Kobiety niepokorne. Отсутствует

niezaprzeczanie sobie i niewypowiadanie sprzecznych myśli. Lęk przed sprzecznością wynika stąd, że każdy z nas jest jednostką, może ze sobą rozmawiać jakby był dwiema osobami. Ponieważ jestem jako człowiek dwojgiem w jednym, mogę doświadczać także obecności przyjaciela jako drugiego „ja”. Zdolność mówienia i fakt ludzkiej wielości są zatem ze sobą powiązane. Używamy słów by się porozumieć z innymi, ale rozmawiając żyjemy także z samymi sobą229. Żyję nie tylko razem z innymi jako jedność, ale także z samym sobą. Ludzka wielość nie może więc być całkowicie unieważniona, a „filozoficzna ucieczka w samotność zawsze pozostaje iluzją”, myślenie ma bowiem zawsze charakter dialogu między dwojgiem w jednym230.

      Czy zatem teoretyczkę postulującą namiętne myślenie i namiętne działanie oparte na wielości i różnorodności ludzi pozostających we wspólnej przestrzeni, jaką jest polityka, określać można jako jednoznacznie genderowo nieprzychylną?

Bibliografia

      Adler L., Śladami Hannah Arendt, Wydawnictwo Książkowe „Twój Styl”, Warszawa 2008.

      Arendt H., Kondycja ludzka, Aletheia, Warszawa 2000.

      Arendt H., Korzenie totalitaryzmu, Wydawnictwa Akademickie i Profesjonalne, Warszawa 2008.

      Arendt H., Myślenie, Czytelnik, Warszawa 2002.

      Arendt H., Osiemdziesięcioletni Heidegger, Znak, Poznań 1974.

      Arendt H., Polityka jako obietnica, Wydawnictwo Prószyński i S-ka, Warszawa 2005.

      Arystoteles, Polityka, PWN, Warszawa 1964.

      Benhabib S., Feminist theory and Hannah Arendt’s concept of public space, „History of the Human Science” 1993, vol. 6, No. 2.

      Benhabib S., Hannah Arendt and the Redemptive Power of Narrative, „Social Research” 1990, vol. 57 no 1.

      Benhabib S., Trzy modele przestrzeni publicznej, „Krytyka Polityczna” 2003, nr 3.

      Bernauer J., The Faith of Hannah Arendt: Amor Mundi and its Critque – Assimilation of Religious Experience, [w:] J. Bernauer (ed.), Amor mundi, Martinus Nijhoff, Dordrecht 1987.

      Heller W., Hannah Arendt: Źródła pluralizmu politycznego, Wydawnictwo im. Adama Mickiewicza, Poznań 2000.