Engel van my hart. Kristel Loots

ware kleure.

      “Dit lyk asof jy na ’n sonsverduistering kyk deur een van daardie skrefiebrille – soos daai wat ’n mens gebruik in ’n driedimensionele fliek.”

      “Ek het hierdie raam gekies op aanbeveling van die oogarts wat my oë getoets het.” Sy hoor hoe bitsig sy klink, maar sy gee nie om nie.

      “Die ou het seker opgeskeep gesit met ’n bestelling rame waarvan hy nie ontslae kon raak nie.”

      “Jy sal beter as ek weet of oogartse van nature skelm genoeg is om dit te doen.”

      “Nie hierdie oogarts nie, hoor,” verseker hy haar. “Maar dis niks om jou mooi koppie oor te breek nie, Breggie Bruwer. Ons sal dit regstel sodra jy in Londen land. Ek weet presies watter raam die kleur van jou slaappopoë sal beklemtoon en die besonderse vorm daarvan sal komplementeer.”

      O ja? Nou het sy al slaappopoë! Hoe digterlik, al is dit ook die tipe ding wat ’n graadtien-seun sal kwytraak. Hierdie man beweeg hopeloos te vinnig vir haar, hy met sy gladde bek.

      Praat, jou bobbejaan! waarsku die deel van haar brein wat nog werk. Vergeet nou eers van jou bril en die hoendervel wat ál neuk om op jou arms uit te slaan. Vertel vir hom wat aangaan, dat hierdie hele ou sirkus ... wel, ’n sirkus is. Roep vir Erik nader dat hy kan kom verduidelik hoe jy in hierdie penarie beland het, die luis! Hy sit hier kort agter jou en verkneukel hom in jou gestotter en gehakkel om dokter Graham Condor se vrae te beantwoord. Speak now, or forever ...

      Vir ’n genadige paar oomblikke is Graham se oë nie op haar gerig nie. Hy blaai blykbaar deur haar CV, wat sy net so graag onder oë sou wou hê.

      “Ek sien jy het nie veel ondervinding in my veld nie,” mymer hy.

      Sy weet ten minste dat ’n mens nie ’n oogarts kan vertrou nie.

      “Jy beskik seker oor die basiese kennis van die anatomie van die oog, of hoe?”

      “Wel ...” Sy weet nie veel nie, dis waar. Eintlik maar net wat sy in die biologieklas in matriek geleer het, en biologie was hoeka nie een van haar gunstelingvakke nie. Al daardie tekeninge van derms en organe en goed, jig! Maar as sy op skool in die eksamen genoeg kon gorrel om die vak deur te skraap, kan sy dit nou ook doen.

      “Ek weet darem die oog werk soos ’n kamera; ligprikkels word verwerk en deur die optiese senu na die sigsentrum in die serebrum gestuur.” As sy reg onthou ... Maar dis nie nou die tyd om te talm nie. Behalwe natuurlik as sy sommer van meet af wil hê die doktertjie moet weet hoe dom sy is en die verbinding verbreek. Aan die ander kant: wat gee sy om?

      Maar sy gee tog om – die duiwel weet waarom.

      “Die sigapparaat kry jy natuurlik in die oogbol,” gaan sy voort. “Ek verstaan die werking van die pupil en die iris – dat die pupil deur die iris wyer of nouer gemaak kan word, al daardie dinge wat ’n mens op laerskool al leer. Ek weet ook die deursigtige deel van die sklera is die horingvlies of kornea ...” Ek weet ook hoe kosbaar ’n kornea kan wees, sou sy kon byvoeg, maar sy veronderstel dokter Condor wil nie van haar persoonlike pyne en probleme hoor nie. “Direk daaragter kry jy die voorste oogkamer,” diep sy nog op uit haar elementêre kennis.

      “En wat weet die slim meisie alles van oogsorg en oogkunde?” Hy lig sy kop en kyk haar ondersoekend aan. “En natuurlik van oogkundiges?”

      “Dat oogkundiges nie aldag so kundig is nie.”

      Dis natuurlik nie wat sy wou antwoord nie, maar dit het uitgeglip. Sy moet dit regstel, sy weet, maar daar is nie ’n enkele gedagte in haar kop oor hoe om dit te doen nie. “Ek is jammer ...” stamel sy. “Dit was ’n simpel ding om te sê.”

