Nowe oblicze Greya. E L James

więc na co ma pan ochotę, proszę pana? – pytam słodko.

      Mruży oczy.

      – Ależ pani jest milusia, pani Grey.

      – Jak zawsze, panie Grey… proszę pana.

      Uśmiecha się niczym sfinks.

      – I tak mogę cię przełożyć przez kolano – mruczy uwodzicielsko.

      – Wiem. – Uśmiecham się szeroko. Opieram dłonie o poręcze jego fotela, nachylam się i całuję. – To jedna z rzeczy, które w tobie kocham. Ale powstrzymaj świerzbiącą rękę, jesteś głodny.

      Uśmiecha się nieśmiało, a mnie ściska się serce.

      – Och, pani Grey, i co ja mam z panią zrobić?

      – Odpowiedzieć na moje pytanie. Co byś zjadł?

      – Coś lekkiego. Zaskocz mnie – powtarza moje słowa z pokoju zabaw.

      – Zobaczę, co da się zrobić.

      Kołysząc biodrami, opuszczam gabinet i udaję się do kuchni. Serce mi zamiera, kiedy zastaję tam panią Jones.

      – O, dobry wieczór, pani Jones.

      – Pani Grey. Ma pani ochotę coś zjeść?

      – Eee…

      Miesza coś w stojącym na kuchence garnku. Pachnie pysznie.

      – Chciałabym zrobić kanapki sub dla mnie i dla pana Greya.

      Nieruchomieje na ułamek sekundy.

      – Naturalnie – mówi. – Pan Grey lubi bagietki. W zamrażalniku jest kilka pociętych na odpowiednią długość. Chętnie to zrobię za panią, pani Grey.

      – Wiem. Ale mam ochotę sama się tym zająć.

      – Rozumiem. Zrobię pani trochę miejsca.

      – Co pani gotuje?

      – Sos boloński. Do zjedzenia na później. Zamrożę go. – Uśmiecha się do mnie ciepło.

      – Eee… więc co Christian lubi do kanapki, eee, sub? – Marszczę brwi zaskoczona tym, co właśnie powiedziałam. Pani Jones rozumie aluzję?

      – Pani Grey, może pani tam włożyć cokolwiek, o ile tylko będzie to bagietka.

      Uśmiechamy się do siebie.

      – Okej, dziękuję.

      W zamrażalniku znajduję pokrojone i zapakowane w foliowe woreczki bagietki. Kładę dwie na talerzu, wsuwam do mikrofalówki i włączam rozmrażanie.

      Pani Jones gdzieś zniknęła. Marszczę brwi i otwieram lodówkę, by wyjąć coś do kanapek. Pewnie to ja będę musiała ustalić reguły naszych kontaktów i wspólnej pracy. Podoba mi się pomysł gotowania dla Christiana podczas weekendów. Pani Jones może się tym zająć w tygodniu – ostatnie, na co mam ochotę po powrocie z pracy, to pichcenie. Hmm… to przypomina zwyczaje Christiana i jego uległych. Kręcę głową. Nie wolno mi zbytnio się nad tym zastanawiać. W lodówce znajduję szynkę, a w pojemniku na owoce i warzywa duże, dojrzałe awokado.

      Kiedy dodaję do rozgniecionego awokado odrobinę soli i soku z cytryny, z gabinetu wyłania się Christian z planami nowego domu. Kładzie je na barze śniadaniowym, podchodzi do mnie i obejmuje, całując w szyję.

      – Kobieta przy garach – mruczy.

      – Nie powinnam być jeszcze w ciąży? – Uśmiecham się kpiąco.

      Nieruchomieje i cały się spina.

      – Jeszcze nie teraz – oświadcza.

      – Nie! Jeszcze nie!

      Odpręża się.

      – W tym akurat się zgadzamy, pani Grey.

      – Ale tak w ogóle to chcesz mieć dzieci, prawda?

      – Jasne, tak. Kiedyś. Ale na razie nie jestem gotowy, aby się tobą dzielić. – Jeszcze raz całuje mnie w szyję.

      Och… dzielić?

      – Co robisz? Ładnie wygląda. – Całuje mnie za uchem i wiem, że robi to po to, aby odwrócić moją uwagę. Wzdłuż kręgosłupa przebiega mi przyjemny dreszczyk.

      – Kanapki sub. – Uśmiecham się drwiąco, odzyskując poczucie humoru.

      Kąsa mnie w ucho.

      – Moje ulubione.

      Daję mu kuksańca w bok.

      – Pani Grey, rani mnie pani. – Chwyta się za bok, jakby czuł straszny ból.

      – Mięczak – burczę z dezaprobatą.

      – Mięczak? – powtarza z niedowierzaniem. Klepie mnie w tyłek, a ja wydaję pisk. – Szybciej z tym jedzeniem, kobieto. A później już ja ci pokażę, jakim jestem mięczakiem. – Żartobliwie daje mi jeszcze jednego klapsa i podchodzi do lodówki. – Napijesz się wina? – pyta.