Schalkie van Wyk
Keur 6
Die kroonprins van Kaiserburg
Aan die einde van die reënboog
Kammaland van liefde
Melodie
1
Gretha Wolmarans ruk enkele treë van haar heldergeel motortjie af tot stilstand en gluur na die luukse, metaalgrys motor wat ’n paar sentimeter van hare af geparkeer is. Die gevaarte staan daar so breed en blink soos ’n futuristiese ruimtemonster. Sy storm na haar motor toe, plak haar inkopiesakke op die enjinkap neer en rig haar nydigheid op die metaalgrys motor. “Chauvinistiese vark! Onbedagsame, verditste mansmens! Ek hoop jy ry in ’n boom vas en kom tot ’n duistere einde!” skel sy na hartelus, onbewus van die enkele verbygangers wat haar met uitdrukkings van verstomming en geamuseerdheid betrag.
“Kan ek dalk help, juffroutjie?” vra ’n galante manstem agter haar.
Gretha swaai om asof die man se woorde dieselfde uitwerking as ’n gevoelige bysteek op haar het. Sy is net halfbewus daarvan dat die vreemdeling besonder lank en breedgeskouer is, met ’n sagte golwing in sy swart, effens deurmekaar hare, besondere blou oë en ’n sterk, hoekige kaaklyn met ’n kuiltjie in sy ken.
“Jy lyk soos Superman. Is jy Superman?” vra sy kryglustig.
Hy lyk oomblik lank uit die veld geslaan, maar dan kry sy sin vir humor die oorhand. Die meisie voor hom is slank en klein genoeg om onder sy ken te pas. Haar lang, blonde hare en porseleinfyn gelaatstrekke gee aan haar ’n voorkoms van brose breekbaarheid – totdat ’n mens in haar stormagtige, groen oë kyk. Haar oë herinner hom aan sonverligte, groen eilande en hy wonder vir ’n flitsende oomblik of sy gekleurde kontaklense dra, want blondines het gewoonlik blou oë.
“Nee … nee, ek is ’n doodgewone arbeider,” antwoord hy met gedwonge erns, “maar as jy sy telefoonnommer het, sal ek Superman namens jou bel.”
“Snaaksie!” snou sy verpletterend en wend haar weer tot die metaalgrys motor. “Ek is lus en skop die motor vol duike! Dalk moet ek die windskerm flenters slaan.” Sy swaai terug na die man toe. “Toe, jy, gee vir my ’n klip aan.”
Die man kyk gehoorsaam om hom in die parkeerterrein van die inkopiesentrum rond en sug spytig. “Jammer, juffroutjie, daar is nie ’n enkele klip in sig nie. As ek nou Superman was, kon ek ’n stuk van die teerblad opgelig het, maar … dalk breek ek my naels.” Gretha skreef haar oë dreigend en hy wonder bekommerd of sy dit oorweeg om hóm vol duike te skop. “As jy my kan sê wat die probleem is …” voeg hy paaiend by.
“Het jy nie oë in jou kop nie?” vra sy nydig. “Die geel motor is myne. Ek is haastig op pad terug huis toe, maar hoe kan ek my motordeur oopmaak terwyl hierdie grys gevaarte net sentimeters van my motordeur af geparkeer staan?”
Die man beweeg nader, korrel ernstig met sy linkeroog, meet die afstand tussen die twee motors en skud sy kop oorwonne. “Jy het gelyk: dis definitief ’n saak van onmoontlikheid. Ek twyfel of daar genoeg ruimte vir jou skaduwee tussen die twee motors is.”
“Presies. Mans is selfsugtige, onbedagsame kreature.”
“En chauvinistiese varke,” beaam die man somber.
Gretha kyk hom agterdogtig aan. “Skeer jy die gek met my?”
Sy oë rek onskuldig. “O nee, juffroutjie. Om die waarheid te sê, jy het my opregte simpatie. Maar daar is ’n eenvoudige oplossing vir jou probleem: sluit die linkerdeur van jou motor oop en skuif oor die sitplek na die stuurwiel toe.”
Sy staar na hom asof hy die verpersoonliking van onkunde is. “Dink jy ek sou dit nie lankal gedoen het as so iets moontlik was nie?”
“Wel, hoekom het jy nie?”
“Omdat, jou arme … e … meneer, die slot van die linkerdeur nie werk nie. Ek kan nie die deur van buite af oopsluit nie.”
