Lektury w klasie I (zbiór). Praca zbiorowa

ona na pewno nie wytrzyma. Co tam trzy! Jednego dnia nie wytrzyma. Do wieczora obrazi się jeszcze dziesięć razy albo i więcej.

      – Obrażalska! – zawołał w tej chwili Władek. – Co ty się dziś nie obrażasz? Co to za święto?

      I nadął się zupełnie jak Obrażalska, i nos zadarł do góry zupełnie jak Obrażalska, i zupełnie tak samo powiedział: „nie bawię się”.

      Dzieci w śmiech. Obrażalska już chciała się obrazić, ale spojrzała niechcący na tasiemkę. Spojrzała i czym prędzej się roześmiała, trochę krzywo, ale roześmiała się.

      – Żebyś wiedział, że święto! – zawołała. – A jakie, to już moja tajemnica.

      – Jaka tajemnica? Powiedz. Tylko mnie powiedz. Na ucho.

      Ale Obrażalska nie chciała powiedzieć.

      Przez wszystkie lekcje nie obraziła się ani razu. A wieczorem mama rzekła do tatusia:

      – Naszą córkę jakby kto odmienił. Nie pokłóciła się ani razu z dziećmi na podwórzu.

      – Dałby Bóg, żeby z tej głupoty nareszcie wyrosła! – westchnął tatuś.

      Tego dnia Cudaczek-Wyśmiewaczek był bardzo głodny. Burczało mu w pustym brzuszku jak nigdy.

      Na drugi dzień burczało mu jeszcze głośniej. W gardle mu zaschło od ciągłego szeptania:

      – Obraź się! Obraź się!

      A tu nic. Obrażalska na tasiemkę patrzy, zęby zaciska i mruczy:

      – Muszę wytrzymać. Będziesz, Cudaku, uciekał, gdzie pieprz rośnie.

      A na trzeci dzień...

      Nie! Cudaczek nie chciał czekać wieczora. W brzuszku burczało okropnie. W główce kręciło się z osłabienia. Więc zjechał po warkoczyku na plecy Obrażalskiej, potem po fałdach sukienki w dół i na łeb, na szyję spadł na podłogę.

      Pozbierał się i w nogi! W nogi z tego domku, co to nie był ani duży, ani mały, tylko w sam raz.

      Uciekał, tylko się za nim kurzyło!

      Od tej pory panna Obrażalska nie mówi już: „nie bawię się” albo: „nie potrzebuję”. Od tej pory nie zadziera tak śmiesznie noska ani nie nadyma tak śmiesznie buzi. Jednym słowem, nie obraża się. Przestała być panną Obrażalską. W szkole wszyscy ją lubią i nikt jej nie dokucza.

      A co się stało z niepoczciwym lichem, małym jak igła? Co się stało z Cudaczkiem-Wyśmiewaczkiem?

      Cudaczek nie zginął z głodu. Znalazł sobie inne mieszkanie. Ale to już zupełnie nowa historia.

      Julia Duszyńska (1894–1947)

      Urodziła się w Wołsku (Rosja). W 1925 roku na stałe zamieszkała w Warszawie. Wówczas zajęła się twórczością literacką. Była autorką czytanek dla uczniów młodszych klas szkoły podstawowej, także współautorką podręczników metodycznych dla nauczycieli, z zakresu historii i języka polskiego.

      Od 1937 roku współpracowała z tygodnikiem dla dzieci „Poranek”, z teatrzykiem „Baj”, w którym wystawiono jej utwór O raku nieboraku i pstrągu dziwolągu.

      Napisała wiele drobnych utworów dla maluchów, m.in.: Słoń Duda, Wesele w Jaworowie, Szarusia, Pan Ciapcia. Największą jednak popularność przyniosła Duszyńskiej opowieść fantastyczna Cudaczek-Wyśmiewaczek.

      Pytania do lektury

      1. Kim był Cudaczek-Wyśmiewaczek? Czy to postać rzeczywista, czy fantastyczna – wymyślona przez autorkę?

      2. Dlaczego dziewczynkę nazywano panną Obrażalską?

      3. Co powiedział dziewczynce staruszek w ciemnych okularach?

      4. Jakim sposobem panna Obrażalska pozbyła się Cudaczka i co pomogło jej wytrwać w postanowieniu?

      5. Ułóż w zdanie rozsypane wyrazy: niepoczciwe, licho, tylko, wyśmiewaniem, nie je, nie pije, Cudaczek-Wyśmiewaczek, żyje.

      6. Zastanów się, czy również w twoich włosach nie zamieszkał Cudaczek-Wyśmiewaczek lub jakieś inne licho. Jeśli tak, pomyśl, jak możesz go wypędzić.