ака қарсиллатиб столга урди. Шоислом чўчиб тушди.
– Сиз… сиз уни танийсизми? Дилбарни?
– Шуни деб уйни сотолмаяпман. Лаққи кампирлар айтиб қўйяпти. Тайинласам ҳам! Оғзини ёпсанг, кети билан гапиради булар.
Шоислом уй эгасига савол назари билан қаради.
– Нима иш қилган у? Бузуқ аёлми? – кайфияти тушиб сўради йигит. Иброҳим аканинг, Азаматнинг илмоқли гапларини эслаб қизариб кетди.
– Э, ким айтди, бузуқ деб. Ўзи шу етмай турувди, – тутақиб кетди уй эгаси. – Уни шу уйда ўлдириб кетишган! Ўша куни ёмғир ёққан бўлиши керак…
Шоислом «ялт» этиб уй эгасига қаради. Ҳайратдан кўзлари каттариб кетди.
– Ахир… у… тирик эди-ку! Мен у билан гаплашдим! Худди сиз билан гаплашгандай! Қандай қилиб ўлган бўлади?!
– Беш йилдан бери шу аҳвол. Вокзал билан шу уй атрофида изғиб юради. Тунда пайдо бўлиб, кундузи йўқ бўлиб қолади… Асли туғмаган аёл экан. Эри ташлаб кетган. Кейин тирикчиликни деб тижорат қилган. Ўртада қарз бўлиб қолиб, шу томонларда яшириниб юрган. Барибир топиб олишган… Уни бўғиб ўлдиришган… Алдагани учун! Умуман, ўзида ҳам айб бўлиши керак. Билмадим, бу ёғи билан милиция шуғуллангандир… Мени эса қилмаган ишим қолмади. Дуохонларни ҳам чақирдим. Экстрасенс, домла деганлари аримади. Йўқ, буни тинчлантиришолмади. Дунёдан армонда кетган ёмон экан-да! Энди… яна битта йўли қолди…
Шоислом уни жонқулоқ бўлиб тингларди. Қандай қилиб, бунақа воқеага аралашиб қолганидан ўзи ҳайрон. Узукни айтсамми-айтмасамми, дея ўйлаб ўтирарди. Охирги чораси шудир балки. Уй эгаси ҳам буни кўнгли сезгандай, унга савол назари билан қаради.
– У сизга тилла узук бермадими?
Шоислом содда эмасми, «ялт» этиб бармоғига қаради.
– Ие, ана, ана шу узукни айтаяпман-да! Илоннинг сурати борми? – сўради у яна.
Йигит узукни ечиб кўздан кечирди.
– Вой… мана мор тасвири ўйиб туширилган. Илоннинг кўзи ўрнига яшил ёқут ўрнатилган.
– Бу ўша узук!
– Қанақа узук?
– Қиз ўзига ёққан йигитга шу узукни тақдим қиларкан. Демак, сиз унинг танлаганисиз! Йўлингизда у яна пайдо бўлади. У сизни осонликча қўйиб юбормайди. Энди… Ундан эҳтиёт бўлинг! Умуман, тунда ёлғиз юрманг. Агар уни узоқдан кўриб қолсангиз, у имлаб чақирса, борманг. Йиғлаб, хархаша қилса ҳам чиданг, сир берманг! У ўзига шерик ахтаряпти.
Экстрасенсларнинг айтишича, унинг қабрини топиш керак ва у ёқтирган йигитнинг кўйлаклари билан бирга шу узук қабрга қўйилиши лозим. Шундагина у тинчланиши мумкин. Мен айнан сизни қидириб юрган эканман, ўзингиз олдимдан чиқдингиз. Энди… гап бундоқ, ука. Биз ундан олдин отни қамчилашимиз керак. Ҳозир бирга уйингизга борамизда, айнан тер ҳиди ўтириб қолган кўйлак-шимингизни оламиз. Шуларни узукка қўшиб унинг қабрига кўмамиз. Воҳид деган бола бор – экстрасенс. Йўлини шу билади. Бўпти, турдик бўлмаса! – деди Йўлдош ака ва юзига фотиҳа тортди. – Илоҳим ишимиз бароридан келсин!
Ўша куниёқ таомили қилинди. Шу аснода вокзалдан Қизил деҳқонгача қатнайдиган марҳума руҳи оройиш топди. Шоислом