Koniec świata nr.13. Katarzyna Ryrych

a Wuj Psuj potknął się na schodach i poszedł spać na wiklinową kanapkę.

      Sabina zwinęła się w kłębek. Była to jej ulubiona pozycja, w której zasypiała od zawsze. Na dodatek miała w zwyczaju podwijanie brzegu kołdry, aby nie dostały się pod nią jakieś bliżej nieokreślone stwory. Najprawdopodobniej był to rezultat bajek opowiadanych jej przez Piotra, który wkładał w owe historie całą swoją duszę, a była ona dość mroczna, co Sabina odkryła, przyglądając się malowanym przez ojca zaułkom.

      Z reguły wisiał nad nimi wielki, srebrny księżyc, po dachach domów spacerowali lunatycy, a na jednym z obrazów w żółto oświetlonym oknie rysowała się ciemna sylwetka gotowa skoczyć w dół.

      W opowieściach Piotra straszył Skórogłów, stwór nawiedzający resztki pobliskiej puszczy, w trawie siedziały strzygi, wiedźmy i czarownice zamieszkiwały poddasza starych kamienic – jednym słowem – niebezpieczeństwo czaiło się wszędzie.

      Ależ byłam głupia – pomyślała sennie Sabina i zamknęła oczy.

      O świcie obudził ją piekielny warkot. To Piotr, nie szanując snu sąsiadów, przekręcił kluczyk w stacyjce samochodu.

      – Zapalił! – zawołał triumfalnie i jego okrzyk z pewnością obudził tych wszystkich, których nie wyrwał ze snu ryk silnika.

      – Uważajcie na siebie – powiedziała Paulina, pochylając się nad córką i całując ją w ucho. – Mam nadzieję, że nie wymyślicie niczego głupiego.

      – Ja też – mruknęła Sabina i odwróciła się na drugi bok. Jej bose stopy wysunęły się spod kołdry i od razu rzuciła się na nie cała chmara czyhających pod łóżkiem potworów.

      W domu panowała niczym niezmącona cisza. Ścienny zegar wskazywał dziewiątą, a nad rzeką wrzeszczały rybitwy.

      Sabina na palcach przekradła się do łazienki. Wsypała do wanny garść soli kąpielowej i odkręciła wodę.

      Szczurek Jurek wdrapał się na umywalkę po zwisającym ręczniku, a Sabina z przyjemnością zanurzyła się po szyję w pianie.

      Jednocześnie pogrążyła się w bardzo śmiałych marzeniach – na dzień, który jeszcze się na dobre nie rozpoczął, zaplanowała kino i wizytę w swojej ulubionej cukierni.

      Ledwie jednak pozwoliła sobie odpłynąć, w drzwiach łazienki pojawiła się Babcia Funia.

      – Wcale się nie dziwię, że macie takie wysokie rachunki za gaz i wodę, skoro codziennie urządzacie sobie kąpiele – powiedziała cierpko.

      Nie dołożę ani funia… – pomyślała Sabina.

      – Nie dołożę ani funia do tych fanaberii – zakończyła babcia, a Sabina dała nurka pod kołderkę z piany.

      Nagły i niespodziewany okrzyk Babci Funi dał znać Sabinie, że właśnie doszło do spotkania między gatunkami, co Szczurek Jurek przyjął ze stoickim spokojem.

      Z mokrymi włosami, pachnąca miętową pastą do zębów Sabina Muzyk lat dwanaście wyszła z łazienki i pełną piersią wciągnęła zapach akacji.

      Żal, jaki żywiła do rodziców, zamienił się w radosne oczekiwanie na wszystko, co miały przynieść nadchodzące dni, bowiem Sabina była niepoprawną optymistką. Razem z nosem odziedziczyła to po swoim ojcu.

      Pochłonęła miskę płatków kukurydzianych, zagryzając chlebem grubo posmarowanym niezdrową nutellą, szybko umyła talerz i kubek po herbacie i przypomniawszy sobie o pozostawionym samopas Szczurku Jurku, udała się do łazienki. Niestety, szczura już tam nie było.

      Sabina zajrzała do szafki z butami, gdzie czasami myszkował jej ulubieniec, ale najwyraźniej postanowił pomyszkować gdzie indziej.

      Dochodzące z poręczy drewnianych schodów chrobotanie uświadomiło jej, że szczur rozpoczął wędrówkę w kierunku pokoju Babci Funi, do czego Sabina dopuścić nie mogła. Dopadła zwierzaka w chwili, gdy jego różowy ogon znikał w szparze uchylonych drzwi.