coś w dal, ale to pewnego dnia powróci do niego niczym bumerang. Być może nawet szybciej, niż mogło mu się wydawać.
Thor ścisnął rękojeść, był przygotowany. Gdziekolwiek się to znajdowało, bez strachu stoczy z tym bitwę. Zabije wszystko, co stanie na jego drodze.
Ale to, co przerażało go najbardziej, to rzeczy, których nie mógł zobaczyć. Niewidzialne spustoszenie, które już mogą siać demony.
Thor usłyszał kroki, poczuł, że ich mała łódka się kołysze, odwrócił się i zobaczył, że Matus idzie w jego kierunku. Był ciemny, ponury dzień i kiedy się rozejrzeli, trudno było określić czy był ranek, czy popołudnie. Niebo było jednolite, jakby cała ta część świata pogrążona była w żałobie.
Thor zastanowił się nad tym, jak szybko Matus stał mu się bliski. Szczególnie teraz, kiedy Reece skupiony jest na Selese, Thor czuł się jakby w jakimś stopniu stracił przyjaciela, ale na to miejsce pojawił się ktoś inny. Przypomniał sobie ile razy Matus ocalił go tam w dole i poczuł w stosunku do niego oddanie tak wielkie, jakby ten zawsze był jednym z jego braci.
– Ta łódka – powiedział cicho Matus – nie została zrobiona, by pływać nią po otwartym morzu. Jeden większy sztorm i wszyscy będziemy martwi. To tylko dodatkowa łódź z okrętu Gwendolyn, która nigdy nie miała służyć do tego, aby przemierzać w niej ocean. Musimy znaleźć coś większego.
– Najlepiej ląd – wtrącił się O’Connor, podchodząc do Thora – i pokarm.
– I mapę – dorzucił Elden.
– A dokąd w ogóle płyniemy? – zapytała Indra. – Dokąd płyniemy? Masz jakikolwiek pomysł, gdzie mógłby znajdować się twój syn?
Thor przyglądał się otaczającej ich wodzie, tak jak robił to tysiąc razy wcześniej, i zastanawiał się nad wszystkimi ich pytaniami. Widział, że mają rację i szczerze mówiąc sam również zastanawiał się nad tymi samymi rzeczami. Przed nimi znajdowało się bezkresne morze, a oni płynęli w niewielkiej łodzi, nie mając ze sobą żadnego prowiantu. Byli żywi, i był za to oczywiście wdzięczny, ale ich sytuacja była naprawdę nieciekawa.
Powoli pokręcił głową. Kiedy tam stał pogrążony w myślach, nagle zaczął dostrzegać coś na horyzoncie. To coś stawało się coraz wyraźniejsze, kiedy podpływali bliżej. Teraz był już pewien, że nie są to jakieś zwidy i że to coś istniało naprawdę. Był mocno podekscytowany.
Słońce przebiło się przez chmury i snop światła przedostawał się do morza, oświetlając niewielką wyspę, która wyłoniła się w oddali. Był to mały ląd, pośrodku pustego oceanu, w pobliżu nie było niczego innego.
Thor mrugnął, wciąż zastanawiając się czy wyspa jest prawdziwa.
– Co to jest? – zapytał Matus wyrażając myśl, która kołatała się w głowach ich wszystkich. Wszyscy to widzieli i wszyscy gapili się w jednym kierunku.
Kiedy się zbliżyli, Thor zauważył mgłę, która spowijała wyspę, połyskując w świetle. Poczuł magiczną energię tego miejsca. Spojrzał w górę i zobaczył, że jest to surowa przestrzeń – strzeliste klify wznosiły się w niebo na setki stóp. Były wąskie, strome i niebezpieczne. Fale rozbijały się o otaczające je skały, wyłaniające się z oceanu niczym starożytne bestie. Thor czuł każdą uncją swojego ciała, że było to miejsce, do którego przeznaczone im było dotrzeć.
– To będzie strome podejście – powiedział O’Connor. – Jeśli w ogóle będziemy w stanie się tam dostać.
– I nie wiemy, co znajduje się na szczycie – dodał Elden. – To może być nieprzyjazny teren. Poza twoim mieczem nie mamy żadnej broni. Nie możemy pozwolić sobie na walkę.
Ale Thor wyczuwał tu coś dziwnego. Spojrzał w górę i widział, że nad wyspą krąży Estopheles. Teraz był jeszcze bardziej pewny, że to właściwe miejsce.
