en eindelik hef die trekklavier die eerste note van ’n bekende liedjie aan.
“Toe, toe, Armand, skraap vir jou ’n nooi,” roep Jan Verster vrolik uit en dam daar en dan die vroom Christel Duvenhage by wat nog nooit in haar lewe so ’n wilde dans probeer het nie.
Laasgenoemde voel innerlik vies dat die stuitige Jan nou juis vir haar moes kies vir die dans. Sy sou veel eerder met Armand wou dans. Haar volgende woorde stel haar wrewel ook duidelik ten toon.
“Kyk, as jy soos ’n barbaar wil dans, doen jy dit asseblief nie met my nie, Jan Verster! Jy weet ek hou my nie met sulke stuitigheid op nie!” trap sy hom uit toe hy ’n paar ingewikkelde draaie en passies met haar wil uithaal.
Hy bars net heerlik uit van die lag en verklaar met ligte spot: “Dis so tipies van jou, Christel, my hart. Ek meen te sê, dis nou maar van jou: as jy jou sin nie kry nie, word jy beslis so effe katterig!”
’n Giftige blik van haar snoer sy mond, oombliklik, maar in sy oë huiwer daar nietemin ’n glimlaggie.
Op die maat van die musiek vergeet die lewenslustige Elise totaal dat sy onlangs ’n operasie ondergaan het. Heen en weer word sy deur Neels oor die dansvloer gepluk, en dis duidelik dat hulle dit baie geniet. Uit die hoek van haar oog merk sy dat Armand haar en Neels se bewegings met lewendige belangstelling volg, maar op sy gesig is daar ’n vae trek van kommer wat sy nie kan peil nie.
Op die oomblik is sy weer die laggende, opgeruimde Elise van weleer wat so diep in elkeen se hart gekruip het; veral in die harte van hierdie klomp gewese skoolmaats van haar.
Toe die musiek eindelik ten einde loop, gloei haar wange en haar lewendige groen oë van skone pretlus.
Die nommer volg byna onmiddellik op die eerste, en haar dansmaat is Jan Verster. Ook hierdie dans geniet sy ten volle, want Jan is ’n vaardige danser, ’n man wat ingewikkelde passies met gemak uitvoer. Sy, wat goed geskool is in die danskuns, vind dit besonder prettig en aangenaam.
Die derde en vierde danse het Elise verkies om uit te sit, want dit het eindelik tot haar deurgedring dat sy nog lank nie sterk genoeg is om so aanhoudend op die dansvloer te bly nie.
Stil verdwyn sy van die stoep af, menende dat niemand haar afwesigheid sal merk nie. Maar een persoon het gesien hoe sy stilletjies in die swart skaduwees van die sierbome verdwyn, en dit het hom laat wonder.
Toe sy na ’n hele paar danse nog nie terug is nie, begin Armand bekommerd raak oor Elise se lang afwesigheid, te meer omdat sy alleen daar buite in die donker tuin is. Hy besluit om na haar te gaan soek, en stil verdwyn hy ook in die donker skaduwees van die bome wat aan die voorkant van die huis pryk.
Nadat hy omtrent vyf meter gevorder het, merk hy ineens iets op die bankie aan die verste punt van die tuin en intuïtief weet hy dat dit Elise moet wees.
Met lang treë stap hy op die wit voorwerp af. Toe hy eindelik die bankie bereik, merk hy dat dit wel sy is wat op die naat van haar rug uitgestrek op die bankie lê.
Sonder meer gaan hy voor haar op sy hurke sit en verneem merkbaar besorg: “Wat makeer, Elise? Het jy jou seergemaak met daardie wilde danse? Ek het my die hele aand al daaroor bekommer …”
“Nee, ongelukkig nie, meneer Van Rijn,” onderbreek sy hom smalend. “Dus is daar hoegenaamd niks om jou oor te verheug nie. Ek voel ’n bietjie moeg.”
Hy ignoreer egter haar sarkasme en gaan voort: “As jy moeg voel, wat wel te verstane is, waarom gaan rus jy nie op my bed nie? Waarom hier in die donker op die harde bankie?”
“Dit pas my beter en ek verkies dit so,” antwoord sy kortaf en vervolg ’n oomblik later: “Gestel jy laat my nou met rus, noudat jy alles weet.”
“Sulke kinderagtigheid kan jy gerus maar staak, Elise,” antwoord hy kalm. “Ek is nie in die minste geïnteresseerd in jou kinderagtigheid of jou sarkasme nie. Kom, as jy moeg voel, is daar ’n beter plek waar jy kan rus.”
“Ek het jou alreeds gesê ek verkies dit om hier te bly.”
