Fluisterliefde. Ettie Bierman

gemakliker wees daar.”

      Beamari loop saam en gaan sit dankbaar op een van die sagte gemakstoele. In ’n hoek staan ’n man by die venster. Hy het bloed aan sy hemp en sy arm, in gips, lê in ’n hangverband. Hy kyk om toe Beamari gaan sit. ’n Oomblik lank ontmoet hul oë voor hy beleefd wegdraai en anderpad kyk.

      Suster Visser trek ’n tafeltjie nader vir Beamari om haar handsak op neer te sit. “So ja, dis beter ... Ek laat een van die verpleegsters vir jou tee bring, mevroutjie.” Sy kyk na die afsydige figuur by die venster. “En vir jou ook, Rikus. Die ander insittende is gelukkig: X-strale wys die knieskyf is nie gebreek nie, net gekneus. Ek het gesê jy wag om van haar te hoor. Het die polisie al jou verklaring kom afneem?”

      Die breë rug draai sywaarts en hy knik. Nou eers let Beamari die hegpleister oor sy voorkop op, met bloed wat plek-plek deursyfer.

      “Dokter het aanbeveel dat jy die nag vir waarneming opgeneem word, maar jy het jouself blykbaar ontslaan,” merk suster Visser verwytend op. “Jy hoort in die bed.”

      Hy antwoord nie, haal net sy skouers op.

      “Het jy die medikasie geneem wat dokter voorgeskryf het?” raas sy, soos met ’n stout kind. “Die pynpille en antibiotika?”

      “Ek sal later.” Die antwoord is kortaf, in ’n onverwags diep stem, en hy draai stroef terug na die venster toe.

      Suster Visser rol haar oë dakwaarts, maar dring nie aan nie. Koppige mans is nie haar gunstelingpasiënte nie. “Jy ly aan harsingskudding en ’n vertraagde skokreaksie,” kry sy ’n laaste vermaning in teen die breë, ontoegeeflike rug. “Jy hoef nie vir die vrou te wag nie, sy makeer nie veel nie. Gaan huis toe, drink jou medikasie en gedra jou stil die volgende vier en twintig uur. Hoor jy my?”

      Die arme suster doen net haar werk en bedoel dit goed. Beamari verwag weer ’n dwars antwoord van die man, maar hy kyk skrams om en ’n onwillige glimlag pluk aan sy mondhoek. “Ek is nie doof nie, Vissie.”

      “Jy hóú jou doof.” Haar gesig versag. “Moenie dapper en oordrewe macho wees nie. Jy het ’n gebreekte arm en ’n woeste stamp teen jou kop weg. Vat dit kalm vir ’n paar dae.”

      Hy kyk haar net aan en reageer nie.

      Suster Visser sug. “Ek beter my saalrondes gaan doen. Hoe gaan dit nou met jou, mevrou Naudé? Jou suikervlakke al bietjie op?”

      Eerder af. Daar is ’n galbitter aalwynsmaak in Beamari se mond. Sy het Krisjan vertrou. Maar hy het haar verkul. Verneuk met ’n ander meisie. Alleen agtergelaat met die verantwoordelikheid van hul kind, met haar trane en haar bitterheid, verwyte en ’n wrok wat meebring dat sy nooit weer ’n man sal vertrou nie. Dit is die erfenis wat hy nagelaat het. Sy is hartseer en kwaad vir hom. Sy haat hom vir wat hy aan haar gedoen het. Maar as hy nou by daardie deur kon instap, sal sy haar arms om sy nek gooi en alles vergewe.

      Suster Visser sien die wisseling van emosies op die mooi donkerkop se gesig. Eers ’n weemoedige droefheid, dan ’n harde, ontoegeeflike trek om haar mond wat plek maak vir verlatenheid en ’n roerende weerloosheid ... Hospitaalpersoneel raak daaraan gewoond om getuie te wees van die menslike dramas wat om hulle afspeel, en haar instink sê vir haar hierdie donkerkoppie met die troebel blou oë is die werklike slagoffer van die motorongeluk in Pinetown. Die blondine wat by Christian Naudé in die motor was, sit by sy bed met ’n bondel snesies en dikgehuilde oë, maar sy dood raak haar nie tot diep in haar murg nie.

      Suster Visser verwag nie ’n antwoord van die jong weduwee nie. Sy kan self sien dit gaan nie goed nie. “Ek stuur vir julle ’n skinkbord tee,” sê sy. “Vir jou en meneer Du Toit. Kyk asseblief dat hy dit drink en nie oor een van die potplante uitgooi nie.”

      Beamari let nou eers die kroton en die rubberplant in die hoek op. Die man by die venster pla haar, sy wens hy wil loop. Sy wil alleen wees, stil wees en haar batterye laai, haar moed en haar krag bymekaarhark ... Maar hy wag blykbaar vir iemand. Die suster ken hom, sy het hom op sy naam genoem. Drikus of iets. Du Toit of Du Plooy ... Dit maak nie saak nie.

      Wat het die suster gesê: sy tee oor die plante omkeer? Sy sal hom nie keer nie. Beamari maak haar oë toe en rus haar kop teen die muur. Haar selfoon is af omdat sy nie onderbrekings wou hê in die tyd wat sy by Krisjan sou wees nie. Sy weet sy moet dit aanskakel en begin bel, maar die vooruitsig lê soos ’n berg voor haar. Sy is nog nie gereed om die stukkies op te tel en met die res van haar lewe te begin nie. Die suster se besorgdheid en die beskermende hospitaalatmosfeer vorm ’n kokon om haar wat die buitewêreld uithou, haar kans gee om tot verhaal te kom.

      Dis nie net die motorongeluk nie. Sy het twéé skokke gehad en die tweede was amper erger, moeiliker om te verwerk.

      Kan ’n mens iemand liefhê en terselfdertyd haat? Jouself ’n gelowige Christen noem sonder dat jy weet van vergewe?