Кимни келади, деяпсиз…
– Ўшалар! Пул сўраб келишади…
– Мен борман-ку, ҳеч ким ҳеч нима қилолмайди.
– Сиз… сиз кетмайсиз-а?! Сиз… менга уйланасиз-а? – у Шоисломнинг кўзларига мўлтайди. Йигит ҳам унга бақрайганча қотиб қолди. У нима дейишни билмасди ва кўз ўнгида ўзгараётган аёлни сира тушунолмаётганди. Балки наша-паша чекиб олгандир, деб ҳам ўйлади. Бошқа томондан кўрган туши ўнг келаётганидан ҳайратда эди. У қўрқа-писа аёлнинг томоғига кўз ташлади-ю, бақириб юбораёзди. Унинг оппоқ-силлиқ томоғини аниқ кўк тусли гардиш ўраб турарди.
– Ҳозир, ҳозир… – деди қиз. Кейин шошганча ичкаридан бир нима олиб чиқди. Уни Шоисломнинг бармоғига тақдида, деди:
– Олтин узук! – кейин қўлқопли қўлини лабига босди. – Мен берганимни ҳеч ким билмасин… – аёл Шоисломга яқинроқ сурилиб ўтирди. Ғужанак бўлганча унинг биқинига тиқилди. – Совуқ еб кетяпман, бирпас шундай ўтирайлик…
Шоислом хавотирда, ўзини нималар кутаётганини билмас, юраги қинидан чиққудай урарди. Бир чеккаси ўзбошимчалик қилгани учун ўзини койирди. Нега ўзи билмаган, синамаган аёлнинг кетидан эргашиб келди. Бунинг бир балоси борга ўхшайди. Энди нима қилади. Мушукдай пишиллаб ухлашини кўринг, манави аёлнинг?
Шоислом ўша аҳвол қанча ўтирди, билмайди. Бир пайт уйқу элитибди. Туш ҳам кўрибди. Дилбар оппоқ пар либосларда, нақш каби чиройли гулзорда чопиб юрганмиш… Кейин у гуллар орасидан кўзлари чақнаб Шоисломга пешвоз чиқибди.
– Мен кетяпман, – дебди у. – Хайр! – Дилбар иккита катта сумкасини даст кўтариб кета бошлабди.
– Дилбар, тўхтанг…
Шоислом ўз овозидан ўзи уйғониб кетди. Аввалига қаерда ётганига тушунолмай, атрофга ҳайратланиб қаради. У чала-ярим битган уйда, қандайдир тахталари суғуриб олинган скамейкада ёнбошига қийшайганча ухлар, ёнида оппоқ мушук ётарди. Уйнинг поли қоқилмаган, пол ўрнига бир неча жойга тахта ташлаб қўйилган, дераза ромлари ҳам ўрнатилмаганди. Кейин кеча оқшом қандай воқеалар рўй берганини тиришиб эслай бошлади. Ҳаммаси ёдига тушди. Кейин уйга, айниқса, қўлидаги узукка ҳайратланиб қараб қолди. Шу дам ташқари эшик шарақлаб очилганини эшитди.
Баҳслашганча икки киши ичкарига кирди.
– Э, шунга шунча сўрайсизми, ока? Сал тушинг энди! Ахир қаранг, ҳали қанча иши бор. Инсоф сари барака-е!
– Ҳозир қуруқ ернинг ўзига шунча пул беришяпти. Мен тағин ҳам арзон айтяпман…
Шоислом бу хонадон соҳиби билан шу ерни сотиб олаётган харидор эканини тушунди. Ўрнидан туриб яширинмоқчи бўлди. Уни ўғри деб ўйлашади. Аммо у улгурмади. Хонага анавилар кириб келишди. Уни кўриб, хонадон эгаси қўрқиб ортига тисарилди.
– Ие? Сиз кимсиз? Қандай қилиб бу ерга келиб қолдингиз?
– Мен… Мен… Ўзим ҳам билмайман? – деди у. – Бир аёл… оқ кўйлак кийган аёл… – Шоислом гапириб ҳам улгурмаганди, уй эгаси «жим бўл» ишорасини қилди.
– Ҳа, мен унга сумкасини кўтаришиб юбордим…
– Худо ҳақи, овозингизни ўчиринг! – унинг ёнига келиб вишиллади уй соҳиби.
Шоислом унга ҳайратланиб қаради. У «шошмайтур, ўзим тушунтириб бераман»,