– Poszukując Guwayne’a nie możemy ominąć żadnego zakamarka – powiedział Thor. – Żadne miejsce nie jest teraz zbyt nieprzystępne. A to będzie nasz pierwszy przystanek – dodał, po czym zacisnął rękę na mieczu.
– Niezależne od tego czy jest przyjazny, czy nie.
ROZDZIAŁ SZÓSTY
Alistair znajdowała się wśród dziwnego krajobrazu, którego nie potrafiła rozpoznać. Było to coś w rodzaju pustyni. Kiedy spojrzała w dół, zauważyła, że podłoże zmieniło kolor z czarnego, na czerwony. Wysuszyło się ono i załamało pod jej stopami. Spojrzała w górę i w oddali dostrzegła Gwendolyn. Ta stała na czele armii. Kilkudziesięciu mężczyzn, członków Srebrnych, których Alistair znała, stało z zakrwawionymi twarzami i zniszczonymi zbrojami. Gwendolyn trzymała na rękach małe dziecko – Alistair wywnioskowała, że był to jej bratanek, Guwayne.
– Gwendolyn! – krzyknęła Alistair, ucieszona, że ją widzi. – Siostro!
Jednak nagle pojawił się jakiś okropny dźwięk, był to dźwięk miliona trzepoczących skrzydeł. Dźwięk narastał, a zaraz po nim pojawił wielki skrzek. Niebo nad horyzontem stało się czarne, wypełniło się ono krukami, które leciały w jej kierunku.
Alistair z przerażeniem patrzyła jak kruki lecą ogromnym stadem, niczym czarna ściana, nurkują i wyrywają Guwayne’a z ramion Gwendolyn. Skrzecząc, wzbijają się z nim wysoko w niebo.
– NIE – wrzasnęła Gwendolyn, unosząc ręce ku niebu, gdy kruki szarpały jej włosy.
Alistair bezradnie patrzyła na to jak ptaki odlatują z płaczącym dzieckiem. Jedynie patrzyła, bo nie mogła zrobić nic więcej. Podłoże pustyni znów pękło i nieco bardziej się osunęło. Zaczęło się załamywać, aż nagle wszyscy ludzie Gwen zapadli się do środka.
Jedynie Gwendolyn pozostała na górze, patrząc się na Alistair wzrokiem, którego ta wolałaby nigdy nie zobaczyć.
Alistair mrugnęła i zobaczyła, że stoi na wielkim statku pośród oceanu. Fale uderzały wszędzie wokół. Rozejrzała się i zobaczyła, że jest jedyną osobą na pokładzie, przed sobą ujrzała drugi statek. Na jego dziobie stał Erec i patrzył na nią. Towarzyszyły mu setki żołnierzy z Wysp Południowych. Widok Ereca na innym statku bardzo ją przygnębił, szczególnie, że się od niej oddalał.
– Erecu! – krzyknęła.
Popatrzył i wyciągnął do niej dłonie.
– Alistair! – wrzasnął. – Wróć do mnie!
Alistair z przerażeniem patrzyła jak statki oddalają się od siebie. Prądy odciągały od niej Ereca. Powoli jego statek zaczął kręcić się na wodzie, obracał się coraz szybciej i szybciej. Erec wyciągał do niej ręce, Alistair znów stała bezradnie, nie mogąc zrobić nic więcej, jak tylko patrzeć na to, jak wir zasysa jego łódź. Opadał coraz głębiej i głębiej, aż wreszcie całkowicie zniknął jej z oczu.
– EREC! – wrzasnęła Alistair.
Nagle jej płacz pokrył się z jakimś innym kwileniem. Alistair spojrzała w dół i zobaczyła, że trzyma na ręku dziecko – dziecko Ereca. Był to chłopiec, a jego płacz wznosił się ku niebu, mieszając się z dźwiękiem wiatru, deszczu i krzyków ludzi.
Alistair obudziła się z krzykiem. Usiadła i rozejrzała się wkoło. Zastanawiała się, gdzie się znajduje i co się właśnie stało. Oddychała ciężko, powoli zbierając się do kupy, pewien czas zabrało jej zrozumienie, że wszystko to był tylko sen.
Wstała i spojrzała w dół na skrzypiące deski pokładu. Zdała sobie sprawę, że wciąż znajduje się na statku. Wszystko jej się przypomniało – ich odejście z Wysp Południowych, ich misja w celu uwolnienia Gwendolyn.
– Pani? – usłyszała delikatny