Toe ek jou die vorige keer uitgenooi het om saam met my ’n kopie tee te drink, het jy geweier. Nou het jy nie ’n keuse nie: ons drink eers saam tee en daarna kan jy maar ry. Reg, Gretha?”
“Hoekom?” vra sy bot. Sy ken mans. Sy weet hoe hulle na ’n meisie kyk as hulle in haar belang stel. Maar meneer Friedrich stel beslis nie in haar belang nie … behalwe dat sy hom grensloos amuseer. Geen man het haar al ooit soos ’n hanswors behandel nie, dink sy boos. As meneer Friedrich glo hy het ’n nuwe speelding ontdek, sal sy hom baie vinnig ontnugter.
“Sal ons sê ek wil vergoed vir die ongerief wat jy moes deurmaak toe ek jou daar by die inkopiesentrum vasgeparkeer het?” vra hy galant, die lag nog dansend in sy oë.
“Dis onmoontlik. Ek en tant Amalia het so pas hier aangekom. Tant Hanna gaan vir ons tee maak,” antwoord sy met kille meerderwaardigheid. Sy merk die verbasing op sy gelaat en vervolg triomfantelik: “Ek kuier hier. As jy ’n koppie tee wil drink – daar is kafees op Donkerbaai. Tot siens, meneer Friedrich.”
So ja, nou het sy hom behoorlik op sy plek gesit, dink sy selftevrede en vererg haar opnuut toe hy breër glimlag en op haar afstap. “Uitstekend! Tant Hanna is die baasbakster in die kontrei. Kom, geitjie, ek sien uit na daardie koppie tee en al die verbode eetgoed.”
Hy neem haar aan die arm, maar sy rem verbouereerd terug. “Ken jy vir tant Hanna?” vra sy oorbluf.
“Beter as my eie ma, want sy het my grootgemaak.” Sy oë soek onwillekeurig na die donker vesting op die rotse. “Vir my en Dieter, want tant Henriëtte se … e … gesondheid het veel te wense oorgelaat.”
“Dieter Falkenstein?” vra sy, haar stem yl.
Hy frons. “Moenie vir my sê my aangenome broer het jou reeds ontmoet nie. Hy het ’n reputasie dat …”
“Ek ken hom nie,” val sy hom in die rede, “Maar ek weet van hom. Maar as hy jou aangenome broer is, hoekom is jy meneer Friedrich?” vra sy agterdogtig.
Hy haal sy skouers onverskillig op.”Omdat jy besluit het om my so te noem, dom kind. Ek is Friedrich Falkenstein.”
“Dokter Friedrich Falkenstein?” vra sy ademloos.
“As ek werk, ja, maar my vriende noem my Friedrich. Dink jy ons kan vriende wees as ek beloof om nie weer so na aan jou motor te parkeer nie?”
Hoe kan sy vriende wees met ’n man wat haar met weersin vervul, wonder sy, bewus van ’n krapperigheid in haar binneste. Sy is nie kwaad nie, besef sy, maar sy voel verneder omdat Friedrich haar voortdurend uitlag. Sy weet sy is mooi – selfs haar hiperkritiese broers ontken dit nie – maar Friedrich Falkenstein is die eerste man wat haar laat voel dat haar voorkoms ’n yslike grap is.
“Ek kies my …” begin sy met ysige hooghartigheid en sluk haar woorde in toe Amalia en Hanna op die voorstoep uitstap.
“Friedrich!” roep Amalia verras uit. “Wat soek jy hier, kind? Ek is mos nie siek nie.”
Hy lag hartlik en skud haar hand “Dis net ’n bewys van hoe ’n bekwame dokter ek is, tannie. Welkom by Blumenstrauss. Ek weet tannie gaan die kuiertjie geniet.” Hy wend hom na Hanna wat hom handewringend aanstaar. “Hallo, tant Hanna. Pla die senuwees al weer?”
“Ja toe, boet, moenie dokter-dokter by my speel nie. Dis ter wille van jou oom Otto dat ek jou gevra het om dringend huis toe te kom, maar die vraag is: Sal hulle jou toelaat om met hom te praat?”
2
Die glimlag vlug uit Friedrich se oë en gee aan hulle die voorkoms van koue, swart kristalle. Hy staar Hanna strak aan en vra bruusk: “Het tant Henriëtte en Dieter gesê ek is nie welkom in Kaiserburg om oom Otto te besoek nie?”
“Hoe sal ek sê, Friedrich?” vra Hanna ontwykend en slaan haar blik neer. “Sedert Otto so siek geword het, het ek herhaalde male geskimp dat hulle jou van sy siekte moes laat weet, maar Henriëtte het prontuit gesê dat ek my nie met die sake van die Falkensteins moet bemoei nie.”
“Tannie beantwoord nie my vraag nie. Het tant Henriëtte in soveel woorde gesê dat sy my nie in haar huis wil hê nie?” hou Friedrich vol.
