бефарқмас», деб ўйлади йигит. Буни синаш учун ножўя ҳазил қилишга жазм этди:
− Эшак минилган бўлади, мен эса хўтикман ҳали, − деди Оловиддин унга нигоҳини қадаб, жавоб кутаркан. Аслида бу ҳазилда на маъни, на матра бор эди. Хўтик деб ёшига, балоғатга етмаганга айтилса, Оловиддин эса бу ўлчов теграсига тушмасди. Ўшангами, янга бу сўзларни эшитмаганга олиб, қаддини қайта тиклаб, қўлпоғини ечиб, дуррасини, сочини тўғрилаган бўлди, чўнтагидан юмалоқ ойна олиб, ўзини кўзгуга соларкан, сўнг бу ҳаракатларига йигит қизиқиб қараётганини фаҳмлаб, кўксини киши билмас силаб қўйди. Энди Оловиддиннинг кўзлари ёлқинланиб, бежоланди.
Янга майна қилгандек гап қотди:
− Нимага ишламаяпсиз? Менга қарашингиз шартми?
Оловиддин худди полизга, қовун ўғирлашга кириб, қўлга тушиб қолган боладек изза бўлиб нари кетди. Ўгирилиб қараса, уни калака қилган янга, энди оддий ёрдамчидек, дўмпайиб жўякка энкайган. Ва бу ҳолатда қадди янада жозибали кўринарди.
Қоплашни бошлашди. Янга қопни очиб тураркан иягида илжайишми, жилмайишми бор, у андек ҳаяжон билан йигитга кўз қирини ташлаб қўяр, гап-сўзсиз, қоп тўлса, янгисини ушлаб тутиб турар, яқинида йигитнинг тер ҳиди келиб димоғига урилар, лекин нимагадир бу ислар беҳузур қилмаётганига ҳайрон. Чунки, бунақа пайт бегонадан, ҳаттоки эрининг ҳидини кўтара олмасди.
Тушгача ўн беш қоп картошка терилганди. Яна ери ағдарилган икки жўяк турибди. Ўшанга тушликдан сўнг, бироз дам олиб бўлишгач, бир соатлардан сўнг ишни бошлашга келишиб олишди. Кампир ҳам уларнинг қарорини маъқуллаб, «анча иш бўлибди, дам олиб-дам олиб ишланглар», деб қўйди.
Кампир идиш-товоқларни ошхонага кўтариб ўтганди, келини ортидан эргашди.
− Сиз айвонга кириб бироз дамингизни олинг.
− Шу ҳолатда-я.
− Ҳолатингизга нима бўлибди? – у келинига обдон қараркан, боши билан имлаб: – Қани гапирингчи, нима муаммо? – дегандек бўлди.
− Анавингиз, – у ҳашарчи турадиган ҳужра томон кўрсатиб гапирарди: − Ҳаммаёқни тўзитиб, чангитиб кетмон чопишидан ичларимгача тупроққа тўлди.
Кампир ҳингиллаб кулди.
− Шунақами? Жуда ғайратли чиқди-да бу ҳашарчи! Майли, унда бориб душ қабул қилиб олинг. Сиғимдаги сув илиқдир. Кун бугун жуда исиди, – деб ҳовлининг энг четидан хиёл пастда оқиб ўтадиган сув бўйидаги катта тол остидаги супача тарафга кўрсатди.
− Йўғ-эй? – деб келини талмовсиради.
− Кун тиғга келди. Маза қиласиз. Чарчоқ ҳам чиқади. Ё уяляпсизми?
Келини эътироз билдирди:
− Йўғ-эй, ойи. Ахир номаҳрамлар бор…
− Оловиддинми? У ҳужрага кириб, аллақачон уйқуга кетган, − деди кампир мамнун. − Тушда бир соатча мизғиб олиши одат-ку!
− Йигит кишини кундузи ухлаши ғалати-а, ойи?!
− Вақтли турса. Мол-ҳолга қараса, тагини тозаласа. Бир ишга ёпишса астойдил бажарса, ўзи бўлмайди, − деб кампир йигитга ён босди.
Келини суҳбатни буриб, эркаланди:
− Ойи, мен бир ўзим бормайман! Ечиниш, ювиниш… Холи жой бўлса, одам чўчийди. Атрофимда қўриқчи…
− Яхши. Мен ўзим у ёқ-бу ёққа қараб турганим бўлсин, − деди кампир.
Бирпасдан кейин