uithou. Nie eers die helderpers blinkpapier lok hom nie. Hy stoot die lekkergoed weg, stamp sy voete en huil harder.
Toe sy Rothea in die deur opmerk, kyk die vrou op. Sy self lyk naby aan huil.
“Fräulein Beukes? Ek is Hanna. Ek het alles probeer. Alles wat ek kon. Niks werk nie. Die arme Schätzen hou aan na jou roep ...”
“Albie!” roep Rothea saggies uit. “Wat is dit, my liefie?”
Die gegil hou in die middel van ’n hoë noot op. Albie se oorlogsbui verander soos kwiksilwer. Sy gesig straal en sy trane is iets van die verlede.
“Mamma!” lag hy en steek sy arms na Rothea uit.
Hanna slaan haar hande in ongeloof saam. “Fräulein kan met die kind toor!”
Dieter is minder beïndruk. “Hy is verwen en het die ferm hand van ’n man nodig.”
By die aanhoor van sy stem, dreig ’n nuwe tirade om Dieter verkeerd te bewys. Albie gluur hom vyandig aan en verberg sy gesig teen Rothea se arm. Toe sy hom optel, klou hy haar wanhopig vas, met ’n greep om Rothea se nek wat dreig om haar te versmoor.
Rothea onderdruk ’n grinnik. Sy ruil Albie se luiers om terwyl sy sussend met hom praat, soos Barbara altyd gedoen het toe hy in sy moeilike tandekry-stadium was. Sy knip die tas oop om as verdere troos Albie se verrinneweerde eenoog-teddiebeer vir hom te gee. Toe gaan sy in die leunstoel langs sy bed sit, trek ’n kombers om hom en neurie ’n slaapliedjie wat sy by haar suster geleer het. Albie is uitgeput, maar tevrede noudat Rothea by hom is. Die greep om haar nek verslap. Binne ’n paar minute val sy oë toe, sy lang wimpers halfmane oor sy koorsige, rooi wange. Rothea wieg hom nog ’n rukkie saggies heen en weer; toe lê sy hom in die bed neer.
“Hy sal nou slaap,” fluister sy vir Hanna.
“Dis goed Fräulein het sy speelgoed gebring. Wanneer hy wakker word, sal hy tevrede wees as hy ’n bekende besitting langs hom sien.”
“Ek veronderstel jy het vanmiddag vergeet om van Albie se speelgoed saam te stuur,” merk Dieter op. Die kritiek is duidelik in sy stem.
“Jy het vir hom ’n nuwe teddiebeer en ’n bus gekoop wat mooier is as sy ou goed. Ek het gedink Albie sal daarmee tevrede wees. En ... En nóg ’n tasvol goed sou te veel gewees het om te dra.”
Dieter knik en stap uit. Rothea weet nie of dit ja of tot siens beteken nie. Sy het nou haar werk gedoen en moet seker so gou moontlik padgee. Sy laat die tas met speelgoed en ekstra klere vir Albie, ingeval ’n nuwe krisis opduik.
“Kom sit,” nooi Dieter toe Rothea aarselend deur die sitkamer stap. Hy wys na die rusbank en kom oorkant haar in een van die goudkleurige rooshoutstoele sit. “Ek wil net gou praat, Rothea.”
Praat of rusie maak? Rothea sê niks nie, sit net gespanne met haar hande in haar skoot saamgeklem.
“Het jy Albie voorberei dat hy ’n nag weg van jou en julle woonstel gaan deurbring?” wil Dieter weet.
“Ja. Ja, ek het. Ek het gesê hy gaan lekker saam met sy oom Dieter in die park speel en ’n nag saam met hom ... vakansie hou. Ek ... ek het verduidelik wat vakansie is,” voeg sy verdedigend by.
“Was hy al ooit met vakansie? Weg van die huis? Weg van jou af?”
Die vrae kom soos ’n salvo geweerskote en dien nie om Rothea meer om haar gemak te stel nie.
“Ek wou Ai-Ais toe gaan, selfs dalk Etosha of Namakwaland toe, maar ek het uitgestel tot Albie groter is en die vakansie saam met my kon geniet.”
Dieter is ongeduldig. “Dis nie wat ek gevra het nie. Ek probeer vasstel hoekom Albie ons, die kamers langsaan en die hele hotel vanaand op hol gehad het. Gaan hy bedags by die kleuterskool ook so te kere?”
“Hy het die eerste dag ’n bietjie gehuil, maar daarna was hy heeltemal tevrede.”
“Omdat hy weet jy kom hom aan die einde van die dag haal.” Dieter stap rusteloos op en af, gaan staan dan voor die venster en uitkyk. “Hoe lank het Albie geneem om aan te pas ná sy ouers se dood?”
