Kadın Avcısı. M. Turhan Tan

dedi. “İsminizi değiştirmişsiniz ama sesinizi muhafaza etmişsiniz.”

      Hacer dudaklarından ayırmadığı boyalı tebessümü biraz genişletti:

      “Demek ki beni tanıyorsunuz.”

      “Ben, Divanyolu, Sirkeci, Eminönü yoluyla evime giderim.”

      “Bu söz neyi ifade eder?”

      “Her akşam size tesadüf ettiğimi!”

      “İsmimi de kaldırımlarda mı okudunuz?”

      “Hayır arkanızdaki fısıltılardan ve sizi oyalayanların hikâyelerinden öğrendim.”

      “Bu kadar şöhretli olduğumu bilmiyordum. Âdeta koltuklarım kabardı.”

      Memur efendi eğlenerek gülümsedi:

      “Henüz…” dedi. “Şöhretiniz tam değil, hele iki, üç zabıta vakası ihdas ediniz. Bir delikanlıyı kandırıp felakete sürükleyiniz, arkasından siz de tentürdiyot filan içip bir aşk fedaisi rolü oynayınız. Bu suretle gazetelerin birinci sayfasına resimleriniz konsun, maceralarınız yazılsın. İşte o zaman, en meşhur kadınlar sırasına girersiniz.”

      “Aman, Allah esirgesin. Öyle hayırsız şöhretleri istemem!”

      “İstersiniz küçük hanım, istersiniz. Melahat Hanım otomobile binerken, Melahat Hanım ifade verirken, Melahat Hanım paltosunu çıkarırken, Melahat Hanım muhabirlerle tokalaşırken gibi radyum kâşifine, Flammarion’un karısına, Monako Prensi’ne bile layık görülmeyen itinalarla resimlerinizin gazetelere konulmasını istemez misiniz?”

      “İstemem memur bey, istemem. Ben alçak gönüllü bir kadınım.”

      “Ben kibirlisiniz demedim. Alçak gönüllü olduğunuz yaşayışınızdan belli!”

      “Herhâlde şakacı bir beysiniz, tanıştığımıza memnun oldum.”

      Memur efendi, bu memnuniyete mukabele etmek zahmetini göstermedi. Önündeki zarfları tekrar toplayıp yerlerine koymaya hazırlandı. O sırada diğer bir zarfın da Nermin ismine yazılı olduğu gözüne çarptı.