      “Nee. Jy’s nie verkeerd nie. Die oog is ’n komplekse orgaan en daar is baie wat ons nog daarvan moet leer. Ons sien maar nog deur ’n spieël in ’n raaisel.”

      Breggie steier voor die erns waarmee hy haar aankyk. Dankie tog dat daar derduisende kilometers tussen ons is, dink sy. En dat hy deur die kuberruimte na my kyk. Om van aangesig tot aangesig met hierdie man te wees, sal jou laat wens om deur die aarde ingesluk te word elke keer as jy gepraat het voordat jy gedink het – iets waarin ek uitblink!

      “Ek staan elke keer verstom voor die wonder van sig, weet jy, Breggie? Besef jy dat net die retina alleen 137 miljoen ligsensitiewe reseptore per 6.45 vierkante sentimeter bevat?”

      Nee, sy’t nie geweet nie. Hoeveel nou weer? 137 miljoen? Eintlik kan haar brein nie daardie som maak nie – en sy’s nogal ’n rekenmeester!

      Graham is nou behoorlik op dreef. Hy beduie met sy hande in die lug. “By die waarneming van ’n voorwerp word ’n ingewikkelde chemiese reaksie aan die gang gesit. ’n Ligte elektriese skok, te flou om ’n vlieg te kielie, word teen sowat 500 kilometer per uur deur die optiese senuwee na die brein gestuur.”

      “En die brein sê vir jou jy het iets gesien,” vul sy aan. Dis duidelik dat dokter Graham Condor begeesterd is oor sy werk. Sy’t ’n idee hy sal ure lank daaroor praat as sy hom sou toelaat.

      “Is die skepping nie wonderlik nie, Breggie?”

      O liewe aarde! dink sy benoud. Beplan die man om aan die filosofeer te gaan of wat? En sal sy kan byhou? Hoe slim is sy veronderstel om te wees? Hoe slim het Erik haar voorgehou? Die arme man gaan die skok van sy lewe kry!

      “Wonderlik,” stem sy ewe sedig saam. “Veral as dit by die mens kom.”

      En as dit by mans kom, staan ’n mens eers verstom, dink sy suur. Nie eens die donkie is so ’n wonderlike ding soos ’n man nie. Nie eens ’n donkie kan jou so onverwags skop soos ’n man as hy die slag goed genoeg mik nie.

      “Ek verstaan jy is gretig om ’n verandering te maak? Jou paspoort is in orde en jy staan reg om jou tasse op kort kennisgewing te pak.”

      Breggie probeer haar asemhaling reguleer. Sy’t dít nie geweet nie, maar dan, sy weet ook nie wat sy alles konsuis vir Graham in die string e-posse geskryf het wat namens haar aan hom gestuur is nie.

      Graham verbreek skielik sy oogkontak met haar en kyk vlugtig oor sy skouer. Breggie verbeel haar sy hoor ’n stem op die agtergrond, dalk nog ’n vrouestem.

      “Ek moet gaan, Breggie,” sê hy dan. “Maar ek skakel jou weer, hoor. Sommer gou ook.”

      “Ek ... Ja, dankie,” is al waartoe sy in staat is.

      Daar is nie ’n sweempie van ’n glimlag op sy gesig toe hy skielik fronsend na haar kyk nie. “Ek hoef nie te weet waarom ’n goed gekwalifiseerde rekenmeester soos jy belangstel daarin om vir my in Londen te kom werk nie, en ek hoef nie te weet waarvoor jy weghardloop nie, Breggie. Al wat ek vra, is of die polisie op jou spoor is en of hulle aan my voordeur gaan kom klop op soek na jou?”

      “Nee, natuurlik nie!”

      “Jy vlug dus nie vir die lang arm van die gereg nie?”

      “Nee. En ek het ook nie ’n kriminele rekord nie.”

      Wel, nog nie, nie sover sy weet nie. As die lang arm van die gereg sou weet wat sy in blinde woede aangevang het, het hulle haar lankal kom toesluit.

      Hell hath no fury like a woman scorned, probeer sy verskoning soek vir haar onbesonne optrede.

      “Ons praat weer, hoor,” belowe Graham Condor voordat hy die verbinding verbreek.