haar in die steek gelaat.
My hele lewe lank het die woord God ’n weersin by my gewek. Die sinspeling dat daar dalk ’n persoonlike God vir my is, het hierdie gevoel net laat verskerp.
“Hoekom kies jy nie jou eie beeld van God nie?” het sy voorgestel.
Al wat ek moes doen, was om bereid te wees om te glo in ’n krag wat groter as ek is. Dit was al wat van my kant af nodig was om ’n nuwe begin te maak. Dalk kon ek bou op die volkome bereidheid wat ek in my vriendin gesien het. Aanvaarding was regtig moeilik vir so ’n hardkoppige, selfsugtige jong vrou soos ek, iemand wat altyd alles op “haar manier” gedoen het.
Ná ’n lang worsteling met die bekende gedagte van “Laat los en laat God,” het ek my uiteindelik aan Hom oorgegee. Uiteindelik het ek in die sonlig gestaan. ’n Nuwe wêreld het voor my ontvou. Hoe blind was ek nie!
Ek het ’n ongelooflike gevoel van vryheid ervaar. My obsessies en my selfsug het afgeneem. My vrees vir mense en die lewe het vervaag, en my selfbeheptheid is vervang met die behoefte om na ander uit te reik en my insig met hulle te deel. Ek het my tekortkomings vreesloos in die oë gekyk, en ingestem dat my nuutgevonde God dit uit my lewe kon wegneem.
Ek moes leer om nederig en eerlik oor myself te wees. Ek moes myself ten volle aanvaar en my foute erken. Dit was ’n lang en taai, maar tog ook ’n eenvoudige proses. Dit het aan my die vryheid gegee om aan te gaan met my lewe, om die verlede agter my te sit, om nie vooruit te dink aan die toekoms nie, maar om te leer om vandag te leef.
Dit is nie altyd maklik om die regte keuse te maak nie – veral nie wanneer jy volgens geestelike beginsels in ’n materialistiese wêreld wil leef nie. Ek betrap my dikwels dat ek die beheer oor my lewe wil terugneem. Maar my bewustelike kontak met die Here hou my op die grond. Hy hou my nederig, eerlik en gewillig om die beheer oor my lewe uit liefde en met dankbaarheid in sy hande terug te gee.
Hierdie “nuwe ek” is besig om te ontwikkel in die mens wat ek van geboorte af bedoel is om te wees. Liefde is ’n nuwe grens wat ek besig is om oor te steek. Ek leer nog om myself lief te hê, en om die liefde wat ek ontvang vrylik aan ander uit te deel.
My verhouding met God is heg en persoonlik. Hy vergesel my deur die goeie en die slegte tye. Ek vra gereeld sy beskerming en versorging voordat ek uitgaan met die verwagting dat daar nog ’n fantastiese dag op my wag. Hoe die dag ook al verloop, ek sê vir die Here dankie daarvoor. Ek leer al hoe meer wie ek regtig is, en ek aanvaar myself met al my foute. Ek streef liewer na vordering as na volmaaktheid. Daar is tog net Een wat volmaak is.
Ek het vandag baie om voor dankbaar te wees.
Eerstens sê ek vir God dankie. Hy het my geestelik herstel en vir my vrede gegee.
Tweedens sê ek vir my man en my twee dogters dankie. Hulle lewe het in tye van wanhoop net so onbeheerbaar soos myne geword. Ek het julle baie lief.
Ek is onbeskryflik dankbaar teenoor die wonderlike mense wat my liefgehad het toe dit vir my onmoontlik was om myself lief te hê, en wat vir my die pad na God toe aangewys het.
Deesdae leef ek elke dag volgens God se plan. Ek hou my lewe eenvoudig en leef van dag tot dag. Ek sal God ewig dankbaar wees vir my radikaal nuwe gesindheid, vir sy Gees wat voortdurend in my lewe werk en my altyd herinner om nie die deur na my verlede – toe ek ’n lewe van vernietiging en duisternis geleef het – gesluit te hou nie.
Geloof sonder dade is immers dood. Ek het ’n passie om my verhaal van hoop met ander mense te deel. Ek wil graag ander mense wat met verslawings worstel, help om die oorwinning te behaal.
Vandag bestaan ek nie net nie. Ek lééf!
Aan God al die eer!
3
Asseblief
Ria Mills
As jy God jou éérste keuse maak, is al die ander keuses baie makliker. Dan kom die meeste ander dinge vanself.
Wanneer ’n mens deur ’n groot beproewing gegaan het, wanneer iets ongelooflik hartseer in jou lewe gebeur het, of wanneer jy ’n buitengewoon traumatiese ervaring beleef het, vra mense dikwels vir jou een of meer van die volgende vrae:
Watter keuse(s) het jy gemaak toe dit met jou gebeur het?
