барсы да.
Хуҗалар каршы чыккан
Икмәк тотып кулына.
Сыйпап аркасыннан малларын,
Кертәләр йорт алдына.
Авыл тынды таңга кадәр,
Чыбыркы да сузылып ятты,
Аңа да бит ял кирәк.
Әй рәхәт, кәеф яхшы,
Куаныч күңелгә сыймый.
Бакчалар тулы бәрәңге,
Абзарда күп мал – туар.
Авылым яши шулай.
Бер эштән дә куркып тормый,
Халкым уңган, бик тырыш.
Шулай булсын, матур булсын,
Гөрләсен авылда тормыш.
Песи бәхете
Күрсәгез иде бар малайның
Песи кочаклаганын.
Аңардан да бәхетлерәк
Кеше юктыр, мөгаен.
Нык кысып кочаклаган
Мәхәббәте көчле булганга.
Чиксез бәхетле ул,
Үзенә дус тапканга.
Малайдан да бәхетлерәк
Кочакта яткан песи.
Колаклары бөкләнгән,
Күзе кысылып беткән.
Үзе көчкә тын ала,
Ләкин барсына да риза,
Риза, риза барсына,
Тик яратсыннар гына.
Шул кадәре канәгать ул,
Аңа башка берни кирәкми.
Назга сусаган бит ул,
Кемнең яратыласы килми?
Олы йөрәкле малай
Пошымсыз үтә алмаган.
Кемдер ташлаган песине
Алып кайткан урамнан.
Песинең киләчәге
Ышанычлы кулларда.
Без дә мәрхәмәтле булыйк
Дүрт аяклы дусларга.
Яшә, авылым!
Биек тау башына мендем,
Булдыра алдым, көчем җитте.
Бик менәсем килгән иде,
Рәхмәт Ходайга, ярдәм итте.
Аска карап басып торам,
Хайран калып тирә – якка,
Уч төбендәге кебек анда
Туган авылым ята.
Бу урамда уйнадым,
Монысыннан суга бардым,
Борма сукмаклардан йөреп,
Белем мәктәбе беттем.
Авыл – яхшы укытыучы,
Тормыш мәктәбен дә
Мин матур итеп үттем.
Ялан аяк җиргә басып
Йөредек без шатланып.
Авылда үскән бала гына
Җирдән көч – күәт ала.
Бәхетлемен, авылда үстем,
Күп нәрсәгә өйрәндем.
Хәзер шәһәрдә яшәсәм дә,
Авылда һәрчак күңелем.
Сагынам бала – чагымны,
Искә төшә яшьлегем.
Янә ялан – аяк тугай буйлап
Уйларымда йөрим туйганчы.
Дөньябыз безнең матур,
Булгач авылларыбыз.
Безнең тамырлар нәкъ анда,
Без шуннан көч алабыз.
Яшә авылым, мәңге яшә,
Сүндермә утларыңны.
Син яшәсәң безгә рәхәт,
Сиңа барысы өчен рәхмәт.
Кадерле кешем
Һәрберебезнең дә нәнәсе бар,
Нәнәй – кирәкле кеше.
Җылы килә кулларыннан,
Сыйпап алса аркамнан.
Сөю тулы күзләреннән
Сибелә якты нурлар.
Ашлары искиткеч тәмле,
Акыллы киңәшләре.
Тыңладым