staan en begin vrae vra, het sy nie aan Barry gedink nie.
“Juffrou Coetzer, hoe sou u self u werke beskryf?”
“Kaleidoskopies,” het sy Janus se woord herhaal. “Ek wil graag die krag van vorm en kleur in my pottebakkerskuns weergee.”
Hulle het foto’s geneem, van die vertrek vol mense en van haar potte en vase. En van haar by die pienk-en-blou vaas vol kosmos. Maar toe die kamera flits, het sy besef dat Barry langs haar kom staan het, sy arm baie liggies agter om haar lyf. Hy was ook die laaste een wat vertrek het. Hy het bly gesels en koffie drink sodat Erna naderhand grootoog getrek het en agter sy rug met haar vinger kamer toe gewys het. Maar dit was onnodig, want nie vir een sekonde het Clara vergeet van die man in haar slaapkamer nie …
Alfons, wat so uit die niet verskyn het. Sy het haar dit altyd anders voorgestel. Sy sou terugkom en die seuns van agter die berg een vir een ontmoet. Liefs in ideale omstandighede. By kerslig of in die maanskyn, en sy self fyn soos ’n fee in ’n wolkie van sy en parfuum. Een vir een sou die Minnaars en Barry Struwig voor haar swig, onherroeplik verlei deur haar begeerlikheid …
Clara skrik haar koud daar waar sy voor die venster staan. Is dit dan wat sy nog altyd onbewustelik wou hê? ’n Soort soete wraak wat ’n ou en bitter begeerte sou bevredig? Om een maal die middelpunt van die drie seuns se verlangens te wees?
Sy sug diep. Hoe onbegryplik infantiel is die meeste van ’n mens se drome nie. En hoe anders die werklikheid. Dat Alfons haar met hul herontmoeting darem so die skrik op die lyf sou jaag. Wát op aarde sou tog regtig gebeur het? Wie sou op hom geskiet het, of was dit maar ’n ongeluk? Alfons, met sy sterk skouers en ondeunde oë en robuuste deernis vir ’n klein meisietjie wat soos ’n stertjie agter hom aan gedros het.
“Clara?”
Sy vlieg om, sien Alfons in die deur afwerend ’n hand ophou en skeefweg glimlag.
“Moet tog nie so skrik nie,” sê hy paaiend, tree vinnig vorentoe om homself met die gesonde hand op die kombuistafel te stut.
“Terug!” raas Clara dadelik. Hy is so bleek soos die dood en dis duidelik dat hy net met die grootste inspanning op sy voete bly.
Sy gesig vertrek van pyn en hy sê grimmig: “Dit lyk so, ja … Ek sal maar moet gaan lê – maar nie hier nie. Ek plaas jou in ’n baie moeilike situasie.”
“Dis nes jy sê,” antwoord Clara koeltjies en kom vat hom stewig om die lyf om hom weer kamer toe te help.
Maar hy praat nie verder nie, sak net met ’n dankbare kreun op die bed terug.
“Ek bring nou vir jou koffie,” sê sy en kry gou haar klere uit die kas om in die badkamer te gaan aantrek.
Sy stort haastig en was hare, trek ’n blou T-hempie en jeans aan. Haar hare kam sy net uit en los dit om so droog te word. Maar sy tik parfuum aan. Van die heel jongste uit Rome. “Vir die vrou met flair en finesse”, word dit in die advertensies beskryf. Clara kry ’n bietjie lag vir haarself, maar skud dan haar hare ietwat aggressief terug, sit lipstiffie en oogskadu aan en gaan maak koffie. Toe sy dit stomend, swart en soet langs Alfons op die bedkassie neersit, is sy vasbeslote.
“Jy kan hier bly. Ek sien trouens nie wat jy anders kan doen nie. Maar op een voorwaarde. As ek so te sê met jou lewe vertrou kan word, wil ek ook weet wat gister op die berg gebeur het. Jy sien, Alfons, ek was ook bo teen die hang. En ek het drie skote gehoor. Kort ná mekaar. Wié het op jou geskiet?”
Sy oë verdonker en hy antwoord eers nie. Toe sug hy: “Ek weet waaragtig nie.”
“Nou maar hoe …” begin sy verslae, maar hy val haar byna verwoed in die rede, hyg na asem en pers sy ooglede saam asof hy pyn het.
“Néé! Ek sê jou ek weet self nie … Alles is so deurmekaar! Sodra ek weet, sál ek jou mos sê!”