Hoe het hierdie keuse(s) jou lewe tot dusver beïnvloed?
Watter uitdaging(s) moes jy oorkom nadat jy jou keuse(s) gemaak het?
Wat sou, na jou mening, die gevolge gewees het as jy ’n teenoorgestelde rigting ingeslaan het?
Op die meeste van hierdie vrae is my antwoord eenvoudig: Ek weet nie regtig nie, want die meeste van hierdie keuses is waarskynlik vír my gemaak deur my Skepper wat weet wat die beste vir my is. Hý het oorgeneem en namens my besluite geneem toe ek heeltemal te verbyster en ontsteld was om self enige keuses te maak.
Die gevolge as ek ’n ander koers ingeslaan het? Ek sou gesink het. Ek sou vergaan het. Ek sou in wanhoop verdrink het.
Hierdie verhaal is nie werklik my verhaal nie. Ek is nie die hoofkarakter in hierdie storie nie. Die hoofkarakters is my seun, ja, veral hy, en my man. Hulle twee speel die hoofrolle. Ek deel slegs my emosies oor wat met hulle gebeur het.
Soms word ’n mens – gelukkig of ongelukkig – nie ’n kans gegun om van die heel grootste keuses in die lewe self te maak nie. Jy as mens word maar net toegelaat om ander keuses oor spesifieke omstandighede te maak, want die groot Meester self besluit wat met jou sal gebeur. Hy gee jou dan die ruimte om klein of groot besluite rondom sý heel grootste besluit te neem. My nederige ondervinding was dat God deurentyd dáár is om oor te neem wanneer jy tot niks meer in staat is nie en maar net kan smeek: Asseblief, asseblief, asseblief … Dit is hoe ek my rol in hierdie verhaal ervaar het.
Hierdie kort verhaal oor die keuses in my lewe begin ongeveer tien jaar gelede. Om presies te wees, nege jaar en tien maande gelede.
Dit sou vervelend en waardeloos wees om te vertel van al die keuses wat ek voor daardie tyd gemaak het. Vroeër was my keuses altyd so maklik. Ek het grootgeword in ’n huis waar ek van kleins af geweet en geglo het daar is ’n Skepper wat altyd daar is vir dié wat glo. Ook my laerskool- en hoërskooljare is deur Christelike onderrig gekenmerk. Die lewe was altyd maklik. Ek kon my wense en hoop en bekommernisse vir God gee, en Hy sou voorsien. Daar was nooit ’n probleem hiermee nie. Alles sou goed afloop – en het ook gewoonlik goed afgeloop.
Toe ek eers my eie familie het, was my keuses steeds so maklik. Weer het alles net goed verloop. Ons kinders het goed gevaar in alles wat hulle gedoen het. Soms selfs bogemiddeld goed. My man het ons goed versorg en was baie lief vir ons. Weer eens was my keuses so voor die hand liggend. Dit was baie maklik om in die genade van God te glo. Nooit was ons voor enige ernstige keuses gestel wat ons alledaagse lewe en/of ons geloofslewe radikaal kon beïnvloed nie.
Ek het wel van tyd tot tyd in die Bybel van belangrike, aartsbelangrike en geloofsbelangrike en lewensbelangrike, besluite en keuses gelees. Soms het ek ’n minuut of twee daaroor nagedink, dit in my gemoed rondgerol, maar dan weer daarvan vergeet.
Ek het gelees van Petrus se keuse om eerder te lieg oor sy verhouding met Jesus. Ek het gelees van Jona se keuse om van God af weg te vlug en eerder die gevare van die see aan te durf. Ek het gelees van Moses wat besluit het om die rots te slaan in plaas daarvan om dit net met sy staf aan te raak … en van die volk Israel se sinlose besluit om ’n goue kalf te bou. Ek het gelees van Judas se keuse om Jesus te verraai. Ek het hulle selfs in my gedagtes veroordeel … maar ek hoef my keuses nooit in tye van volslae wanhoop te gemaak het nie. Ek was nooit in “ek sien nie hiervoor kans nie”-omstandighede nie. My lewe was sonder wanhoop. En my keuses daarom baie maklik.
Wanneer ek gelees het van Abraham wat moes besluit of hy sy seun sou offer, het ek gou-gou omgeblaai. Wat ’n angswekkende, bomenslike en ondenkbare keuse om te maak! Maria se keuses ná Jesus se kruisiging het my met bewondering en ootmoed vervul. My grootste vrees vandat ek kan onthou, is en was nog altyd dat ek ’n kind aan die dood sou moes afstaan.