af en bepaal haar by professor Beneke se relaas oor die gemeente se kerkbywoning. En helaas ook oor die finansies wat maar net nie wil klop as die aanstelling van nog ’n leraar oorweeg word nie …
Toe sy ’n kwartier later saam met die kerkraad uitstap en die kansel bestyg, klop haar hart tog onrustig in haar keel. Ag, Here, bid sy toe sy op die trappies van die kansel verpoos, help my tog dat ek nie te lig bevind word nie. Here, help my tog om nie in Ú hande te lig te weeg nie … Amen.
Sy gaan boontoe en knip die klein mikrofoon aan haar baadjie se lapel vas. Maar toe sy minute later die seëngroet uitspreek, voel sy nog effens ontwrig. Dit moet end kry, besluit sy. Ek is in die bediening om in die bediening te bly. Ek is ’n VDM … ’n bediener van die Goddelike Woord. Iewers in die kerk moet daar vir my plek wees.
Sy gee die eerste gesang op, hoor met blydskap hoe haar soet, suiwer stem die gemeente lei. Haar teks is uit 1 Timoteus 3:15: “Ek skryf hierdie dinge vir jou … sodat jy sal weet hoe mense hulle in God se huisgesin moet gedra. Die gemeente van die lewende God is hierdie huisgesin.”
Toe sy klaar gelees het, doen sy ’n innige gebed waarin sy God namens die gemeente smeek om hulle te help om hulle in sy huishouding te gedra.
Sy preek soos altyd met rustige handgebare en duidelike diksie wat sy weet tot in die agterste banke gehoor kan word. Oor wat God van die lede van sy huisgesin verwag … Oor God se huishouding wat nie chaoties mag wees nie … En oor God wat van ons verwag om mekaar te dien soos wat Jesus mense gedien het. Sodat ons gelukkige lede van die huisgesin kan wees, en sodat ons dié spesifieke plek waarin God ons self aangestel het, reg kan vul.
Sy is, soos altyd, effens uitasem toe die diens verby is. Dit tap haar emosies en haar gees om die Woord te verkondig. Tog is dit ’n wonderlike vermoeienis, dink sy.
Toe sy in die konsistorie kom, kom staan mevrou Henning by haar. Sy glimlag sag. “Jy lyk moeg, Mia.”
“Nie regtig nie, mevrou. Ek … voel maar altyd so. Dis ’n groot verantwoordelikheid om die Woord te verkondig.”
“Dit is, ja. Bly maar so voel.”
Die vriendelike vrou groet en toe Mia omdraai, staan dokter Manie Joubert voor haar. ’n Oogspesialis en baie verlief op haar. Dit weet sy al vandat sy laas jaar as tydelike jeugwerker in die gemeente aangestel is. Op ’n manier is sy bly dat haar kontrak met die gemeente oor ’n maand verstryk, en dokter Joubert is die hoofrede daarvoor. Hy druk haar, figuurlik gesproke, dikwels in ’n hoek. Soos nou.
“Mia … ek het jou boodskap baie geniet. Dis so waar dat ons almal maar moet kopgee en ingee in hierdie gemeente. Ek sou selfs dink dat jy meer kon uitgebrei het oor ’n Christen se gevoel vir samehorigheid, maar …”
En toe begin hy, soos altyd, haar preek vir haar feitlik woord vir woord oorvertel, met nogal paslike kommentaar hier en daar. Die man moet ’n fenomenale geheue hê, dink sy moedeloos en knik so nou en dan, maar sy dink haar eie dink. Sy loer ’n paar keer vlugtig oor sy skouer om te sien of Karien nog nie in die deur verskyn nie, maar tevergeefs. Haar sus drink seker koffie in die gemeente se koffiekroeg.
Om die oogdokter se woordevloed te stuit, hou sy oplaas haar hand op. “Manie,” sê sy, “ek het hoofpyn. Ek dink ek moet vanaand vroeg teruggaan losieshuis toe.”
“Nog nooit! Ek gee vir jou ’n pilletjie en jy kom saam met my huis toe. Moeder het spesiaal gevra dat ek jou vir tee en koek moet bring.”
“Sekerlik nie op ’n Sondagaand ná kerk nie? Dis al amper halfnege en –”
“Net die regte tyd voordat die week se gedruis ons weer beetpak. Kom, Karien kan vir haarself sorg.”
“Nee!” Sy skrik self vir die beslistheid in haar stem.
