Płonący lód Tom 1 Nieczyste zagranie. Patrycja Kuczyńska

Ała, to boli, idioto.

      Powtarzam sobie ciągle: „Ona należy do Nico, ona należy do Nico”.

      – Jeszcze raz nazwij mnie idiotą, a nie ręczę za siebie – ostrzegam ją po raz ostatni.

      – Serio, właśnie tak podrywasz laski? – drażni się ze mną. – Bijąc pokłony? – Wyśmiewa mnie, a to już jest dla mnie za wiele.

      Jednym ruchem przypieram ją do ściany, dociskając do niej swoje ciało. Jej oddech owiewa moją szyję. Słyszę mały jęk wymykający się z jej ust.

      – Lubisz sobie ze mną pogrywać, co nie? – szepczę jej do ucha.

      – Puść mnie, nieokrzesańcu. – Wije się pode mną. Moje ciało nie pozostaje bez reakcji na to jej ocieranie. Czuje go, bo gwałtownie wciąga powietrze.

      – Widzisz, co ze mną wyprawiasz? – Przygryzam jej ucho.

      – Idź lepiej dalej kontynuować ten swój śmieszny flirt.

      Mocniej na nią napieram.

      – Zabieraj to swoje pieprzone krocze z mojego brzucha.

      Czuję przyjemny cukierkowy zapach, zaciągam się nim.

      – Naruszasz moją przestrzeń osobistą.

      Wyczuwam, że jej mury zaczynają pękać.

      Łapię mocno za jej ramiona, przerywając nasz kontakt cielesny. Muszę dać jej nauczkę, przez nią mogę być spalony u tamtej laski. Gra dopiero się rozpoczęła, a Knox nigdy nie przegrywa. Wbijam mocno palce w jej ramiona, przez co krzywi twarz z bólu. Jej oczy zaczynają świecić od napływających łez. Odwraca głowę w bok, a ja puszczam ją, cofając się o dwa kroki.

      – Spieprzaj, zanim zrobię ci coś jeszcze gorszego. –Ona wyczerpuje już swoją liczbę ostrzeżeń.

      Odbiega w przeciwnym kierunku, z którego przyszliśmy. Nico będzie miał trudny orzech do zgryzienia, aby trafić do niej.

      Wracam w miejsce, gdzie zostawiłem Mię, ale jej już tam nie ma. Mam tylko nadzieję, że przez tę całą Lexi nie wypadnę z gry. Skończyłoby się to dla niej bardzo źle, ale na pewno tak tego nie zostawię. Upokorzyła mnie z premedytacją, a ja, Knox Black, nie pozwolę na takie traktowanie. Zwłaszcza ze strony jakiejś głupiutkiej panienki, która ma się za nie wiadomo kogo.

      Wracam do naszego domu, gdzie moi kumple grają w UFC.

      – Grasz z nami? – pyta Artem, gdy mnie zauważa.

      Miałem zamiar udać się prosto do swojego pokoju, ale zostaję.

      – Nico właśnie poszedł spotkać się z Lexi – zaskakuje mnie Cooper.

      – Miałem z nią małe starcie, ośmieszyła mnie przed Mią. – Wszyscy kierują wzrok na mnie.

      – Nie gadaj, że przerwała ci podczas gry? – pyta Noah.

      – Nie inaczej. – Opadam na oparcie kanapy.

      – Nie dość, że zajebista dupa, to i jeszcze ma charakterek, przez co nie boi się niczego i nikogo – stwierdza Cooper.

      – Zamknąć się, głąby, i grać.

      Wszyscy wybuchamy śmiechem.

      Temat urywa się z chwilą, gdy powalam Artema na łopatki w grze.