CELIL OKER-ÖZEL BASKI-BEYAZ ELDIVEN SARI ZARF. Celil Oker

formika yüzeyine indirdi.

      “Devam edin,” dedi bana.

      “Yapılabilir,” dedim. “Tam bir işbirliği içinde olmanız halinde.”

      “Tam bir işbirliği,” dedi tefeci gözlerini yüzümden santim ayırmadan.

      “Yapacağımız şeyden üçünüz dışında kimsenin haberi olmayacak,” dedim. “Adamlarınız, arkadaşlarınız, yakınlarınız, hiç kimse. Sadece dördümüz…”

      “Tamam,” dedi tefeci. “Çocuk değiliz.”

      “Sohbeti kastetmiyorum,” dedim. “Hazırlıkları da kendiniz yapacaksınız. Kimseye iş buyurmak yok.”

      Tefeci başını salladı.

      “İşi sizin mekânda, gece yarısı yapacağız,” dedim. “Sonrasında düşünülmesini istediğimiz şeyler için en uygun yer orası.”

      “Nerden biliyorsun?” dedi solumdaki tefeci çocuğu. “Görmedin ki yerimizi.”

      Ona cevap vermedim. Kardeşi sessizliğimde araya girdi.

      “Sen nerden biliyorsun abi görmediğini?” dedi. “Adam belki kılık değiştirdi, geldi bizim oraya.”

      “Sherlock Holmes gibi yani,” dedi ağabeyi meslektaşımın soyadını Türkçe okunduğu gibi iki heceli seslendirerek.

      İkisine de cevap vermedim. Tefeci devam et dedi elini sallayarak ve konuşmadan.

      Devam ettim.

      “Adamlarınızdan hiç kimseye hiçbir şey söylemek yok anlaştığımız gibi,” dedim. “Cuma ya da cumartesi günü. Dükkânı kapadıktan sonra her günkü gibi dağılacaksınız. Siz ikiniz sinemaya. Siz de son yemeğinizi yemeye.”

      Tefeci yutkundu. Sonra bir kez daha.

      Kafamı bir sağa bir sola çevirerek devam ettim.

      “Gişe işi bir film seçin. Suare. Salon kalabalık olsun. Biriniz bileti nakit ödeyerek alsın. Sonuna kadar seyredin. Arada diğeriniz gece yarısı seansına iki bilet daha alsın. Kredi kartıyla. Ben orada olacağım. Bir arkadaşımla. Biletleri sizden alıp yerinize gireceğiz içeri.”

      Küçük tefeci çocuğunun yüzünde bir gülümseme belirdi. Büyüğü anlattıklarımda bir tutarsızlık arar gibi kaşlarını çatmış dinliyordu. Biletlerdeki parmak izim için ne tedbir alacağımı söylemek içimden gelmedi.

      “Biletlerin kesilmiş koçanlarını işten önce ulaştıracağım ben size. Belki arkadaşım getirir. Kaybetmeyin.”

      Tefeci müşterim yerinde kımıldandı. Ne çok az ne çok fazla. Sanki sıranın kendisine geldiğini sezmiş gibi.

      Gözlerinin içine baktım. Kaçırmadı.

      “Tabancaları siz bulacaksınız,” dedim. “Şahsen. Kimseye iş vermeden. Temiz olmasını siz garanti edeceksiniz. Bu konudaki titizliğiniz çocuklarınızın geleceğiyle doğrudan ilgili, biliyorsunuz.”

      Tefeci başını salladı.

      “İki de susturucu bulursanız daha iyi olur,” dedim garsona lahmacunların yanına maydanoz sipariş eder gibi. Tefeci yüzünü buruşturdu, yine salladı başını.

      “Yemekten sonra işyerinize döneceksiniz,” dedim. “Kimseye haber vermediğiniz bir buluşmanız varmış gibi. Yerinizde oturacaksınız. Bekleyeceksiniz.”

      Tefeci başını bir kez daha salladı. Ben çocuklarına konuştum.

      “Kameraların görmediği yönden geleceksiniz,” dedim. “Arabanızı uzaklarda bir yere bırakın. Otoparka değil. O saatte kolay yer bulursunuz. Kapıyı açacak babanız. Tabancaları verecek. Ne yapacağınızı biliyorsunuz. Aynı anda. Babanızın özel isteği bu. Aynı anda. Arkanıza bakmadan savuşacaksınız. Kovanları almayı unutmayın.”