Gretha merk dat ’n spiertjie hoog teen sy regterwang spring en sy wonder hoekom hy so gespanne is. Tant Amalia het tog gesê hy is Otto en Henriëtte se aangenome seun, nogtans noem hy hulle oom en tante. Waarom is hy nie welkom in Kaiserburg nie? Is dit moontlik dat hulle jaloers is dat sy ouma Helga Falkenstein vir Blumenstrauss aan hom bemaak het en nie aan hulle eie seun, Dieter, nie? Sy wens byna hy wil loop, want sy sal graag vir tant Hanna oor die mense van Kaiserburg wil uitvra.
“Jy ken jou tant Henriëtte, boet. Sy is … e … so veranderlik soos die weer. Sien, ek het aangebied om aan jou te skryf en jou oor die erns van jou oom Otto se siekte in te lig, maar Henriëtte het … e … vies geword,” antwoord Hanna en bloos oor haar onvermoë om die waarheid te verdoesel.
“Tannie bedoel: sy het berserk geraak,” sê hy grimmig. “Hoe ernstig is oom Otto se toestand werklik, tant Hanna?”
“Kanker … maagkanker. Dis waarom hy teruggekom het huis toe. Die dokters kon niks meer vir hom doen nie,” sê sy byna onhoorbaar terwyl haar oë hom woordeloos om vergifnis vra.
“Kanker!” Hy staar haar ontsteld aan. “Genugtig, tannie moes my maande gelede al laat weet het. As daar een mens by Kaiserburg is wat my nie soos ’n indringer laat voel het nie, is dit oom Otto. Het hy nooit gevra dat ek huis toe moet kom nie?”
“Nie aanvanklik nie, boet, maar toe Meraai my vertel het dat Otto met jou wil praat … Ek kon nie meer uitstel nie, daarom het ek jou gebel.” Sy kyk hom skuldig aan. “Moenie my te veel verkwalik nie, Friedrich. Jy weet ek sit nooit my voete by Kaiserburg sedert die goeie Helga my lewensreg op Blumenstrauss gegee het nie. Henriëtte kon my dit nog nooit vergewe nie. Sy glo vas ek het met Helga gekonkel, daarom het jy, aangenome kind, die huis geërf.”
Friedrich glimlag deernisvol en lê sy hand op haar skouer. “Ek besef dit, tannie. Ek weet ook dat tant Meraai Spannenberg en al die huishulpe belet is om met tannie kontak te hê. Dis tog waarom ons besluit het dat tannie toeriste kan huisves, anders sou tannie te eensaam gewees het.”
“Meraai hét gekom, maar dit was so laat dat ek reeds in die bed was. Maar sy moes kom sê. Sy kon Otto se pleidooie nie meer verduur nie. Foei, kind, dis asof hy besef het dat Henriëtte jou die huis belet het, want Meraai vertel my hy fluister wanneer hy oor jou praat. Fluister en pleit … pleit aanhoudend dat daar dinge is wat hy aan jou moet sê.”
Hy frons verwonderd en haal dan sy skouers op. “Ek moenie te gou bly word nie, maar ek wil graag glo hy wil my oor my eie ouers vertel. Tannie weet hoe dit aan my vreet – die feit dat ek nie weet wie my eie mense was nie. Sterf oom Otto, sal ek nooit weet nie.” Sy oë soek die granietwoning op die hoë rotse. “Ek gaan nou dadelik.” Hy kyk na Amalia en Gretha en ’n selfbewuste glimlag lig sy regtermondhoek. “Ek is jammer ek moes julle deel maak van ons familietwis, maar moontlik kan ek nog vandag die saak oplos. As julle my sal verskoon …”
“Moenie daarheen ry nie, Friedrich. As Henriëtte jou sien aankom, sal sy al die deure en vensters laat grendel,” waarsku tant Hanna.
“Ek was van plan om te stap, tannie. Ek kén my liewe tant Henriëtte,” antwoord hy met ’n wrang glimlag en stap weg na die tuinhekkie toe.
Gretha kyk hom met ’n gevoel van teleurstelling agterna, wens dat hy haar saamgenooi het, en vererg haar vir haar eie gedagtes. Friedrich Falkenstein is vir haar ’n vreemdeling – ’n arrogante mansmens wat heel waarskynlik besef dat hy uiters aantreklik is en wat nooit ’n gebrek aan vrouegeselskap het nie. Dis waarom hy haar behandel asof sy ’n sirkusnar is, dink sy afgehaal en word opnuut kwaad. Waarom sal sy haar oor hom kwel? Wat maak dit saak as hy nooit uitvind wie sy biologiese ouers was nie? En tog … sy wens sy kan hom help, want as sy in sy plek was, sou sy ook nie kon rus voordat sy die volle waarheid geweet het nie.
“Maar, Grietjie-kind, het jy nie