күрергә язсын иде.
Әй, тормыш – син сихри дарья,
Бик катмарлы булсаң да,
Мин барыбер яратам сине —
Ишетсен, әйдә, бар дөнья.
Бишек кадагы
Бар бик серле бер кадак,
Өйнең түбә тактасында,
Ул нык күпне күргән
Телсез шаһит барсына.
Менә шул тимер кадакта
Эленеп торды бишек.
Шул бишектә, аллы – артлы,
Без тугыз бала үстек.
Беребез сикереп төшүгә,
Икенчебез урын алган янә.
Бишектә рәхәт йоклауы
Чайкалып акрын гына.
Бишек җыры моңлы булды,
Тыңладык елаудан туктап.
Арыш икмәген чәйнәп,
Чүпрәккә төреп, төйнәп,
Әни авызга каптырган,
Түз балам, елама, берүк,
Чыдам булырга өйрән дип,
Кулына алып урагын,
Басуга эшкә йөгергән.
Икмәкне суырып беткәч,
Ачыгып, тәмам сусап,
Йоклап киткәнбез, арып,
Хәлдән тайгынчы елап.
Ул кадак бар әле дә,
Калдырдык аны истәлеккә.
Үткәнне онытырга ярамый,
Шунсыз юл булмый киләчәккә.
Урман
Язны чак көтеп алдык,
Түземлек беткән иде.
Яз килде икән, димәк,
Яшәргә өмет бар әле.
Безнең йөзләр бүген җитди,
Бик мөһим эшебез бар.
Чыгып киттек урманга,
Яшел витамин җыярга.
Малайлар атлый ашыгып,
Әниләр бит көтәләр.
Яшел аш булыр өстәлдә,
Бүген кич, Алла бирсә.
Барып кердек урманга,
Тирә – як тулы үлән.
Саумы, урман, уртаклашчы,
Тәмле ризыгың белән?
Шаулап утырган урман
Кинәт кенә шым булды.
Дәшмәү – ризалык билгесе
Дип, уйладык без моны.
Тотындык үлән ашарга,
Какы, кәҗә сакалы,
Кузгалак, кыргый суган
Ашап рәхәтләндек без.
Аш пешерергә булыр дип,
Җыйдык балтырганын да.
Рәхмәт инде сиңа, урман,
Әлдә барсың дөньяда.
Саклап калдың ачлыктан
Яуыз сугыш вакытында.
Бер кочак үлән җыеп,
Шатланып зур байлыкка,
Йөгердек кайтыр якка,
Әниләр көтә анда.
Карап калды арттан,
Каен артына качып,
Кеше дә үлән ашый икән
Дип, гаҗәпкә калган куян.
Авыл көтүе
Авылым урамы буйлап
Китеп бара көтү.
Юл күрсәтеп килә алдан
Көтүче Файзылгаян.
Аның артыннан төшеп алган
Куркыныч, тырпайган мөгезле,
Малларның икенче башлыгы,
Үрге өч Галинең усал үгезе.
Үгез үзе генә көтәр иде,
Саклап авыл көтүен,
Чыбыркысы юк аның,
Шунсыз булмый бит инде.
Әле таң атып та бетмәгән,
Бар да инде аяк өстендә.
Шаулыйлар, кычкыралар,
Мә-ә-ә дә мә-ә-ә,
Үзләре