Rüzgârın Kızı Anne. Люси Мод Монтгомери

yazılan mektuptan alıntı:

      Şu anda kulemdeyim ve Rebecca Dew mutfakta Noel ilahileri söylüyor. Bu da bana koroda şarkı söylememi isteyen papaz eşini hatırlattı. Tabii ki Pringlelar söyledi bunu yapmasını. Green Gables’da geçirmediğim pazar günleri buradaki kilise korosunda şarkı söyleyebilirim. Pringlelar dostluk elini bir miktar kin güttükten sonra uzattılar ve beni tamamen kabul ettiler. Ne kabile ama!

      Tam üç Pringle davetine katıldım. Bunu söylerken hiçbir kötü niyetim yok ama sanırım tüm Pringle kızları benim saç stilimi taklit ediyor. Ama ne derler bilirsin, “Taklit en samimi iltifattır.” Bir de onlardan gerçekten hoşlanıyorum Gilbert. Bana bir şans verdiklerinde onları seveceğimi hep biliyordum zaten. Eninde sonunda Jen’den de hoşlanacağıma dair şiddetli şüphelerim var. İstediğinde çok hoş bir insan olabiliyor ve belli ki bunu istiyor.

      Geçen gece arı kovanına çomak soktum. Diğer bir deyişle gözümü karartıp Evergreenlerin verandalarına çıktım ve zili çaldım. Bayan Monkman kapıyı açtığında Küçük Elizabeth’i yürüyüş yapmak için yollamasını rica ettim. Beni reddetmelerini bekliyordum ancak Bayan Campbell ile görüşmek için yanımdan ayrılan Kadın geri döndüğünde somurtkan bir yüz ifadesiyle Elizabeth’in gitmesine izin verildiğini ancak geç kalmaması gerektiğini söyledi. Bayan Campbell’ın bile Bayan Sarah’dan emir aldığını düşünmeye başladım bunun üzerine.

      Elizabeth, karanlık merdivenlerden dans ederek indi aşağıya. Kırmızı paltosu ve küçük yeşil başlığı ile bir periye benziyordu. Sevinçten küçük dilini yutmuş gibiydi.

      Oradan uzaklaşır uzaklaşmaz, “Kıpır kıpır ve heyecanlı hissediyorum kendimi Bayan Shirley. Şu anda Betty’im. Böyle hissettiğim zamanlarda hep Betty oluyorum.”

      Elizabeth’in dünyanın sonu olduğunu düşündüğü yere, yani yolun aşağısına kadar gittik. Kızıl gün batımının dibinde kapkaranlık hâlde uzanan liman “peri diyarlarının ıssızlığı” ve meçhul denizlerin gizemli adalarını çağrıştırıyordu. Bu benim de elinden tuttuğum miniğin de içini ürpertti.

      “Eğer yeterince hızlı koşarsak gün batımına yetişebilir miyiz Bayan Shirley?” diye sordu bana Elizabeth. Bu da bana Paul ve “gün batımı diyarları” hakkındaki hayallerini hatırlattı.

      “Bunu yapabilmemiz için yarına kadar beklememiz gerekiyor.” dedim. “Liman ağzının hemen üzerindeki altından bulut adasına baksana Elizabeth. Hadi oranın senin Mutluluk Ada’n olduğunu hayal edelim.”

      “Aşağıda bir yerlerde bir ada var.” dedi Elizabeth hülyalı bir şekilde. “İsmi Flying Cloud (Uçan Bulut). Çok güzel bir isim değil mi? Yarına ait bir isim. Orayı çatı katındaki pencerelerden görebiliyorum. Orası Bostonlu bir beyefendiye ait ve orada yazlık evi var. Ancak ben orası benimmiş gibi yapıyorum.”