“En ek het jou gesê dat ek nie van jou kinderagtigheid hou nie. Dus, as jy nie uit vrye wil met my wil saamkom nie, sal ek verplig wees om jou huis toe te dra!”
“As jy weer ’n klap van my verlang, meneer Van Rijn, doen dit gerus!” sê sy kwaai en kyk hom koel aan.
“In daardie geval laat jy my geen keuse as om met Hennie te gaan praat …”
“Laat staan jy vir Hennie,” val sy hom vinnig in die rede. “My broer het niks hiermee te doen nie. Gaan gerus na jou gaste toe, meneer Van Rijn, ek sal aanstons kom.”
“O nee, so maklik laat ek my nie deur jou om die bos lei nie. Kom, jy stap nou saam met my huis toe.”
Vir Elise is daar nou geen ander uitweg as om Armand te gehoorsaam nie, want wat sal Hennie en die ander daarvan dink as hulle die rede moet weet waarom sy hul gasheer so bitter vyandiggesind is? Nee, daardie vernederende episode langs die rivier mag nooit rugbaar word nie! Sy skaam haar dood as hierdie klomp dit moet weet.
Sonder ’n enkele woord kom sy orent, en saam stap hulle in die rigting van die stoep.
Die orkes het net ’n tango begin speel toe hulle die stoeptrappie opklim, en sonder meer neem Armand haar in sy arms en stuur haar behendig tussen die dansende pare deur.
Sy donker oë vonkel van pretlus en oorwinnaarstrots, maar hy sê niks nie. Hy kan merk dat sy bitter ontsteld is omdat hy nog telkens vanaand die oorwinning oor haar behaal het. Maar hy weet ook dat sy te fyn opgevoed is om hom voor al hierdie jongmense in te vlieg oor sy vermetelheid om haar nie eens te vra vir die dans nie.
’n Oomblik kyk hy af in haar kwaai gesiggie, dan sê hy sag: “Jammer oor my onhoflikheid, nooientjie. Maar indien ek jou wel gevra het, soos dit ’n opgevoede jongman betaam, sou jy gewis die een of ander verskoning uitgedink het om nie met my te dans nie. Ek vrees met jou sal ek maar voortdurend eie reg moet gebruik, totdat jy my nie meer so vyandiggesind is nie.”
“Jy praat asof ons mekaar voortaan baie dikwels gaan sien!” laat sy op ’n sarkastiese toon hoor.
“Dis glad nie onmoontlik nie; ons is bure,” glimlag hy half spottend en geniet haar magteloosheid terdeë.
“Ek kan jou die versekering gee, meneer Van Rijn, dat daar nooit weer ’n ontmoeting tussen jou en my sal plaasvind wat jou die geleentheid sal bied om my so te verneder soos vandag nie. Ek verlang ook geen ontmoeting ooit weer met jou nie, meneer …”
“My naam is Armand, Elise,” onderbreek hy haar woordevloed glimlaggend en dit lyk nie juis of al haar versekerings en wense wat sy pas uitgespreek het, hom enigsins beïndruk nie. Andersins amuseer dit hom net geweldig.
“Dis ’n gewoonte van my om vreemdelinge formeel aan te spreek, meneer Van Rijn,” sê sy vies.
“Ek kan natuurlik nie ’n uitsondering op die reël wees nie, nè?” Hy kyk haar aan en ’n glimlaggie speel om sy mond.
“Nee, beslis nie,” kom dit nou baie kortaf.
“Jy is my voorwaar baie vyandiggesind, nooientjie, maar ek sal jou nog mak maak.”
Voordat Armand verder kan praat, hou die orkes op met speel. Die betekenisvolle blik wat hy na Elise werp, sê duidelik: Toe maar, nooientjie, die orkes het my nou wel onderbreek, maar glo my, ek is nog lank nie klaar met jou nie. Jy ken Armand van Rijn nog nie!
Later die aand word daar verversings bedien. Almal staan op die stoep rond en gesels, maar Elise sorg dat sy die res van die aand buite Armand se bereik bly. Sy voel bitter spyt dat sy ooit hierheen gekom het. Aangesien sy egter wel hier is, moet sy maar probeer om nie Hennie en Estelle se plesier te bederf nie.
Die hele tyd wens sy egter dat dit al tyd is om huis toe te gaan.
Ongemerk staan sy Armand se fors, breedgeskouerde gestalte en betrag. Sy soepel liggaamskrag is bestem om oral indruk te maak. Sy hare is swart en effens krullerig. Sy oë is donkerbruin en lewendig. Sy neus is goed gevorm, byna