sertifikaat nie, maar darem ’n bewys dat dit gebeur het.”
Hy neem die verslag en sy hoop maar hy sal net na die datum en tyd kyk en nie die polisiebeampte se verslag onder aan die dokument lees nie. Maar dis presies waarop hy sy oë vestig. Sy hou asem op toe hy sy bril opsit en fronsend verder lees.
“Hulle was baie lank daar,” sê sy saggies asof sy ’n hondsdoldier probeer kalmeer. “Ek het vir hulle gesê ek moet ’n toets skryf, maar ek moes daar bly totdat hulle klaar was. Toe moes die motor ingesleep word en ek moes ander vervoer kry. Ek kon nie die motor gebruik soos dit was nie.”
Dit lyk nie asof hy na haar luister nie. “Wag ’n bietjie,” sê hy toe hy opkyk van die verslag. “Sit eers. Begin nou van vooraf.”
Hy gaan ten minste na haar luister. Sy gaan sit en plaas haar boeke op die stoel langsaan. Sy kantoor lyk nie soos die meeste dosente se kantore nie. Syne is relatief netjies, sonder stof en onder die venster is daar ’n plant met blinkgroen blare wat goed versorg lyk. Daar is kindertekeninge op ’n kennisgewingbord en teen die agterkant van sy deur vasgeplak. Sy kleinkind s’n? Hy lyk te oud om self klein kindertjies te hê. Dalk is hy nie so skrikwekkend soos wat hy lyk nie.
“Klink of jy ’n angswekkende oggend gehad het. Haal net ’n slag behoorlik asem en begin van vooraf.”
Toe besef sy eers dat sy nog steeds bewe. “Dr. Ingles, ek het regtig probeer om goed te vaar in hierdie vak. Ek leer hard en lees alles wat ons moet lees, en ek hou van geskiedenis. Dis interessant, soos ’n roman. Ek was voorberei vir hierdie toets. Maar ek het nie die brand verwag nie …”
“Dit klink asof dit meer as ’n brand was. Hulle verwys na ’n bom?”
Sy sluk en kyk af op haar hande. “Ja, maar ek sal dit graag wil stilhou. Ek het reeds … ’n reputasie. Iemand het ’n bom onder my motor se bakwerk vasgeplak en toe ek die motor aanskakel, het dit aan die brand geraak.”
Hy vra nog ’n paar vrae en sy antwoord so bondig moontlik. “Ek hoop u kan sien dit was buite my beheer. Kan ek asseblief weer ’n kans kry om die toets te skryf?”
Hy haal sy bril af en gee die polisieverslag vir haar terug. “Juffrou Covington …”
Sy wil sê hy moet haar Emily noem, maar die dosente is gesteld daarop om vanne te gebruik. Dit laat voel haar ongemaklik, asof hy met haar ma eerder as met haar praat.
“Ek ken jou geskiedenis. Ek het die nuusberigte gelees toe jy vermis was. Ek het jou die eerste dag herken toe jy in my klas kom.”
Sy kyk na haar voete. “Wonderlik.”
Hy leun vorentoe en kyk na haar totdat sy opkyk in sy oë. “Ek was beïndruk deur jou ommekeer. Dit lyk asof jy nou baie hardwerkend en toegewyd is, en ek vind dit verfrissend. Maar hierdie gebeure is ontstellend.”
“Ek weet dit maar te goed,” sê sy. “My ma is heeltemal op hol omdat sy dink ek moet weer dwelms gebruik aangesien iemand my probeer doodmaak. Maar dis nie waar nie. Ek woon al my klasse by en my gemiddelde punt is ’n B. Glo my, toe ek dwelms gebruik het, het ek nie A’s en B’s gekry nie. Ek het nie klasse bygewoon nie. Baiekeer kon ek nie eens ’n F kry nie. Ek probeer baie hard om weg te bly van dwelms en ek dink nie meer gedurig daaraan nie. Hierdie keer is dit nie my skuld nie. Maar nou het ek ’n belangrike toets misgeloop. Kan ek dit asseblief nog skrywe?”
“Jy voel dus jy was vanoggend gereed vir die toets?”
“Ja. Heeltemal. Ek kan dit sommer nou skryf.”
Hy kyk so stip na haar dat dit haar amper laat dink hy kan haar gedagtes lees. “Nou goed, juffrou Covington. Ek het ’n ander klas wat om twaalfuur die toets in dieselfde vertrek skryf. Jy kan saam met hulle skryf.”
Sy sug van verligting. “Baie dankie.” Sy vat haar boeke en staan op. “Ek waardeer dit regtig.”
“Wees versigtig.”
“Ek sal,” sê sy. “Ek sien u om twaalfuur.”