“Goed … goed dan,” sê sy haastig, help hom om sy koffie te drink. Sy sit by die koppenent van die bed en stut hom, maar selfs toe mors hy nog, so bewe sy hand toe hy die beker neem. Clara voel met die agterkant van haar hand teen sy voorkop en skrik opnuut toe sy voel hoe vuurwarm hy is. Hy onderskep haar bang blik en skud sy kop toe hy die leë beker neersit.
“Nee, Clara. Geen dokter nie. Niémand mag weet dat ek hier is nie. Glo my, dis beter om nie slapende honde wakker te maak nie. Vertrou my maar, daar is meer as een lewe op die spel, Clara.” Die warm vingers druk hare met soveel drif dat sy seerkry. Sy oë brand in hare toe hy sê: “Daar gaan dinge aan hier in die berge, Clara, lelike dinge …”
“Dis waar, ja,” sê Erna in die deur, en Clara kyk verbaas op. Erna glimlag verleë. “Ek hét twee maal geklop, hoor.”
“Kom tog in,” sê Clara argeloos, en peper Erna dadelik met vrae: “Hoe weet jy dis waar? Waar het jy gehoor?”
Erna haal haar skouers in die wit uniform op en skud haar kop.
“Nee, ek weet maar wat almal tog weet. Die koerante is vol daarvan. Net nou die dag is daardie kersieboer van Fouriesburg op sy eie werf deur ’n sogenaamde rondloper doodgeskiet. En wat van al die kleiner voorvalletjies, die baie inbrake op die plase, die aanvalle op vroue wat alleen woon? Dis of dit toegeneem het hier rond. Verlede week is my bure se pistool uit hul hangkas gesteel en net gister is die Smitte op die eerste verdieping van die woonstelblok se windbuks en rewolwer gesteel. Dis of ’n gees van boosaardigheid …”
“Toe maar,” val Clara haar half benoud in die rede. “Jy – julle – oortuig my.”
“Sy glo ons nie,” sug Alfons van die bed af. Sy moeë oë flikker met belangstelling oor Erna in die netjiese uniform wat haar klein middeltjie so pertinent vertoon. “Ek … dink nie ons het ooit gisteraand ontmoet nie, juffrou.”
“Ag, ekskuus tog,” sê Clara en kyk verskonend van die een na die ander. “Alfons Minnaar en Erna Beneke … Alles was so holderstebolder gisteraand.”
“Inderdaad,” sug Erna. “As ek ’n greintjie verstand gehad het, het ek tog maar ’n dokter gekry. Maar nou ja, ek het nog altyd ’n swak gehad vir pasiënte met oorheersende persoonlikhede, en hierdie Alfons Minnaar van jou,” met ’n knipoog na Clara, “lyk asof hy moeilik kan raak.”
“Net wanneer dit nodig is,” antwoord Alfons sedig. Hy teken geen protes aan toe Erna by die bed kniel om sy arm te ondersoek nie.
“Hy is koorsig, Erna,” sê Clara bekommerd.
“Baie,” beaam Erna. “As die wond septies raak, sal ons ’n dokter moet kry. Ek steek alreeds my kop baie ver uit soos sake nou staan.”
Maar dis vir Clara duidelik dat Erna reeds so ver en verder gedink het. Sy meet Alfons se koors, gee hom sterk pynpille in en maak die wond skoon met voorraad uit ’n klein eerstehulptassie wat sy met haar saamgebring het. Maar sy skud haar kop meewarig toe sy en Clara kombuis toe loop.
“Dis ’n gemors, Clara,” sê sy net. “En dis altyd erger as dit ’n mooi man is.”
“’n Mooi man?” vra Clara en kyk liewer weg toe sy Erna se oë op haar voel. Maar sy was verniet bang. Erna se sterk, warm hand druk haar arm vlugtig voordat sy by die agterdeur uitloop.
“Ai, Claartjie, ek terg maar net. Die man se gesig raak saf as hy na jou kyk. En jy is soos ’n kat op warm klippe vandat hy hier is.”
“Maar my hemel, Erna!” antwoord Clara met handgebare en ’n heftige fluistertoon, “ek woon alleen in my huis en nou is hier ’n man in my slaapkamer en ek moet sy teenwoordigheid geheim hou!”
“Hm,” sê Erna peinsend, “dit is nogal ’n ding! Ek sal jou sê, die beste sal wees as ek so ’n rukkie hier by jou studeerkamer intrek, of hoe? Jy sal seker gastekamer toe skuif. Jy kan tog nie heeltyd op die bank in die sitkamer slaap nie, jy sal jou nek verlê!”
“Ja,” sug Clara en kry ’n gloed in haar gesig, “ek was eenvoudig te skrikkerig om in ’n bed te gaan slaap.”
“Nou ja, dan is die probleem