Stanford. Verlustig ons aan die fynbos wat welig alkant van die pad groei.
Maar die son het verflou, van die Kaap se kant af stapel die wolke en die wind dwarrel al hewiger deur die struike.
By Hermanus haal honger ons in. Ons stop by die mooie waterfront. Toe ek my deur oopmaak, ruk die wind dit byna af en pluk my letterlik uit die motor.
Ek staan bedroë in die woedende aanslag terwyl my man die motor sluit, klou aan my donkerbril en oopgewaaide skouertas. Ons strompel die naaste restaurantjie binne en val uitasem neer. ’n Kelner bring die spyskaart. Ek wil my dogter bel en sê ons is binne ’n uur op Kleinmond. Maar my selfoon is weg! Drie maal krap ek my tas uit. Maar hy is weg. Vrees slaan om my hart. My foon is skaars ’n maand gelede opgegradeer en is piepklein. Tel hom net op en steek hom in jou sak.
“Hy’t in die motor uitgeval, jong,” sê my man onbewoë agter sy koerant.
Ek hardloop deur die brullende wind terug, bid asemloos: “Asseblief, Here, asseblief!”
Foontjie is nie in die motor nie.
Terug in die restaurant het ons kos aangekom, maar ek het geen erg aan eet nie.
“Jy’t nie goed gekyk nie,” sê my gade en stap self deur die wind terug. Maar ek hét goed gekyk.
My verstand het gevries. Hoe maak ’n mens nou weer?
Ek skakel my seun. Hy sê wat ek moet bel om die foon te stop, dat ek dit by die polisie moet rapporteer vir die versekering. “Maar, luister,” sê hy nugter, “hy’t seker geval toe jy uitgeklim het, gaan kyk onder die motor.”
Ek lê my derde tog deur die stormwind af. Ek sê kwaad vir die Here: “Is dit nou régtig nodig?”
Daar lê niks onder die motor nie.
Asem om te hardloop het ek nie meer nie. Ek loop terug en sê bitter: “Dis nie regverdig nie!” Ek dink aan my foontjie in sy trendy pienk leersakkie en die wind waai my selfjammer-trane in my gesig terug.
Nors weier ek die aantreklike broodjies wat my man aanbied. Ek worstel om uit te maak wat oor sý foon geprewel word van hoe ek my verlore foon moet stop.
Toe staan daar twee mans voor my. Een is ons kelner, die ander ’n sekuriteitswag.
“Mevrou,” sê die kelner, “ek het sekuriteit van die selfoon laat weet.”
Hy moes my paniek gehoor het.
Die sekuriteitsman hou Pienkfoontjie na my uit. “Hy’t onner daai wit Tazz ingewaai, Mevrou. Ek het hom hoor lui toe ek verbyloop.” Sy tande lag wit in sy blinkende swart gesig.
Ek soen hom sonder meer.
In die motor op pad Kleinmond toe herstel ek mettertyd van my histerie. En toe ek my asem terugkry, hoor ek die geliefde stem, soos sy dissipels Hom in daardie ander windstorm gehoor het: “Waarom was jy so vervaard, kleingelowige?”
Ek knyp my oë styf toe. “Abba,” fluister ek, “ek dag die wind waai my weg.”
Die groot verlang
Dis een van daardie onmoontlike mooi Bolandse dae. Die lug is so vars ’n mens kan daarin byt. Yslike golwe slaan skuim teen die helder hemel op. Meeue duik krysend oor ons.
Kaalvoet sit ek in die sand, laatson teen my rug. Die groot hond druk styf teen my aan. Ek voel sy lyf liggies bewe. Nougeset hou hy elke beweging dop van die kinders wat oor die rotse klouter.
Ek sit my arm om hom. Hy sug diep, maar sy blik weifel nie. Myne ook nie.
My kinders wat vyf minute van ons af gewoon het, het weggetrek Kleinmond toe. Ek gaan nie meer smiddae die twee kleintjies by hul skool haal nie. In hul spesiale kamertjie sit die bere lusteloos op die bed. Die gordyne hang slap voor die rame. Geen stemmetjies kom uit die swembad nie en niemand lol om op my rekenaar te speel nie. Die pot lekkertjies op my lessenaar raak nie leeg nie en die koekieblik bly vol.
