Król magii. Lev Grossman

jego miecz, najpierw jedną stronę, potem drugą, pomacał ostrze i klingę, w zamyśleniu wydymając usta.

      – Dostarczę ci broń.

      – Ja już mam broń – zauważył Quentin. – Ten miecz.

      – Jest piękny, ale nieodpowiedni dla początkującego. – Przez chwilę Quentin odnosił wrażenie, że Bimbo zaraz zrobi coś drastycznego, na przykład wbije miecz w pokład, ale on tylko położył go ostrożnie na deskach, obok dwóch swoich.

      Potem zszedł pod pokład, a kiedy wrócił, wręczył Quentinowi miecz ćwiczebny, którego ten miał odtąd używać – krótką, ciężką broń z naoliwionej stali, tępą, niemal czarną i pozbawioną wszelkich ozdób. Klinga i rękojeść zostały wykute z jednego kawałka metalu. To był najbardziej przemysłowy wytwór, jaki zdarzyło się Quentinowi widzieć w Fillory. Ważył o połowę więcej niż jego własny miecz. Nawet nie miał pochwy, więc Quentin nie mógł zademonstrować swojej sztuczki z wyciąganiem i chowaniem broni.

      – Trzymaj go w wyciągniętej ręce – polecił Bimbo. – O tak. Wyprostował łokieć Quentina i ułożył mu rękę równolegle do pokładu. Quentin posłusznie trzymał miecz. Już czuł, jak ręka zaczyna mu drżeć.

      – Celuj prosto przed siebie. I trzymaj. Jak długo zdołasz. Quentin oczekiwał dalszych instrukcji, ale Bimbo spokojnie wrócił do swoich ćwiczeń. Quentinowi zdrętwiała ręka, potem zaczęła go piec, a później zaczął ją trawić ogień. Wytrzymał jakieś dwie minuty. Bimbo kazał mu zmienić rękę.

      – Jak się nazywa ten styl? – spytał Quentin.

      – Ludzie popełniają błąd, sądząc, że są różne style – odparł Bimbo.

      – Aha?

      – Siła, równowaga, dźwignia, pęd – to się nigdy nie zmienia. To twój styl.

      Quentin był w zasadzie pewien, że jego wiedza w zakresie fizyki przewyższa wiedzę Bimba, i to zapewne wielokrotnie, ale nigdy nie pomyślał, żeby wykorzystywać ją w ten sposób.

      Bimbo wyjaśnił, że zamiast skupić się na jednej technice walki, opracował taką, która polega na opanowaniu wszystkich naraz i stosowaniu ich w zależności od okoliczności i terenu. Jedna wielka metatechnika, jeśli już ją jakoś nazwać. Od lat wędrował po Fillory i ziemiach leżących dalej, odwiedzał walecznych mnichów w górskich klasztorach i wojowników ulicznych w zatłoczonych kazbach, poznawał ich sekrety, aż stał się tym, kim był w tej chwili: chodzącą encyklopedią walki na miecze. Lepiej było nie wspominać o przysięgach, które złamał, czy o pięknych kobietach, które uwiódł i porzucił, żeby zdobyć te wszystkie sekrety.