җыр сузып.
Яшел йомшак чирәмдә
Сарыклар ята сузылып.
Уф, ниһаять, килде бу көн,
Сарыктан бәхетлерәк юк бүген.
Җәйге челләдә тун киеп,
Тирләп, пешеп, әлсерәп,
Йөреп кара әле бер көн,
Тиз аңларсың сарык хәлен.
Беркем тыпырчынмый, шауламый,
Көттеләр бу көнне күптән.
Менә кайда ул рәхәтлек,
Җирдә оҗмах бар икән.
Бер генә уй борчый сарыкны —
Иртәгә көтүдә танырлар микән?
Сарык шым гына ята,
Торып китми, түзә.
Озак көтәргә риза,
Иң мөһиме – нәтиҗә!
Бүген бәйрәм сарык күңелендә,
Көтүгә бармады – ял итте.
Җыр тавышына изерәп,
Кинәт йоклап китте.
Эш тәмам, тун салынды,
Сикереп торды сарыклар.
Җиңел икән сикерүе,
Булмагач өстә авырлыклар.
Сарык котылды туннан,
Йон булды хуҗабикәгә,
Кышкы озын кичләрдә
Җылы оекбаш бәйләргә.
Бар да шат һәм канәгать,
Дөнья тагын түгәрәк.
Сарыкның хәлен аңлаган
Шәп хуҗабикәгә – рәхмәт.
Су – син мөгҗизә!
Чишмәгә бардым әле,
Судан кайтып киләм.
Мөлдерәмә тулы чиләкләрем,
Авыр булса да, түзәм.
Көянтәне нык тотып,
Тырышам төз атларга.
Чайкалмасын суларым,
Таммасын тамчысы да.
Чиләгем тулы байлык,
Байлыкны бит саклыйлар.
Су күрергә интегеп,
Яшәгән халыклар бар.
Куркып китәбез кайчак,
Чишмәнең суы бетсә.
Килеп, чистартып куйсак,
Су тагын агып китә.
Шатланып, тагын яшибез,
Су – тормыш чыганагы.
Күңелдә һәрчак бәйрәм —
Су, әлдә син бар әле.
Байлыгыбыз тагын артсын,
Чиста су һәрчак булсын.
Рәхмәт бүләгеңә, Ходай —
Бигрәк безне яратасың.
Җылы яңгыр
Ләйсән яңгыр яуган чакта,
Барлыкка килә күләүекләр.
Әй, рәхәт, су чәчрәтеп,
Ялан – аяк йөгерүләр.
Ләйсән яңгыр яуган чакта,
Үсеп чыга гөмбәләр.
Әй, рәхәт инде урманда
Гөмбә җыеп йөрүләр.
Ләйсән яңгыр яуган чакта,
Тирә – якны балкытып,
Салават күпере чыга,
Күзәтәбез аны, сокланып.
Ләйсән яңгыр яуган чакта,
Кояш безне иркәли.
Тамчылар кояш нурында
Энҗе булып җемелди.
Ләйсән яңгыр яуган чакта,
Күгәрченнәр су керә.
Гади генә бер яңгыр
Күпме шатлык китерә.
Хәрәкәттә – бәрәкәт
Җил бер тик тормый,
Һәрвакыт ул җыбырдый.
Әле тегеләй йөгерә,
Әле сикерә болай.
Бер тишектән керә,
Икенчесеннән килеп чыга.
Шундый шук үзе,
Юлдан тузан очыра.
Яфракны өзеп төшерә,
Аннары