Taç ve Divit. Azize Kaya

oldu.” sesi yankılanıyordu.

      Trabzon uçağının anonsları yapılmaya başladığında vazgeçmeye yaklaştığını hissetti. Geç kalmış olabileceğini hiç düşünmedi. Ceketinin cebinde taşıdığı lâle ona ne için orda olduğunu yeniden hatırlattı. Uçağa bindi ve sadece uyumaya çalıştı. İçinde kâbusların ve hatıraların olmadığı kısacık uyku ona iyi gelmişti. Artık düşünmenin faydası yoktu. Sadece yaşamalıydı. Havaalanı önündeki taksilerden birine bindi. Elindeki adresi şoföre uzattı. Yol boyu lacivert denizi, çam ağaçlarını, balık pazarını geçip taş evlerin olduğu mahalleye geldiler. Kafası cama yaslanmış etrafı izlerken, hiçbir şeyin tanıdık gelmemesine şaşırdı. Ama adam evlerinin olduğu mahalleye gelip arabayı durdurduğunda, parça parça resimler belirmeye başladı zihninde. Taksiden indi, valizini aldı. Sokağın başındaki evi gördü. Oraya kadar hızlı adımlarla ilerledi. Boyasız, tek katlı evin bahçe duvarına yaklaşıp içeriye baktı. Annesinin kahvesini içtiği kırık dökük masa ve duvar dibindeki bostanlarla bahçe hâlâ aynıydı. Tek fark masaya gölgelik eden koca çınarın uzun bir kütükten farksız, budanmış hâliydi. Belli ki annesi Ömer’le birlikte çınarı da cezalandırmıştı.

      Bahçe duvarı Ömer’in bedenini tutan tek şeydi. Zihni ise kurumuş ağacın dibinde ve on yıl öncesindeydi. Koca çınarın tepesinde beyaz tenli kıvır kıvır saçları yüzüne dökülmüş küçük Lâle… Korkudan sessiz sessiz ağlıyor, Ömer ise bir kahraman gibi “Atla ben seni tutacağım korkma.” diyordu. Lâle aralarında iki yaş olmasına rağmen güvenirdi abisine. Sokakta karşılaştıkları köpeklerden de korurdu abisi, çocuklarla tutuştuğu kavgadan da. Bu yüzden hiç tereddüt etmedi. Aşağıda bekleyen abisinin kollarına bıraktı kendini. Artık duvar bile tutamadı Ömer’i. Hatırlamak yaşamaktan da zor gelmişti. Kanının çekildiğini hissetti. İçeri girmeye cesaret edemeyip dakikalarca oturdu duvar dibinde. Sonra doğruldu ve tekrar bakmaya başladı. Bahçenin duvara yakın, aşağı kısmındaki mezarlara dikkat kesildi. Dedesi ve babasının mezarını hatırladı. Eskiden beri adetti bahçe içindeki mezarlar. Bu iki mezarın yanındaki küçük olanı fark etti. Valizi bahçenin dışında öylece bıraktı, hatta unuttu bir valiz taşıdığını. İçeride kiminle karşılaşabileceğini bile hesap etmedi. Hedefe odaklanmış bir kurşun gibi fırladı. Hızlı adımlarla mezarın dibine kadar geldi. Ayakucunda durdu. Cebindeki, kurumuş lâleyi yere bıraktı. Toprağı kucakladı ve hıçkırarak ağlamaya başladı.