Smiddae wag die honde vrugteloos op my dogter se motor waarin sy die kinders kom haal. Hulle spits hul ore en laat sak dit weer en kyk my beskuldigend aan.
Die skielike leegte vang my onverhoeds. Eers dag ek: dis reg so, platteland is die plek om kinders groot te maak, ek’s mos ’n volwasse ma wat nie my kinders aan my vasbind nie.
Ek’s ’n gelowige, die Here sal na hulle kyk.
Maar toe vat die groot verlange my. Skielik identifiseer ek met die droefgeestige skrywer van Psalm 102. By tye voel ek, nes hy, so verlate soos ’n pelikaan in ’n woestyn, soos ’n uil tussen murasies, soos ’n eensame voël op ’n huis se dak. (Ongelukkig kan ek nie ook sê dat ek alle eetlus verloor het nie!)
Ek tel die verlate bere op hul beddens op, vermy die springtou wat opgerol lê, loop langs die petunias in die tuintjie wat hulle self geplant het en ek huil onbeskaamd.
“En nou?” vra my man. “Ek dag jy was so ’n voorstander van die onderneming . . .?”
Ek het ook so gedink.
“Here . . .? Sê nou net hulle . . .! Wat as . . .?”
Dit voel my Hy glimlag geduldig. Ek bedek my gesig, skaam oor my gebrek aan vertroue in sy getrouheid.
Toe gaan kuier ek die eerste naweek. Huisie by die see, kinders wat nie genoeg kry van die nuwe vryheid nie. Alleen af see toe hardloop. Fietsry in die stil strate. Voordeur wat nie gesluit word nie. Die hond loop stert in die lug. Die kat droom in die groot boom in die voortuin.
My dogter skyn die gevaarlike seepad-kilometers werk toe in die stad lag-lag af te lê.
Nou sit ek hier in die middagloute met die waaksame hond langs my. Die tweetjies kom aangestorm. Tienjaar vlei haar teen my aan, kop in my skoot. Vyfjaar ken nie van sit nie. Sy dartel soos ’n seeskuimpie oor die sand, die wind dra die liedjie wat sy sing die branders in.
“Ek mis julle só,” sê ek en vleg tienjaar se welige hare tussen my vingers.
“Ek mis jou ook,” sê sy. Haar oë is blouer as die lug bo ons. “Baie, baie, baie. Maar ek weet mos jy’s lief vir my. Jy sal mos nie ophou nie.”
Ek sluk en kyk uit oor die branders. Wat het die man ook weer in die laaste verse van die psalm wat hy so droewig aangehef het, gesê: “Die hemel en die aarde sal vergaan, maar U sal bly. U bly dieselfde, u jare het geen einde nie.”
Langs my sug die groot hond weer en lê sy kop op sy pote neer.
Amandelbloeisels
Middel Julie vanjaar met die Kaapse winter op sy guurste, vlam oorlogsgeweld in die Midde-Ooste op. Beelde van geweld en lyding flits meedoënloos oor die televisieskerm, staan swart in koerantopskrifte.
Ek sit ineengedoke voor die televisienuus, maak die koerant met huiwering oop.
“Here, Here!” roep my benoude hart dag ná dag soos die geweld toeneem en uitbrei en die menslike nood aan albei kante verdiep. “Praat asseblief met my! Sê vir my wat aangaan . . . !”
Begin Augustus word dit erger. Op ’n môre kom ek, rou geskok deur die stroom e-pos-berigte wat oor my rekenaar se monitor spoel, buite. Toe sien ek dit.
Die prilste van voorjaarstekens het soos elke jaar na my tuin toe gekom. Sneeuklokkies knik hul koppies moedig in die skraal windjie.
Ek pluk ’n takkie. Aan die lang groen stingel bengel die delikate klokkie met sy ses wit kroonblaartjies, ’n groen stippeltjie op elkeen se punt ter finale versiering.
Onbeskryflik broos het hulle behoue gebly in die stormagtige laaste Kaapse winterdae.
Dit bring bykans dadelik ’n ander beeld helder in my gedagtes na vore. Toe ek in Januarie in Jerusalem was – midde-in hul winter – het die amandelboom spierwit in die blom gestaan. Ysige sneeuvlae en wind oor die stad ten spyt.
Nes die sneeuklokkie, hier is die amandelboom dáár ’n teken dat die voorjaar wag om oop te bars. Amandelboom – eerste om te bloei, maar die laaste