het my eie lewe om te lei en ... en ek het môre dinge om te doen.”
“Dinge om te doen ...” na-aap Dieter haar spottend. “Jy het my laat verstaan jou hele lewe wentel om Albie. Is dit nie so nie?”
“Dit was. Jy het my egter laat verstaan dis tyd dat ek ’n lewe van my eie opbou. Dit is presies wat ek van môre af gaan begin doen.”
“Ek wens dit was so eenvoudig.” Dieter bestel vir hulle koffie en kom dan weer oorkant Rothea sit. “Vroeër vanaand in die motor het ek gesê Albie is baie afhanklik van jou. Die ontvangs wat jy van hom gekry het toe jy by die hotel aangekom het, het my korrek bewys. Dis duidelik dat hy ’n tydperk van aanpassing nodig sal hê voor hy van jou geskei kan word. Ek is bevrees ek sal in die begin jou samewerking nodig hê.”
Soos toe Albie van al die sjokolade naar geword het, begin Rothea die situasie geniet. Die selfversekerde, outokratiese Dieter Richter wraggies besig om hulp te vra? Sy het nie gedink so ’n uur sal aanbreek nie.
“Samewerking?” vra sy oënskynlik verbaas. “Ek dag jy tel die sekondes om Albie onder my oorbeskermende invloed weg te kry. Hy is mos ’n mamma-se-seuntjie. Hoekom wil jy my teenwoordigheid môre hê? Sal ek nie jou manlike invloed vertroebel nie?”
“Ek sê steeds jy maak ’n meisiekind van Albie. Maar ek was nie bewus watter rol jy in sy lewe speel en hoeveel hy op jou vertrou nie. Jy het gesorg dat jy onmisbaar vir hom is.”
“My opregte verskoning,” sê Rothea vermakerig. “Ek besef nou ek moes Albie mishandel en laat hongerly het, om jou taak te vergemaklik. Ek moes hom geslaan en nie liefgehad het nie.”
Dieter het kalm probeer bly, maar Dorothea Beukes besit die gawe om hom kwaad te maak. “Het iemand al ooit vir jou gesê dat jy besonder irriterend en uitputtend is wanneer jy jou probeer slim hou? Of aangebied om jou oor sy skoot te trek en jóú die pak slae te gee wat jy verdien?”
Rothea kyk op na hom. Wat sy op Dieter se gesig lees, laat haar dieper op die bank terugskuif.
“Jy sal nie ... Jy sal dit nie waag nie!”
“O ja ...?” Dieter steek sy hande in sy broeksakke, asof hy hulle nie vertrou om die versoeking te weerstaan nie. “Dis wat ’n stroomop rooikop soos jy nodig het.”
Rothea het van die koffie vergeet wat Dieter bestel het en is dankbaar oor die onderbreking toe ’n kelner met die skinkbord binnekom.
“Jy speel mos so graag ma,” merk Dieter op. “Sal jy skink?”
Rothea bly onrustig, tot hy met sy koppie weer by die venster gaan staan, ’n veilige afstand van haar af. Sy onthou wat Ernst eendag gesê het: “Ek bejammer die meisie wat met Dieter trou. Hy is ’n moeilike mens om mee saam te leef. Maar dalk sal Mutti vir haar gunstelingseun ’n vrou vind wat so dolverlief op haar man is, dat sy nie sal omgee as hy haar soos ’n vloerlap behandel nie. ’n Duitse vrou, natuurlik ...”
Dieter sit sy koppie met ’n harde klikgeluid neer.
“Dis laat en ek wil gaan slaap. Maar eers moet ons klaar oor môre praat. Ek hoef nie heldersiende te wees om te weet jy hou nie van my nie. Korrek?”
Rothea loer na hom oor haar koppie se rand. “Korrek.”
“Maar om Albie se ontwil sal jy ’n poging moet aanwend om met my oor die weg te kom. Kinders het ’n fyn aanvoeling vir atmosfeer en dit sal tot sy onsekerheid bydra as ons twee gedurig haaks is. Dus – ter wille van Albie – sien jy kans om op die oog af voor te gee om vriende te wees?”
“Ja.” Om dubbel seker te maak, herhaal Rothea sy presiese woorde: “Op die oog af, voor te gee ...”
“Ons vorder,” sê Dieter spottend. “Goed, oor een punt het ons darem nou uitsluitsel. Punt nommer twee: Stem jy in om vannag hier oor te bly en môre die dag saam met ons deur te bring?”
