яна нарэшце атрымае асалоду, а не боль ад гэтай кветачкі колеру хакі?
2
Ён з лянотнай грацыяй сытай, упэўненай у сваёй моцы жы-вёлы скідвае «камуфляжку» і паблажліва аглядае яе заканурак у інтэрнаце, дзе чай на дваіх сарамліва накрыты на пустой скрыні ад купленага ў крэдыт тэлевізара «Гарызонт», а стары пацёрты дыван – адзіны атрыманы Юлечкай ад маці «пасаг» – запэцканы плямамі воску яшчэ з часу пахавання прабабулі.
«Ну што, разамнёмся?» – пытаюцца яго цудоўныя вусны.
Яна ў захапленні ад усяго, што б ён ні сказаў. Па сутнасці, яе здзіўляе, што такая прыгажосць яшчэ і размаўляе. Усё ў ім падабаецца ёй: вялізныя ручышчы – абедзве вузкія Юліны далонькі ён гуляючы ўпакоўвае ў свой кулак, яго пах – нейкага адэкалону ў сумесі з танным тытунём. Пах самаўпэўненага самца з цнатлівым розумам, не заклапочанага нічым другасным, які, аднак, выдатна ведае сабе кошт у «галоўным». Зрэшты, акажыся ён і поўнай нікчэмнасцю ў гэтым, з яго пункту гледжання, галоўным, яна кахала б яго нават больш. Зразумела, калі існуе большае каханне!
Пасля Афганістана трапіўшы ў псіхіятрычную лякарню, у хуткім часе ён ужо працаваў ва ўстанове санітарам. Я так і бачу, як гэты Геркулес без лішніх слоў уціхамірвае якога-небудзь няўдалага дэпрэсіўніка-самазабойцу. Юля ловіць яго нешматлікія выказванні так, нібыта іх вымаўляе Дэльфійскі аракул у «Цары Эдыпе». «Адставіць!», «Механічны наркоз хошш?», «Паўтараю для тых, хто ў танку», непазбежнае мацюканне (асабліва ў п’яным выглядзе), – фразы яго лексікону слізгочуць більярднымі шарамі па абсалютна гладкай паверхні яго мазгоў. Адно слоўца – «фісгармонія» (наўрад ці ён ведае, што гэта значыць) – падыходзіць яму на ўсе выпадкі жыцця. Гэта расчульвае знаўцу вытанчанай паэзіі Юлю: так, пэўна, дрэсіроўшчык шымпанзэ з замілаваннем назіраў бы за ўнікальнымі здольнасцямі гадаванца.
Ён бярэ з яе палічкі «Лаліту» і адразу ж ставіць назад: «Гэтую фісгармонію без шклянкі не зразумееш!» Затое ён любіць цытаваць Высоцкага. Яна просіць падарыць ёй што-небудзь – так, дробязь, сувенір, каб узгадваць пра першую сустрэчу. Ён ахвотна выцягвае з кішэні асадку з выявай дзявуль, якія ў перагорнутым выглядзе аказваюцца ў чым нарадзіла іх маці.
«Я вось штосьці ніяк не ўеду, – храбусціць ён яблыкам. – Такі сакавіты бабец – і чаму без мужыка жывеш? – ён сплёўвае агрызак. – Нічога яблычкі. Спонсар твой падагнаў, га? І шмат у цябе…» Ён ужывае непрыстойнае слова, але яна робіць выгляд, што недачула. Адыходзячы, ён грубавата прыціскае яе галаву да сваёй «камуфляжкі»: «Слабыя ў нас з табой тармазы».
Наморшчыўшы лоб, як у школе на кантрольнай, яна спрабуе зразумець з гэтай загадкавай фразы, ці сустрэнуцца яны яшчэ раз.
3
Самка, атручаная інтэлектам
На жаль, сустрэнуцца. Вось толькі жыць ды радавацца гэтай «фіялцы» ёй не дадзена. Яна будзе прадзірацца скрозь свой раман, як лагернік скрозь калючы дрот. Штосьці прымушае яе пастаянна ўваскрашаць