төш булды, әллә хыялым,
Ә тормышта нәкъ киресенчә.
Дөньяны үзгәртеп булмый инде,
Өмет бар тик Ходайда.
Зинһар, Аллам, ярдәм итче
Бала көткән анага.
Якты киләчәк
Урам буйлап кайтып килә,
Чак атлап бер кырмыска.
Кулбашлары сәленгән,
Башы өелгән аска.
Иртән торды кояш белән,
Ул күптән инде йоклый.
Кырмыска чак эш бетереп,
Өенә таба атлый.
Юынырга түгел, ашарга да
Хәле бөтенләй калмаган.
Кара җирдә эшли бит ул,
Кәсебе калган ата – бабадан.
Юкка чыкты шым гына,
Кайда китеп югалды,
Нәкъ сигез сәгатьлек эш —
Болай булмаска тиеш.
Юкка көрәшкәннәр икән
Безнең ата – бабалар.
Дөрес эшләп, ял итеп,
Матур яшәсеннәр иде балалар.
Караңгыдан караңгыга кадәр,
Кырмыска кебек эшләп,
Яшьләрнең гомере уза,
Гаилә корырга да юк исәп.
Кырмыска күпкә чыдар,
Биле нечкә булса да.
Кешегә ярдәм кирәк,
Көчле дип саналса да.
Һәр кешенең хокуры бар
Сигез сәгатьлек эшкә.
Якты киләчәкне көтергә
Түземлек бир Ходай безгә.
Кеше күңеле
Кеше күңеле бигерәк нечкә,
Җеп кебек, өзелергә тора.
Каты бәрелмәгез кешегә,
Тиз төзәлми бит яра.
Бирелгән кешегә тел —
Сөйләшеп яшәр өчен.
Әгәр бүре сөйләшә алса,
Усал сөйләшер иде гел.
Бүре булмыйк, дуслар,
Кеше бит акыл иясе.
Сүзнең кадерен белик,
Уйлап сөйлик сүзне.
Матур сүз әйттегезме
Әле бүген берәйсенә?
Өлгергәнсез, димәк, ул кешенең
Кояш балкый күңелендә.
Кеше шатландыра белсәң,
Үзең дә алырсың шатлык.
Җир шары әйләнгән кебек,
Бар да әйләнеп кайтыр.
Укырга өйрән
Аю күзлеген кигән,
Алдына куйган китап.
Бигрәк кызык язганнар дип,
Укып утыра, мактап.
Ә син укый беләсеңме?
Белмәсәң, тизерәк өйрән.
Китап яраткан кеше
Һәрчак булыр белемле.
Энәле алма
Керпе малае алма тапкан,
Шатланып, уйлап куйган:
«Хәзер кайтам да өйгә,
Бүлеп бирәм әти – әнигә».
Алма киткән тәгәрәп,
Керпе күзе булган түгәрәк.
Тиз генә йомарланып,
Алманы куа киткән.
Ике алма тәгәрәгән,
Бүренең ушы киткән:
«Нишләп алмагачта
Энәле алма үскән?».
Иң яхшы скульптор
Көзгегә карап попугай
Соклана үзенә һәркөн:
«Нинди томшык, нинди каурый —
Үәт матурмын, ичмасам!».
Дөрес яши бу кошкай,
Өйрәнгән үзен яратырга.
Ярата белсәң шулай,
Яратырсың