Rothea weet sy kan nie weier nie. “Ja,” stem sy in. “Om Albie se onthalwe.”
“Natuurlik,” glimlag Dieter wrang. “Daaroor het ons ook eenstemmigheid. Nie een van ons twee sal dink dis om jou of my onthalwe nie.”
3
“Palle,” sê Albie.
“Palms, my liefie,” help Rothea hom reg. Sy voer Albie van die biefstuk wat Dieter vir hulle by die Rosetuin se restaurant bestel het. Sommer ’n hamburger sou beter gewees het, want ’n biefstuk is te groot vir ’n twee-en-’n-halfjarige en driekwart daarvan gaan vermors word, dink sy.
Sy sê egter niks nie. Pleks van Dieter se oordeel te kritiseer, probeer Rothea vriendelik wees. “Palle ... Dis ook vordering, want tot dusver was alles vir Albie blomme. Bome, struike, palms ...”
“Dit wys jou hy is ryp vir nuwe ervarings en nuwe woorde,” merk Dieter op.
Wat Dieter Richter betref, is Rothea oordrewe ingestel op kritiek en teregwysings.
“Ek het hom al voorheen Rosetuin toe gebring en hom die palms gewys,” antwoord sy, dadelik op die verdediging.
“So het jy tevore gesê. Ek is jammer ek het nie oorspronkliker ontspanning vir julle uitgedink nie.”
“Ek het nie gesê ek is verveeld nie. Inteendeel, ek het hard probeer om die dag so aangenaam moontlik te maak.”
“Ter wille van Albie en ons vredesooreenkoms?”
“Ja. Of watter ander redes is daar?”
Dieter bestel nagereg en, as ’n bonus, vir Albie ’n bruismelk.
“Vandag was ’n redelike aangename dag,” gee hy toe. “Wat egter van môre en oormôre en volgende week? Is jy nog van plan om ons eis van voogdyskap te betwis?”
Rothea sug, die apfelstrudel vergete in haar bord. “Ek weet nie. Ek wil nie daaraan dink nie, want ek ... ek besef wat julle hom alles kan gee ...”
“Op Schloss Hoffnung, weg van jou af?”
Rothea is skielik moeg, te moeg om weer te stry en rusie te maak en nuwe argumente uit te dink.
“Ek wens jy het Barbara ontmoet. As julle haar geken het, sou die Richters nie so verbitterd oor Ernst se keuse gewees het nie, sou julle nie gevoel het hy het benede sy stand getrou nie, en sou daar nie vervreemding tussen Ernst en sy familie gewees het nie.”
“Jy sê julle twee susters was baie eenders.” Dis eerder ’n stelling as ’n vraag en Rothea se wange word skielik rooi.
“Ek was nie besig om my eie beuel te blaas en jou met ’n omweg te vertel hoe wonderlik ek is nie. Ons was ’n identiese tweeling, maar nie in geaardheid nie. Barbara het ’n sterker en ’n mooier persoonlikheid as ek gehad. Op skool was sy die gewilde een, dirigent by die atletiek, klaskaptein en almal se gunsteling. Maar julle reken sy was voddery, net omdat sy ’n Afrikanernooi was! Julle het haar ongesiens veroordeel, al was sy die ideale vrou vir Ernst. Haar en haar onskuldige kind ...” Rothea veg om haar selfbeheersing te herwin en probeer ’n mondvol nagereg eet.
“Die vervreemding was as gevolg van Ilse,” sê Dieter. “Nie oor Barbara nie.”
“Ilse?” Rothea frons. “Ilse wie?”
“Bauer.” Ook Dieter het skynbaar sy smaak vir die apfelstrudel verloor. Hy stoot sy bord opsy. “Ilse is ’n pragtige meisie, verfynd en sensitief. Dit was ons onaangename taak om aan haar te sê haar verloofde was ontrou aan sy beloftes, hy het haar versaak en met ’n vreemde meisie getrou. By haar ’n kind gehad ... Dink jy dit was vir my moeder maklik? Om Ilse se vermorste uitset te sien, haar trane, haar skok en verbittering? Dink jy nie Ernst moes mans genoeg gewees het om self vir sy aanstaande vrou te sê hy sien nie meer kans om met die huwelik voort te gaan nie, want hy het Barbara Beukes liefgekry?”
Rothea het nog nooit van Ilse Bauer gehoor nie. Sy het tyd nodig om dié nuus te verwerk en in te neem wat Dieter gesê het.
“Ek is jammer,” sê sy stadig. “Ek het nie van