ontstellende manier om te sien of ek wél so ’n beproewing kan hanteer? Het ek iewers langs die pad ’n verkeerde keuse gemaak?
Ander woorde wat lank by my vasgesteek het, was: “Ja, sulke dinge gebeur met ’n mens om jou terug te roep na God toe, om jou – en ons almal – daarop te wys dat ons anders moet begin leef, dat ons ons weë moet verander. As ons en al sy vriende dit nie as ’n wake-up call beleef en sien nie, sal níks ons seker ooit terugbring na God toe nie.” Dan het ek gedink: Het ek dan so ver van my God af weggedwaal dat Hy iets so skrikwekkend moes gebruik om my na Hom toe terug te bring? Watter verskriklike sondige keuse, of keuses, het ek dan gemaak dat Hy hierdie verskrikking oor ons moes bring? Ander het gesê: “Ja, ’n mens moet seker nooit te trots op jou kinders wees nie. ’n Mens weet nooit wat met hulle kan gebeur nie.” O Vader, asseblief, asseblief, asseblief … Vergewe my as ek te trots op my kind was, as my handel en wandel en keuses U kwaad gemaak het!
Hierdie gedagtes het my laat voel soos ’n kind wat op die strand probeer om die dammetjie wat hy gebou het vol seewater te maak. Met sy emmertjie hardloop hy heen en weer tussen die see en die dammetjie. Die see word nie leeg nie en sy dammetjie word nie vol nie. Die hele situasie en al die verwarrende emosies was so geheel en al tevergeefs.
Ek het 22 maande lank elke liewe dag by die hospitaal gesit. Meestal van nege-uur in die oggend tot nege-uur in die aand. Ek was uit vrye keuse daar. Ek het besluit om my lewe op hold te sit. Nie omdat ek dapper of spesiaal was nie, maar eenvoudig omdat my hele lewe in daardie 22 maande gefokus was op wat op elke oomblik van die dag met my kind kon gebeur. Wat was sy liggaamstemperatuur? Wat was die persentasie suurstofabsorbsie in sy liggaam? Sou hy dalk net vandag self begin sluk? Of, wonder bo alle wondere, sou daar dalk net vandag iewers – asseblief, asseblief, asseblief – ’n flikkering van beweging in sy liggaam wees? Sou hy dalk vandag op ’n manier kon aandui dat hy ons kan hoor … dat hy ons kan sien?
My keuses wat uit nood gebore is, het egter nie by my kind se ongeluk, die 22 maande in die hospitaal en die maande daarna, of met sy voortslepende rehabilitasie begin en geëindig nie. ’n Jaar gelede is ek en my seun – wat nou in ’n rolstoel is en slegs sy linkerhand en -arm kan beweeg – tydens ’n gewapende rooftog in ons huis aangehou. My man is tydens die rooftog geskiet en het sy een nier as gevolg daarvan verloor.
Weer eens het daar maande in die hospitaal gevolg. Wéér het al die clichés in my ore opgeklink. En wéér het ek voor moordende keuses te staan gekom.
Maar wéér het God my keuses namens my gemaak toe ek te verward was om dit self te doen.
In sy almag het God my geleer dat ek nooit self die keuse tussen bitterheid of vertroue, angs of vrede in my gemoed hoef te maak nie, want as ’n mens aanhou asseblief vra, sal jy nooit bitter word nie. As jy aanhou asseblief vra, hou die angs nie vir altyd nie. Die keuse is eintlik so maklik.
Ons elkeen, ook jy, het die keuse oor wat ons gaan doen wanneer iets pynlik in ons lewe gebeur het. Ons het áltyd verskillende en verskeie keuses – ongeag die omstandighede. Jy kan kies om vir die res van jou lewe kwaad of hartseer of bang of bekommerd of veeleisend te wees. Of jy kan kies om te wéét dat niks in hierdie lewe toevallig gebeur nie. Jy kán doelbewus kies om te soek vir genade en vrede. Jy kan ontdek dat wonderwerke nie altyd die volgende dag gebeur nie, ook nie op die oomblik dat jy daarvoor vra nie. Jy leer dat ’n wonderwerk so klein of so enorm groot kan wees soos die flikkering van beweging in jou kind se linkerduim – waarmee hy ’n boek kan begin skryf. ’n Wonderwerk kan ook gebeur in die vorm van ’n slukbeweging of een asemteug sonder ’n ventilator. Jy leer dat die woorde van jou gebed nie dramaties en hoogdrawend hoef te wees nie. Soms is die woord asseblief genoeg.
Ek het geleer nie een van die clichés wat mense so graag gebruik, kan bly staan voor God se genade nie, want Hy laat nie altyd dinge gebeur om mense te straf nie. Soms gebeur dinge om mense slegs in ’n ander rigting te stuur. Daarna, ten spyte van ons gebreke, gee Hy vir ons arendsvlerke om hoog en ver bo die negatiewe uit te styg.
