lag toe hy orent kom, haar T-hemp ewe kuis regtrek, haar kortbroek optrek en haar teësinnig laat gaan. “Hy en Giftness is ook getroud, baie langer as ons, hulle weet van dié dinge. Hulle het immers ses kinders!”
“Jy beter ry,” stuur Beamari sy gedagtes in ’n ander rigting. “Coach gaan jou uitsmyt as jy sy praatjie mis.”
Krisjan kyk op sy horlosie. “Ja, ek moet waai. Ek sal ná die game ’n vinnige bier saam met die manne drink en vroeg probeer wegkom – sesuur by die huis.”
Sy loop saam na waar Krisjan se rooi Renault Mégane-sportmodel in die oprit staan. Sy nuutste speelding, wat hulle nie kan bekostig nie. Duur en onprakties. Maar motors is haar man se ander groot passie en die Krisjan Naudés van die lewe ry nie met ’n ordinêre sedan of ’n bakkie nie, al bly hy op ’n plaas met hobbelrige stofpaaie.
“Moenie jaag nie,” maan sy. “Ry veilig.”
“Ek sal stadig en versigtig ry, soos ’n ou tannietjie wat kerk toe gaan,” terg hy. Die hartstog en drif van netnou smeul nog. Voor hy inklim, soen Krisjan haar vir oulaas, maar dié keer teer en koesterend. Hy glimlag onderstebo, half skeef.
“Ek weet ek jaag aan. Ek blaas geld en jol te veel, help te min. Ek ondersteun jou nie genoeg nie. Maar ek is crazy malverlief op jou, dingeling, meer as wat jy dink. Ek belowe ek sal ’n beter man vir jou word, behoorlik sorg vir my vrou en kinders. Laat ek net eers hierdie blessit enkel regkry en weer begin speel. Dan kan ons aangaan: paartie hou, koekies bak en huis-huis speel.”
Partytjies, rugby en huis-huis speel, dink Beamari stilweg. Krisjan sal nooit grootword nie. Die lewe is vir hom ’n speletjie. Op die rugbyveld, by ’n verkeerslig – wanneer hy eerste wegtrek en hakskene wys vir die kar langsaan wat hom gedaag het, om ’n braaivleisvuur met sy kitaar en David Kramer-liedjies, en in die stort met seepskuim en sjampoe. Maar dis hoe hy is. En dis hoekom sy destyds halsoorkop op hom verlief geraak het – foute, gebreke en al, vanaf die eerste kyk. Vanaf daardie dag op die vliegtuig toe sy die gespierde borselkop-ou met die stoute oë en ondeunde kuiltjies een kyk gegee het en intuïtief geweet het hy gaan met sy groot stewels diep spore in haar lewe trap, tot binne-in haar hart. Want daardie fris ou op sitplek 14C is haar trouman, vir wie sy drie en twintig jaar gewag het.
Die senior lugwaardin op die Airbus het die dag gelag en gesê verlede week was dit kaptein Rassie Erasmus wat Beamari hartkloppings gegee het en haar trouman was.
Hierdie keer het Beamari egter geweet dis anders. Diep sake. Daardie fors geboude rugbyspeler is hý! Die Een langs wie sy in ’n wit rok en sluier voor die kansel wil staan; haar groot liefde en die toekomstige pa van haar kinders.
Hy was in ’n rugbyspan, ’n vrolike, lawaaierige klomp Haaie vanuit Durban op pad Nuweland toe om die WP op hul herrie te gee en die Curriebeker huis toe te bring. Uitbundig, vol pret en die vleitaal en voorstelle wat sy lank reeds geleer systap het. ’n Sexy klomp manne vol oemf en testosteroon.
Maar Beamari het nie belang gestel nie. Behalwe in die een op sitplek 14C, wat ook vir haar flikkers gegooi het en ’n kyk gegee het wat sê: “Kom ’n bietjie nader ...”
’n Stertwind het die vliegtyd Kaap toe laat krimp. Daar was nie baie tyd om die vrag van oor ’n honderd honger passasiers middagete te laat kry nie, veral aangesien hulle boonop dorstig was. Beamari het geweet sy moet dringend ’n aanknopingspunt met die man prakseer, ’n plan bedink om nader kennis te maak met 14C en uit te vind of die sepies en romanseskrywers reg is, of daar regtig iets soos orrelklanke en huweliksklokke is wat reeds met ’n eerste gesprek in jou ore opklink.
Terwyl sy drankies geskink het, met ’n volgelaaide trollie in die paadjie, het sy inspirasie gekry, en ’n pennetjie waaraan sy ’n meer persoonlike kennismaking kon hang. ’n Opsetlik “toevallige” ongeluk wat nie ’n “ongeluk” was nie ... Ingewikkeld, maar Beamari het presies geweet wat sy wil doen.