Hy lyk grade meer bedruk. “Dan is daar net een oplossing: ek en jy kan ’n koppie tee gaan drink totdat die … e … chauvinis opdaag en sy motor verwyder,” stel hy aarselend voor.
Gretha kyk met groter belangstelling na die man. Hy is definitief aantreklik, besluit sy. As sy nie so kwaad was nie, het sy hom dalk onweerstaanbaar gevind. Maar omdat ’n man skynbaar die oorsaak is van die verknorsing waarin sy haar bevind, gaan sy aan geen man se versoek toegee nie.
“Dis vriendelik van jou, meneer, maar …”
“Friedrich,” val hy haar vinnig in die rede.
Sy frons geïrriteerd. “Dis vriendelik van jou, meneer Friedrich, maar ek is toevallig haastig. Ek moes al ’n halfuur gelede tuis gewees het.”
Hy kyk vlugtig na haar hande, maar vra nietemin: “Wag jou man en kinders tuis op jou?”
“Ek is ongetroud, maar ek en my peetmoeder gaan vakansie hou,” lig sy hom onwillig in en kyk vies om haar rond. “Hoe lank moet ek nog hier staan en wag? Tant Amalia het gesê ek moet gou maak.”
“Wat van ’n taxi?” doen hy gretig aan die hand.
Haar oë blits weer ’n duidelike boodskap aan hom omtrent die dunk wat sy van sy intellek het. “Ek het my motor nodig om met vakansie te gaan. En ons is haastig om te vertrek.”
Friedrich sug oorwonne en kyk met intense belangstelling na haar motor. “Die chauvinis is nie werklik verantwoordelik vir die penarie waarin jy jou bevind nie, juffrou … e …” Hy swyg en kyk haar afwagtend aan.
“Wolmarans – Gretha Wolmarans,” lig sy hom onwillig in.
“Gretha! ’n Klein naampie vir ’n klein meisietjie. Bly te kenne, Gretha. Ek is Friedrich …”
“Ek weet al, meneer Friedrich,” val sy hom styf in die rede. “En soos ek verwag het, is jy partydig vir die ellendige, mak aap wat sy motor bo-op myne geparkeer het.”
“O nee, ek is nie, maar toevallig het jy jou motor oor die geel streep geparkeer. As jy reg geparkeer het, het jy nie nou soveel probleme ondervind nie.”
“Ek móés so skeef parkeer, want die motor links van my was skeef geparkeer.”
“O …” Friedrich vryf met sy regterhand oor sy mond en ken, lyk opsigtelik ongemaklik en haal sy motorsleutels uit. “As jy beloof om my nie fisiek aan te rand en my liggaamlike leed aan te doen nie, liewe Gretha, sal ek nou dadelik my motor verwyder. Tot siens, Gretha. Of wil jy eers ’n koppie tee saam met my gaan drink?” vra hy hoopvol. Hy sien haar kleur op kleur kry en hy storm haastig na die metaalgrys motor toe.
“Jou … jou gonnabeentjie!” krys sy, maar dan klap die motordeur reeds agter hom toe.
Hy druk die toeter van die motor een maal, wuif, glimlag en ry vinnig weg.
“Mans is bedrieërs,” lig Gretha haar geel motortjie in en sluit die deur oop.
Gretha leun met haar ken teen die voordeurklokkie van Amalia Lottering se woning. Sy hoor hoe die voordeur langs haar oopgeruk word, maar wend geen poging aan om die klokkie te laat ophou lui nie.
“Gretha! Speel jy nou roomysverkoper?” vra Amalia onthuts. “Kom binne, kind, kom binne. Ons is reeds laat.”
Gretha draai haar oë, maar hou haar ken op die klokkie. “Help my met die inkopiesakke, tannie. As ek my posisie verander, val die goed flenters op die stoep.”
“Onbeholpe skepseltjie,” raas Amalia goedig. “Wanneer gaan jy leer dat jy nie ses inkopiesakke tegelykertyd kan dra nie?” vra sy en neem drie van die sakke by Gretha.
“Sjoe, dis beter! Tannie kan gerus maar ophou rusie maak: ’n chauvinistiese vark is daarvoor verantwoordelik dat ek nou eers hier opdaag,” verduidelik sy geraak terwyl sy Amalia deur die ontvangsportaal na die gang toe volg.
Amalia steek so skielik in haar spore vas dat Gretha in haar vasloop. “Eina! Probeer tannie om my neus te breek?” vra sy onthuts, tree agteruit en vryf haar neus.
“Soms, my Grietjie-kind, wens ek ek kan