Deur my beproewings heen het my keuses weer makliker geraak, want ek het die genade ontvang om te weet: As jy God jou éérste keuse maak, is al die ander keuses baie makliker. Dan kom die meeste ander dinge vanself.
Daarom hou my storie nie hier op nie. My storie het maar so pas eers begin!
4
’n Onsigbare voorsprong
David Schlachter
Die lewe is vol verrassings. En met al die druk wat vandag op ons is, kan dit moeilik wees om jou drome na te jaag. Maar een ding wat ek geleer het, is: As jy die Here in berekening bring, sal onsekerhede oor die dag van môre deur hoop oortref word, en vandag se uitdagings sal met vreugde gevul word.
Wat doen ’n mens as ’n geleentheid wat jou hele lewe binne ’n oomblik kan verander onverwags in jou skoot val? Die meeste van ons sal die kans aangryp en daarmee begin hardloop. Maar nie elke kans werk uit soos ons verwag het nie, en nie al die lewensveranderende scenario’s bring ’n verbetering nie. Net die Here kan ’n geleentheid skep wat in elke aspek volmaak is en al die begeertes van jou hart vervul.
Op my kort lewenspad van 22 jaar was dit dalk nog nie vir my nodig om regtig groot besluite te neem nie, maar vele van my klein besluite het tot groot veranderings in my lewe gelei. Ek het eenkeer gehoor ons kan nie insien hoe die legkaart gaan lyk terwyl ons nog net een stukkie in ons hand het nie. Maar pas al die stukkies inmekaar, dan sien jy die hele prent! Die lewe is ’n dag-vir-dag-ervaring, en al kan dinge soos geld en ’n graad ons help, is daar steeds ’n deel van ons wat ware geluk en tevredenheid soek. My lewenspad tot dusver was vol verrassings en onverwagte kronkels en draaie. Maar wanneer ek vandag terugkyk, kan ek sien hoe die Here sy hand die hele tyd oor my gehou het. Ek moet eerlikwaar sê: As dit nie vir Hom was nie, sou ek glad nie kon kom tot waar ek nou is nie. Ek wil graag twee jaar in die verlede teruggaan en my ervaring met jou deel oor hoe daar skielik aan ’n mens se hartsbegeertes voldoen kan word. Ek hoop jy sal sien hoe verwikkeld die werking van die Here in ons lewe is en dat Hy waarlik vir ons die heel beste wil gee.
Nadat ek klaar was met skool en my eerste jaar in argitektuur voltooi het, het ek by ’n kruispad gekom. Ek het besef argitektuur is nie vir my nie. Moes ek dit los en ’n ander graadkursus volg? Of moes ek die onbekende invaar en ’n droom wat ek al lank gekoester het, begin najaag? Ek het geweet die Here is by alles betrokke, maar ek het ook geweet as ek dit op ’n onbekende pad wou waag, ek vir seker moes weet wie Hy is en watter rol Hy in my lewe vervul voordat ek die lewenspel verder speel. Ek onthou nou nog die gevoel van onsekerheid. Was ek op die regte plek in my lewe? Neem ek die regte besluite? Ek het net geweet iéts moet verander.
Ek het besluit om ’n geloofsprong te waag en my graadstudie te staak. Jy sien, om te sing was nog altyd my eerste passie. Ek wou ’n jaar lank op my sang fokus, maar ek wou ook vasstel of daar nie iets anders was waarvoor ek net so lief kan wees soos vir sing nie. As ek dit sou ontdek, wou ek vasstel of dit die moeite werd sou wees om dit op te volg.
Die jaar het vir my goed begin. In my eerste jaar op universiteit het ek twee sangafrigters van Reach the stars, Cindy Dickinson en Denise Ostler, ontmoet. Hulle het my gedurig aangespoor om iets met my liefde vir sang te doen. Hulle het soms vir ons korporatiewe optredes gereël, en toe ook ons eerste gereelde optredes in ’n restaurant, elke Sondagaand vir drie maande.
Ek het ook in die fisioterapieafdeling van die St Augustine-hospitaal begin werk omdat ek wou vasstel of ek dalk fisioterapie wou gaan studeer. Ek het nog altyd daarin belanggestel, maar ek kon my nie voorstel dat ek dit lank sou kon doen nie.
In daardie tyd het ek ook weer begin studeer. Ek wou natuurwetenskappe op matriekvlak binne vier maande met ’n A-simbool slaag. Ek het gedink dit is nogal optimisties, want ek het in graad nege laas natuurwetenskappe as vak gehad, maar ek het nogtans probeer. Min het ek geweet al hierdie nuwe ervarings wat ek in daardie jaar aangegryp het trapklippe was op pad na die belangrikste rede waarom ek ’n gap-jaar moes neem.
Met die jaar wat so vlot verloop en die tyd wat gevlieg het, was die eerste vyf maande gou verby. Ek het die natuurwetenskapkursus voltooi, die Sondagoptredes was besig om tot ’n einde te kom en ek het min of meer opgehou om by