”.
Автобус тўхтади.
Ёмғир. Уйда ҳеч ким йўқ. Нодирнинг хаёлини“шап” этиб тушган лой бўлди.Чаккатомаётган жойга тунука товоқ қўйди. Тинг. Тинг. Чакка ғамгин хотиралар уйғотади. Қишлоқ марказига чиқди. Ёмғир ивитмасин учун дўпписи устидан дастрўмолини ўраб олган киши шошибўзини магазин ичига урди. Қишлоқ идорасининг эшиги дастасини ушлаб турган бир киши худди илондан қўрққандек тисарилди. Ичкарида бирор ҳодисабўлдимикин?Нодир ўша томонга юрди.
– Кирманг!Хўжайин!– деди ҳалиги киши.
Нодир ҳайрон. Ичкарида серсавлат бир одам хаёл суриб ўтирарди.
– Ассаломалейкум.
– Ваалейкум. Келинг, йигит. Шаҳарданми?.. Ўқишлар яхшими? Ўтиринг.
Эшик секин очилди.
– Кирсак мумкинми? Ассалому алайкум.
Ўнг қўлини кўксига қўйиб, икки қадамча энгашиб келди у.
– Мунча энгашмасангиз, Алибек ака, сизга неча марта айтаман, шунақа қиладиган бўлсангиз,кирманг!
– Хўп, хўп…– орқаси билан эшик олдигача бориб,сўнг қайрилиб чиқиб кетди.
Буанави, “кирманг,хўжайин”деган киши эди.
“Хўжайин”нинг кайфияти бузилди чоғи, ўрнидан туриб,уёқ-буёққа юра бошлади. Дераза тахтасида оёғини осмонга қилиб ётган пашшага қаради-да, телефон трубкасини олди.
– Кечаги газетда чиққан мен ҳақимдаги очерк авторига айтинг, иккиламчи бундай ёзмасин! Ҳа, ҳа, ўша Ўткир Раҳмат. Қуруқ мақтов. Яна, суратим ҳам бор. Ҳадеб босаверган билан ёғи чиқармиди? Ҳа…
Яна бир нарса демоқчи бўлди-ю, лекин трубкани “хайр”дебқўйди.
Кейин Нодирни эсладими, “хўш?” деди.
– Шундай, ёмғир…
– Ёмғирам роса қуйди-да, майли бўлмасам,– деб, “хўжайин” чиқиб кетди.
Машинанинг гуруллагани эшитилди.
Эшикни “тарақ”этиб очиб,Алибек ака кирди. У семиз, қанқайган бурунли, қориндор экан.
– Нима керак?
Нодир ёмғирдан қочиб кирганини тушунтирди.
У қисиқ кўзларини яна ҳам қисиб Нодирнинг бошидан оёғигача тикилди.
– Кўчага чиқингда, ўнг томонга бурилинг. Ўша ерда сартарошхона бор, сочингизни олдириб ташланг, шимнинг сал кенгроғиникийинг. Хўжайинга бу турқингиз ёқмайди.
Нодир индамади. Тушуниб бўлмайдиган ғашлик билан чойхона томон юрди.
Одам сийрак. Ёшлар бўлмагани учун, кирмади.
Озиқ-овқат дўкони.
Қип-қизил сотувчи биринчи қарашдаёқ ёмон таассурот қолдирди Нодирда.
– Битта “Беломор” беринг.
50 тийинлик танга узатди.15