“Hy het nog nie te volle aangepas nie, al is dit al ses maande,” erken Rothea. “Hy vra steeds soms na sy ma en pa en huil oor hulle.”
“Wanneer hy vra, hoe verduidelik jy aan hom van sy ouers?”
Rothea is self nog nie aan die gemis gewoond nie en is ’n paar tellings stil, terwyl sy die hartseer onderdruk.
“Ek het by die biblioteek boeke oor kindersielkunde uitgeneem, maar ek is bevrees ek weet steeds nie hoe om die situasie te hanteer en hoe om aan Albie te verduidelik waar sy ma en pa is nie. Wanneer hy na hulle vra, probeer ek ’n direkte antwoord ontwyk. Ek speel ’n speletjie met hom of gee hom lekkergoed of iets om sy aandag af te trek. Hy is te jonk om van dood te verstaan en die gedagte sal hom bang maak.”
“Hy is ’n seun en op amper drie behoort hy meer selfvertroue te hê en nie soveel vrese nie. Hy is te veel ’n mamma-se-seuntjie.”
Rothea wil nie weer rusie maak nie en sluk die haastige antwoord terug wat sy wou gee.
“Soos ek erken het, is ek nie ’n kindersielkundige nie. Jy weet seker beter hoe om ’n jong seuntjie te hanteer.”
Dieter se mondhoeke lig. “Is jy sarkasties? Is dit ’n aanval? Of oorgawe?”
Geen man het die reg om ... om ... só te lyk wanneer hy glimlag nie, dink Rothea onthuts; só te glimlag en ’n mens van stryk te bring nie ... Sy kyk vinnig weg, af na haar hande, en veg teen die blos wat in haar gesig opstoot. Weet Dieter Richter watter uitwerking hy op meisies het? wonder sy en dink dan: Ja, waarskynlik. Hy het seker al genoeg nooiens in die verlede gehad wat dit vir hom gesê het.
Sy vind dat dit haar skielik weer aan Barbara en Ernst laat dink. Sy kan nie glo dat Ernst en Dieter broers was nie. Daar is wel ’n sterk ooreenkoms wat voorkoms betref, maar in geaardheid verskil hulle hemelsbreed. Ernst was ’n warm mens, sagmoedig en baie beskermend teenoor Barbara. Hoewel hy dit nie kon bekostig nie, kon hy nie genoeg geskenke vir Barbara gee nie. Toe sy seun gebore is, was hy die trotsste vader in die hele wêreld en het gereeld ’n middag by die werk afgeneem om by Albie te wees en met hom te speel.
Dis moeilik om sy broer in ’n soortgelyke rol voor te stel – dié van ’n teer en liefdevolle eggenoot en sentimentele pa. Rothea kan glo Dieter is ’n Don Juan onder die dames. Selfs dat hy dalk eendag met die mooiste en gesofistikeerdste van sy ritse nooiens sal trou. Maar help doeke was, vloere vryf en sy seuntjie in ’n stootkarretjie die straat af stoot? Nee, sy glo nie.
Rothea kan nie onthou waaroor hulle gepraat het en wat Dieter gevra het nie.
“Ekskuus?” vra sy.
“Daarom reken ek dit sal goed wees as jy môreoggend hier is wanneer Albie wakker word.”
“Ja, hy mag dalk weer huilerig wees. Naweke wanneer daar nie kleuterskool is nie, laat ek hom gewoonlik tot sewe-uur slaap. Om aan die veilige kant te wees, sal ek sorg dat ek môreoggend so teen halfsewe hier is.”
“Ek het bedoel jy slaap vannag hier.”
“Ek het nie slaapklere gebring nie.”
“Wat was dan in daardie yslike tas? Ek het aanvaar jy beplan om tot môreaand te bly.”
“Dis Albie se goed. Ek het nie gereken om te bly nie.”
Dieter beskou dit blykbaar nie as ’n probleem nie. “Wat jy nodig het, kan ek of Hanna vir jou leen.”
Rothea het haar eie woonstel nodig, en die sekuriteit van haar eie bed. Sy wil nie hier bly nie, want Dieter Richter laat haar ongemaklik voel. Haar hart gee allerhande wilde bokspringe wanneer hy vir haar glimlag en dis veiliger om hom liewer te vermy.
“Jou kamer is reggemaak en ek het nie lus om tyd en brandstof te mors deur op en af taxi te speel nie. Ek het gedink ons kan môre by die Rosetuin na die langste laning palms in die wêreld gaan kyk en op die eiland