Янка пакланіўся.
Насамрэч ён не быў упэўнены, што зараз дзень, а не раніца ці вечар – неба было роўнага шэрага колеру, больш светлае злева. Але захад там ці ўсход, выявіць было цяжка – мох расце паўсюль.
– Яшчэ адзін… Цішэй ты, рапуха, – гаспадар пнуў нагой будку. – Праходзь у хату, няма чаго на дварэ стаяць.
Адзіны пакой пах сухой травой і мокрай раніцай. Цэнтр займаў вялізны кацёл, у якім булькатала фіялетава-чырвоная вадкасць. Паўсюль, як гэта бывае ў добрай хаце ведзьмы, віселі скруткі траваў, цыбулін, ягад, карэньчыкаў ды лісткоў.
– Давай адразу адкажу на звычайныя пытанні: я – ведзьма; гэта – чароўны кацёл; праклён, лекі, яды, зёлкі – па добрай цане. А цяпер кажы, што патрэбна.
– Але як вы можаце быць ведзьмай? Ведзьмы – гэта ж жанчыны…
– Гэта сексізм, хлопча.
– Што? – акругліў вочы Янка.
– Сексі… Хм… Дыскрымінацыя па полу. Несправядлівасць, карацей. Вядзьмар, знахар ці чарадзей – гэта розныя прафесіі. Адзін змагаецца з нячысцікамі, другі лякуе, трэці карыстаецца чароўнымі рэчамі. Ды і ёсць у іх фемініты… жаночыя адпаведнікі. Не забівай галаву, хлопча. Ты адкуль? Дай пагляджу на цябе, – мужык-ведзьма абышоў улана. – Хм… Бачыцца, што хутка трэці падзел… Не, пакуль не трэба ведаць табе. Ты, мабыць, прагрэсіўны чалавек? Чытаць умееш? Сялян не сячэш? Ну вось, значыцца, і пра фемінітывы зразумееш, спадзяюся. А цяпер распавядзі, аб чым думаў учора, што зараз ты тут.
Янка збіраў думкі ў клубок, каб потым спрабаваць разблытаць яго. Ён не мог узгадаць, як апынуўся на брукаванай сцежцы ў глыбокім лесе, бо яшчэ нядаўна яго полк стаяў ля вёскі.
– Я не памятаю… На нас напалі ваўкі. Мы біліся, потым ішлі… Памятаю цырульніка, які рэзаў руку, – улан выцягваў успаміны з клубка.
– Значыцца, не імкнуўся сюды трапіць? Хм… неўсвядомлены ўсвядомлены снавід, цікава. Цырульнік, кажаш? Пакажы дзе.
Янка закатаў рукаў, але скура была цэлая – ані ўкусу. Гаспадар чароўнай хаты прыклаў да рукі ўлана карэнне хрэну. Спачатку цеплыня напоўніла пальцы і далонь. Але праз імгненне мурашы зграямі пабеглі ад пляча да пазногцяў – быццам ударыўся локцем.
– Цікава, не цягнецца сюды, застаецца там… Ваўкі, кажаш? Як разумею, табе патрэбна назад?
– Так, пане. Я зараз у войску, і мяне, мабыць, ужо шукаюць. Калі я пайду па брукаванцы – хутка выйду да Пазорава?
– Не, так яно не працуе, хлопча. Чакай.
Ведзьма набраў кубак вадкасці з кацялка і кінуў у яго некалькі блакітных ягад. Кубак зашыпеў. Кавалак грушы, два лісты палыну і шыпулька сасны. Вадкасць выплюнула некалькі іскраў і зрабілася мутна-ружовай. Гаспадар і Янка стаялі на ганку (як яны там апынуліся – Янка ізноў не памятаў).
– Слухай, хлопча, чыста дзеля мяне. Я тут займаюся калекцыянаваннем усялякіх дэвіяцый… Уяві папаю. Не, табе не трэба ведаць, што гэта. Проста ўяві… Уяві, быццам ты бачыш гэта кожны дзень. Заплюшчы вочы і працягні руку.
Янка моцна напружыўся. Папая – нешта знаёмае і адначасова заморскае. Папа… Тата? Але які? Янкаў ці агульны, Рымскі? Тата ды я? Але што гэта? Бязглуздзіца нейкая атрымоўваецца. Ну, добра. Хай