Die buurman op 14B – agtsteman Zac de Beer – het onwetend saamgespeel deur ’n bier te vra. Om tyd te spaar het die waardinne gewoonlik enige blikkie bier of koeldrank onoopgemaak aan passasiers oorhandig. Maar dié keer het Beamari die blikkie ongemerk ’n vinnige skud gegee en toe die ringetjie oopgeknak terwyl sy dit aangee. Dit het meer as die gewenste uitwerking gehad. Skuim en bier het oor die arme agtsteman gespuit, oor sy nek, sy hande en die Sports Illustrated wat hy aan die lees was. Maar gelukkig ook oor sy aantreklike buurman in 14C se Pierre Cardin-hemp en styfpassende denim.
“O aarde!” het Beamari in konsternasie uitgeroep. “Ekskuus tog! Ek weet nie hoe dit gebeur het nie! Ek’s vreeslik jammer, laat ek help skoonmaak ...” Sy het vir die agtsteman ’n dankbare glimlag en ’n nuwe bier gegee, ’n droë lap onderin haar trollie gesoek en onbeholpe daarmee oor hom en sy buurman se nat klere gevee.
Die gemors was groter as wat sy voorsien het. Die situasie was skielik ongemaklik, voorbariger as wat sy dit gevisualiseer het. Sy het oor 14C se gespierde denimknie gevryf en die lappie teen die ergste nattigheid gedruk. Maar toe sy sien dat daar natter kolle hoër op is, ver bokant sy knie – oor sy bobene en skoot – het haar moed haar begewe. Sy het selfbewus geretireer, gebloos en die lappie vir hom gegee.
“Ek dink jy moet maar liewer self verder vryf ...”
Van sy spanmaats het die episode geamuseer dopgehou en grappe gemaak.
“Bier was nie uit nie, dit los vlekke. Dit brand sommer gate in jeans.”
“Ja, en in jou ding-dong ónder die jeans!”
“En dan is jou toekoms daarmee heen.”
“Al plan is dat Krisjan sy broek uittrek en by ’n droogskoonmaker kry. Maar wat trek hy in die tussentyd aan?”
“Niks nie, hy hou net die lappie voor.”
“Dis bietjie klein ...”
“Dis die idee: ’n mini-lappie!”
“Kleiner as ’n vyeblaar. Die girls sal dit like!”
Krisjan het hom nie deur die spottery van stryk laat bring nie. Daar was ’n stoute glinstering in sy oë.
“Hoekom moet ék vryf?” het hy geterg. “Dis lekkerder as jý dit doen.”
Beamari se gesig was beetrooi. Sy het gewens die kajuitdeur gaan oop en suig haar uit, ver weg die lugruim in.
“Ek ... ek ken jou skaars ...”
Daarvoor het hy dadelik ’n oplossing gehad. “Dis maklik om te fix. My naam is Christian Naudé, maar my pelle noem my sommer plein Krisjan. Ek speel slot vir die span wat hierdie jaar die Curriebeker gaan vat en tussenin boer ek met piesangs op ’n plaas naby Amanzimtoti. Ek is vier en twintig, ongetroud en ’n weeskind. Ek hou van braaivleis, mooi meisies en vinnige karre.”
Hy het haar in die oë gekyk, skielik ernstig. “En van jou.”
Ingeval hy onduidelik gepraat het en sy nie gehoor het nie, het hy dit herhaal: “Ek hou van jou, al ken ek jou nog nie goed nie. Ek sal jou graag beter wil leer ken.”
Dit was so eerlik en reguit. Openlik en sonder tierlantyntjies. Beamari het haar naam en telefoonnommer vir hom gegee. Maar nie haar adres nie. ’n Meisie wil darem nie desperaat voorkom nie. Die vliegtuig was vol en daar was nie tyd om veel meer te gesels nie. Net te sê sy hou ook van braaivleis. En van rugby, en sy hoop hulle gee die WP ’n goeie loesing. Toe moes sy aanbeweeg met die drankbediening, en die kos daarna.
Die volgende dag het sy Krisjan weer gesien. Sewe keer, waar sy die Saterdagmiddag vasgenael voor die TV gesit het terwyl hy in ’n lynstaan of losgemaal die bal kry, hardloop, duik en keer. ’n Keer het hy van die verkeerde kant af in die skrum ingestorm en ’n strafskop teen hom gekry, wat gelukkig mis was. Die Haaie het gewen en sy het gejuig ter wille van Krisjan-hulle, al was sy ’n Pretorianer en ’n Blou Bul-ondersteuner.
Hy het die Sondag uit die Kaap gebel en lank gesels. Maandag was sy op ’n oorsese vlug en toe sy Vrydag op O.R. Tambo terugkom, het sy ’n boodskap gekry dat koerierdienste vir haar ’n pakkie by kajuitdienste afgelewer het. Binne-in was ’n