үзем.
«Яшәсен балта остасы!» —
Булыр иде язган сүзем.
Матур мизгел
Яз килә, яз килә,
Карлар эри, су таша —
Менә сиңа бушлай тамаша.
Сыерчык кайтты көньяктан,
Ул сәлам алды барыбыздан.
Яфрак ярды каеннар,
Тиздән чәчкәсен барлар.
Тузганак чәчкә ата —
Дөньяны матурлата.
Кояш елмаеп карый,
Минем күңелемә ярый.
Менә нинди шәп мизгел —
Тормышның кадерен бел.
Сайра, кошчык
Бер кош сайрый һәркөн иртә,
Сокланам тавышына.
Нинди уйлар керде икән
Бәләкәй генә башына?
Бәлки, сөйләп серләрен,
Миннән киңәш көтәдер?
Мин бит белмим кош телен,
Көтеп хәле бетәдер.
Сайра кошчык, сайра әйдә,
Тыңлап торучың барда.
Шым гына тыңлый белгәннәр
Бар ул безнең арада.
Моңлы күңел
Куе урманга кердем,
Кычкырып бер җырладым.
Кайтавазга моңым охшады,
Җырның сүзләрен кабатлады.
Агыла җыр, җыр агыла,
Моң чишмәсе саф, чиста.
Чәчкә кырау төшсә дә,
Һаман җырлый килә.
Җырлыйм әле, җырлыйм әле,
Нык бирелеп хисләргә.
Җыр белән яшәүе рәхәт,
Җырлар бетсә, нишләргә?!
Һәркемнең бу донъяда
Үз эзе була.
Минем дә калыр эзем,
Ходай биргән җырларда.
Тамашачым, сиңа карап,
Рәхәтлек мин кичерәм.
Сез мине бәхетле итәсез,
Мин шуны яхшы беләм.
Җырлыйм әле, җырлыйм әле,
Нык бирелеп хисләргә.
Җыр белән яшәүе рәхәт,
Җырлар бетсә, нишләргә?!
Җырлы гомер бетмәячәк —
Без туганбыз мәңгегә.
Тәбигатьтән үрнәк ал
Ата казны усал дип,
Уйлыйлар барсы да.
Усал түгел, бары тик
Гаиләнең сагында тора.
Ул – бала җанлы ата,
Гаиләсен өзелеп ярата.
Якын килеп кенә кара —
Калкып – очынып тора.
Тәүдә ысылдый ачуланып,
Беренче кисәтү ясый.
Аннары бер кычкырып,
Тамагын куя кырып.
Әгәр аңлый белмәсәң,
Эләктереп ала аягыңнан.
Кереп качканчы өйгә,
Куып йөретә артыңнан.
Исең – акылың китеп торыр,
Кем аны шулай тәрбияләгән?
Кеше булып кеше белмәгәнне,
Каз каян соң өйрәнгән?
Карыйм да табигатькә,
Торам калып гаҗәпкә.
Кошлар белән җәнлекләр
Кешедән яхшырак күренәләр.
Иң зур акыл бирелгән кешегә,
Шулай булгач хур булмыйк.
Безгә табигать үрнәк күрсәтә —
Аңа ихтибар белән карыйк.
Яхшы кәеф
Бер матур саескан
Яңгыр астында калган.
Өстеннән сулар ага,
Бигрәк нык юешләнгән.
Ни хәлләр итәр икән,
Бар