Sy stoot haar gebalde vuis seëvierend in die lug toe sy buite kom. Toe haal sy haar foon uit en stuur vir haar ma ’n teksboodskap: Hy sê ek kan die toets twaalfuur skryf!
Haar tweede klas van die dag begin eers eenuur, dus kan sy intussen biblioteek toe gaan om haar gedagtes agtermekaar te kry. As sy die bomvoorval uit haar gedagtes kan kry, kan sy dalk nog die toets deurkom.
Hoofstuk 11
Hoofstuk 11
Barbara het haar motor vir Emily geleen, dus gaan laai Kent haar by die werk af. Hy wens hy kan haar vrese laat bedaar. Sy het vanoggend ’n belangrike vergadering oor vandag se voorlegging misgeloop, en dit sal haar by die werk in ’n slegte lig stel. Kent se sterk aanbeveling dat hulle niks oor die bom moet sê tensy dit absoluut noodsaaklik is nie, maak die situasie nog moeiliker. Wie dit ook al gedoen het, wil klaarblyklik ’n magsposisie bekom en sal wil hê dit moet rugbaar word. Dit sal die beste wees om dit so stil moontlik te hou. Kent vermoed die bomplanter wou Emily nie regtig doodmaak nie. As hy wou, sou dit maklik genoeg gewees het om dit te doen. Volgens die tegniese ondersoekbeamptes kon daar nie baie petrol in die bottel wat vir die bom gebruik is, gewees het nie. Anders sou die petroltenk ontplof het.
Wie dit ook al gedoen het, wou haar net die skrik op die lyf jaag.
“Gaan jy oukei wees?” vra hy vir Barbara toe hulle naby haar kantoorgebou kom.
“Ja, ek moet net wees. Dis is ’n uiters belangrike voorlegging. Ek moet eenvoudig my kant bring.”
“Maar jy is gereed, nie waar nie?”
“Ek dink so. Die voorlegging is om twaalfuur. Die kerkraad en kerkpersoneel kom na ons kantore vir ’n middagete waarvoor ons spyseniers aangestel het, en ons sal dan die voorlegging doen.” Sy kyk by die venster uit en hy weet waarheen haar gedagtes dwaal. “Kent, sê nou sy het weer begin dwelms gebruik? Ek dink regtig nie ek kan dit weer deurmaak nie.”
“Emily lyk vir my piekfyn. Maar ek het haar nooit gesien toe sy onder die invloed van dwelms was nie.”
“Dis net die nagte wat sy so laat huis toe kom … Omdat sy nou twintig is, wou ek nie vir haar vaste reëls oor inkomtye voorskryf nie en ek weet as sy in ’n koshuis was, sou sy in elk geval laat uitgebly het. Dis juis waarom ek wou hê sy moet by die huis bly. Ek wil seker maak sy is sterk genoeg om dwelmvry te bly voordat sy die huis verlaat.”
“Afgesien van die laat tuiskommery het jy tog geen rede gehad om agterdogtig te wees nie. Jy kyk haar tog deur wanneer sy by die huis kom, of hoe?”
“Ja, maar … hoe moet ’n mens onderskei tussen vaakheid en bedwelming?”
“Jy sal weet, Barbara. Jy het self vir my gesê dat sy nie gebad, skoon klere aangetrek, tande geborsel of hare gekam het toe sy dwelms gebruik het nie. Sy was pateties, sy’t nie klas toe gegaan nie, nie huis toe gekom nie. Sy is nie nou so nie.”
“Nee, sy is nie.” Sy vat sy hand en streel met haar duim daaroor. “Jy help my baie. Ek waardeer jou perspektief.”
“As jy steeds bekommerd is, toets haar vanaand vir dwelms.”
Sy sug. “Ek weet nie hoe sy daarop sal reageer nie.”
“Jy sal baie uit haar reaksie kan aflei. As sy weier, kan jy weet sy gebruik dalk weer dwelms. As sy regtig nugter is, sal sy dit wil bewys. As jy wil, kan ek vanaand vir jou ’n toetsstelletjie bring.”Barbara knik. “Ek skat dit sal goed wees.” Sy sug. “Ek hoop die versekering sal betaal vir ’n huurmotor tot ons haar motor laat nagaan het. Ek hou nie daarvan om van jou afhanklik te wees nie.”
Kent glimlag. “Ek is maar te bly as ek kan help.”
“Maar jy was besig met ’n saak, of hoe?”
“Ja. ’n Vrou is vanoggend in haar bed dood aangetref. Sy het twee klein kindertjies gehad. Ek moes haar man daarvan gaan vertel.”
Barbara gaap hom aan. “Kent, ek is so jammer