– бу хониш” – шудир шиори,
Айтинглар, шоирнинг гуноҳи недур.
Тилга олар ёз-у баҳор, кузини,
Кўкларга кўтарар мардлар сўзини,
Шеър учун тунлари юммас кўзини,
Айтинглар, шоирнинг гуноҳи недур.
Дилдаги ҳасрати эзгандир балки,
Ўн саккиз ёшида севгандир балки,
Қаламдан бир юпанч сезгандир балки,
Айтинглар, шоирнинг гуноҳи недур.
Шеъриятдан яралган ҳар битта наво,
Илҳом парилари дардига даво,
Хуршидбек қалами бир умр фидо,
Айтинглар, шоирнинг гуноҳи йўқдир.
Куз
Куз келди,
начора,
тўкилар хазон.
Илгари кўм-кўк эди,
мақтанишарди.
Энди бугун ерда,
қанчалар арзон.
Майли, деб тасалли беришди барглар,
Ҳар қалай дарахтнинг соясидамиз.
Шуни ҳам кўп кўрди бераҳм фасл,
Шамолин чақириб бирма бир қувлар.
Бардоши етмагач куз шамолига,
Ерда учаётиб ҳар ён қарайди.
Дарахтлар ачинар ўз жамолига,
Қуёш нурларидан куйиб сарғайди.
Қушлар келиб қўнди,
кўзларида нам,
нималардир кам,
нигоҳида ғам.
Сўрашар,
сайрашар,
қани соям,
қани бошпанам?
Кун қизариб,
қуёш ҳам сўнди.
Кузнинг қарорига
қушлар ҳам кўнди.
Тонг отди,
эсди
майин шабада.
Қарашди барглари
йўқдир тепада.
Бевафо, дедилар дарахтга қараб,
Қушлар патларини оҳиста тараб.
Жаҳл қилиб олисга кетдилар учиб,
Куз кириб келганди хазонлар қучиб.
Дунёда айб йўқ
Энг яқин дўстларинг арзон сотсалар,
Ҳолингни вой қилиб тошлар отсалар,
Қўл чўзмай бекиниб сендан қочсалар,
Нолима, эй инсон, дунёда айб йўқ.
Эртага унутса берган ошингни,
Хам қилиб қўйишса ёлғиз бошингни,
Оқизиб кетсалар кўздан ёшингни,
Нолима, эй инсон, дунёда айб йўқ.
Пайтин пойлаб сени кутсалар узоқ,
Оёғингдан чалиб, қўйсалар тузоқ,
Билолмай қолсанг гар не қора, не оқ,
Нолима, эй инсон, дунёда айб йўқ.
Мардман, деб ёнингда номард турсалар,
Ортингдан ғийбатинг қилиб юрсалар,
Тафт тортмай бетингга қарсак урсалар,
Нолима, эй инсон, дунёда айб йўқ.
Ҳаммага етгани бир парча мато,
Индама, номардлар қилишсин хато,
Қайтар дунёдир бу, бу қайтар дунё,
Нолима, эй инсон, дунёда айб йўқ.
Бу ҳаёт шунақа, қаддингни тик тут,
Сени унутганни