“Hoekom dan nie?” hou hy aan en begin haar stadig deur se kant toe aankeer. Die konsistorie is al leeg.
“Wag … Manie, jy begryp nie. Ek en Karien moet vanaand groot sake uitklaar. Jy sien, ek gaan weg. Kaap toe.”
Hy frons verward. “Weg?” Hy klink soos ’n verstomde seuntjie. “Maar jy kan nie … Ons leer mekaar nou net ken en …”
“En nou gaan ek weg, ek weet,” paai sy. Waag dit selfs om haar hand op sy arm te sit. Maar dit was ’n fout, besef sy toe hy dit dadelik en met mening vasvat.
“Mia … ek moet vir jou sê … ek en jy … ons …”
“Nee! Ek wil dit nie hoor nie, Manie. Ek gaan beslis Kaap toe.” Sy lig haar kop en kyk hom meteens vas in die oë. Tot haar innige verbasing blink hulle opsigtelik.
“Mia …” sê hy huiwerend, “moet asseblief nie gaan nie.”
“Hoekom nie?” vra sy omdat sy werklik nie weet hoe om haar uit hierdie hoek te wurm nie. Manie, besef sy, is ’n heel aansienlike man. En geleerd. Goed en gelowig ook. Dis net …
“Dis tog voor die hand liggend, Mia,” sê hy sag en frons liggies. “Ek stel belang in jou … ek … Dis meer as dit. Ek dink ek is –”
“Nee!” sê sy vir die soveelste keer. “Moenie … want ek voel nie so nie.”
“Is dit te skielik vir jou?”
“Dit is … te skielik, ja,” sê sy moeg en staan terug sodat hy haar hand moet laat gaan.
“Vergeet die Kaap,” pleit hy mooi.
Vir ’n oomblik wens Mia sy kon. Manie is werklik ’n vangs – Karien vertel dit byna elke dag vir haar.
“Karien!” skrik sy op. “Ek moet haar dadelik gaan roep, want sy skryf môre ’n groot toets …” Wat jók ek so? wonder sy vies en skud haar kop. “Nee, dis nie waar nie, Manie. Maar ek moet vanaand regtig dringend met my suster praat.”
Net toe kom Karien by die deur ingewaai. “Ag, ekskuus, hoor! Nie geweet hier’s ’n kerkraadsvergadering aan die gang nie,” sê sy verspot. “Ek veronderstel die agenda is lank … en lekker?”
“Moenie laf wees nie,” sê Mia skerp en sien hoe Manie weer frons. Sy tik hom lig op die lapel van sy donkerblou baadjie. “Ons praat weer later.”
Hy knik traag. “Nag, dan. Ek sal jou môre bel.”
“Goed,” sê sy en haas haar uit.
“Vir wat is jy so goor met die arme man?” pak Karien haar toe hulle in die motor is. “Hy’s charming, hy’s cool en hy’s –”
“Nie vir my nie.”
Mia ry net-net onder die spoedbeperking en Karien vra nie verder uit nie.
Toe hulle oplaas terug is in hul benouende kamer met die verbleikte roospienk bedspreie, gaan staan Karien reg voor die spieëltafel en skud haar steil blonde hare terug oor haar skouer. “Nóú vertel jy my wat aan die gang is,” sê sy kwaai.
Mia sit haar goed in die kas weg en skop haar skoene uit, gaan sit op die bed. “Kyk, Karien, ons het nie geld nie. Ons beleef ’n fundamentele eksistensiële krisis wat ’n besondere graad van volwassenheid van ons gaan verg.”
“Hou op akademikaans praat! Sê net wat is wat!”
“Sit,” sê Mia en wag tot Karien stywerig op die stoel voor die klein lessenaar plaasgeneem het. “Ek het Donderdag ’n oproep van professor Dijkstra ontvang.”
Karien se oë rek. “Jy bedoel …?”
“Tant Leona, ja. Sy het voorgestel dat ons by haar op Stellenbosch gaan woon.”
“In ’n huis? Hét sy ’n huis?” En toe Mia knik, tref die implikasie Karien. Sy snak na asem. “Maar … dit beteken ek sal nie verder op Tukkies kan swot nie! Ek … sál ek kan swot?”
Mia trek haar asem diep in. “Miskien … Tant Leona kyk nog of sy dit gereël kan kry. By die bank en die universiteit, bedoel ek. Jy sien … Pa het haar mos destyds as eksekuteur aangewys.”
Karien