У эса Шоисломни аяб ўтирмади. Белидан даст кўтариб, ерга босди.
– Ҳе мишиқи! Бир қанжиқни деб жўрангга қўл кўтардингми?! – Азамат Шоисломнинг бўйнидан бўғиб олди.
–Исботинг борми! – хириллади Шоислом. – Қўйвор, дедим… – Азамат уни бўшатди.
Шоислом ўрнидан туриб эгнини қоқди, томоғини силаб деди:
– Номозхонмиш… – кейин қовоғини уйганча кўчага чиқиб кетди. Овқат маҳали ҳам уйга қайтмади. Кўчадан ул-бул еб, ишга кетди. Шериклари келса-да, уларга қайрилиб боқмади. Иш тугагач, Иброҳим ака Шоисломнинг тайсалланаётганини кўриб деди:
– Эсингни йиғиб ол, бола!
Шоислом унга қаттиқ қараш қилди-ю, чирт бурилиб кетди. Бормайди уйга! Кўчада тунаса ҳам бормайди!
Одати бўйича вокзал олдидаги скамейкалардан бирига ўтириб, папирос тутатди. Керак бўлса, тонггача ўтириб чиқади.
Аммо бирдан кўтарилган шамол Шоисломнинг этини жунжиктирди. У илкис осмонга кўз ташлади. Ҳавонинг авзойи бузуқ, осмон тўкилай деб турганди.
– Оббо, худо урди! – ўйлади у. Иссиқ бўлсин учун оёғини чалиштириб ўтирди. – Шу етмай турувди энди. Ҳаво ёғади, шекилли…
Ўз хаёллари билан бўлиб, ёнига биров келиб ўтирганини сезмай қолибди.
– Ишлар билан чарчамай юрибсизми? – таниш овозни эшитди у. Шоислом ёнига ўгирилди-ю, жилмайиб турган Дилбарни кўрди. Ўша-ўша иккита сумкаси, ўша оқ чит кўйлак, кайфияти чоғ.
«Бугун… бугун ўн учинчими? Ростдан ҳам ўн учинчи-ку бугун, ёдидан чиққанини кўринг!..». У аёлга ҳайратланиб, бироз чўчиб қаради.
– Учрашиб қолганимизни қаранг, – кулди аёл ҳеч нима билмагандай. – Атайлабдан тайинласам, келмасдингиз…
– Нега… келардим, – қулоқларигача қизариб деди Шоислом. Кейин қизнинг оппоқ бўйнига ўғринча кўз ташлади. Ҳеч қанақа из йўқ. Э, тушга нималар кирмайди?! Буни кўриб Шоислом енгил тортди. Аммо кўрган тушини унга айтмаса-да, деди:
– Кўп ўйладим, Дилбар, – деди у жиддий. – Ярим тунда сумка кўтариб юришингиз яхши эмас. Уйингиз ҳам овлоқ жойда экан. Яхши бор, ёмон бор, бу ерни Тошкан деб қўйибди! Қишлоғингизга қайтинг. Балки… яна турмуш қиларсиз… – бироз сукутдан сўнг Шоислом қўшиб қўйди: – Нега ўзингизни хўрлайсиз?!
Дилбар индамади. Ёноғидан кўз ёшлари оқиб тушди.
– Сиздан қўрқаман, Дилбар. Биров бир нарса қилиб қўяди…
Аёл яна ер чизди. Кейин узоқ-узоқларга маъюс тикилиб қолди.
– Кеч бўлди… жуда кеч! – деди у ўзига ўзи гапиргандай. – Сизга ҳам юк бўлдим, – у шундай дея сумкаларини аранг кўтарганча кета бошлади.
– Дилбар, тўхтанг… кузатиб қўяман. Дилбар…
Аёл тўхтамади. Сумкаларини ортидан судраганча кетаверди. Шоислом унинг ортидан ҳаллослаб чопса-да, етолмасди. Қоп-қоронғи тунда аёлнинг оппоқ кўйлаги кўзга ташланар, у олислаб борарди.
Шоислом унга бир қадам қўйсам етиб оламан, деб ўйлаганди. Лекин… У барибир чарчаб қолади, хаёлидан ўтказарди Шоислом. Ахир, Қизил деҳқонгача пиёда бориб бўлмайди-ку!!!
Йигит шошиб қолганидан қаердан кириб, қайси кўчадан чиққанини билолмай қолди. Анча юришди. Қараса,