kriewelrig wanneer dit sy badtyd is,” glimlag Santi en soen die kleinding in sy vet nekkie.
Na die aandete gaan staan Tina by die hekkie na die onstuimigheid van die see en kyk. Oorkant die straat begin die strand. Die seesand lyk wit in die maanlig en die see grom diep uit sy binneste. Vanaand voel Tina so ver van Renier en hul kindjie verwyder. Sy wonder of sy hulle ooit sal kan vergeet, of die tyd ooit die hunkering in haar hart sal kan stil.
Die maanlig, die see, alles span saam om die verlange in haar hart intenser te maak. Trane rol stil oor haar wange en drup stadig op haar hande wat voor haar op die hekkie rus. Sy wend egter geen poging aan om hulle af te vee nie, want net die maan oor die see is ’n stil getuie van haar diep hartseer.
Hoe lank Tina daar by die hekkie in stilte gesnik het, weet sy nie. Sy skrik nie eens toe Santi haar aan die arm neem en sag, simpatiek praat nie.
“Kom, my ou sussie, jy kan nie die hele aand hier buite staan nie. Ek weet hoe jy voel, maar onthou, daar is ’n Opperwese wat ’n oog oor jou dierbares hou. Onthou jy nog wat Mamma altyd gesê het? ’n Mens moet net glo en vertrou, want daarin lê die mens se heil . . . Haai, kyk daardie skip op die horison. Lyk dit nie vir jou ook soos ’n Kersboom met al sy liggies nie?”
Tina se blik dwaal werktuiglik na die verre horison waar die skip stadig verby vaar.
“Ek dink ek moet liewer bed toe gaan,” sê sy afgetrokke. “Ek het ’n ontsettende hoofpyn.”
“Nou kom, ek sal vir jou ’n hoofpynpoeier en ’n koppie warm melk kamer toe bring,” stel Santi voor. Sy haak by Tina in, en in stilte stap hulle huis toe.
Daardie aand huil Tina haar weer aan die slaap. Maar soos baie ander nagte, is sy weer in haar drome met Renier verenig, voel sy weer sy arms om haar en sy lippe eisend teen hare.
Die volgende oggend, terwyl Santi ’n teeparty bywoon, gaan stap Tina en Ian langs die strand. Met sy dierbare laggies het hy reeds vir hom ’n plekkie in haar hart verower.
Ian se haartjies blink soos goud in die oggendson, maar dis sy mooi blou oë wat haar telkens na Renier laat verlang en haar laat wonder hoe haar eie seuntjie lyk.
Hulle is pas tuis, toe Santi haar opwagting by die huis maak. Sy is duidelik verlig toe sy sien hoe gelukkig haar aangenome seun by Tina is. Sy besef dat sy nie anders kan as om haar seun met Tina te deel nie.
Toe Walter vir middagete tuiskom, sê hy dat Tina hom na die ete na die fabriek toe moet vergesel. Oubaas Meiring, die eienaar van die Unika-staalfabriek, is gewillig om haar as sy private sekretaresse in diens te neem mits haar kwalifikasies hom geval.
Tina bedank Walter omdat hy vir haar voorspraak by die oubaas gemaak het, en belowe plegtig: “Ek sal my bes doen om jou nie teleur te stel nie, Walter.”
Na die ete verklee sy haar in ’n swart ontwerperspakkie, wit bloesie, swart skoene en ragfyn sykouse. ’n Swart handsak rond die uitrusting af.
“Lyk ek nie te formeel nie, Walter?” vra sy toe hulle voor die deur wegtrek.
“Nee, jou uitrusting is net reg, Tinatjie,” verseker hy haar ernstig. “Die oubaas hou daarvan dat sy sekretaresse netjies geklee moet wees. Terloops, ek het vir meneer Meiring gesê jy is juffrou Eksteen. Ek voel dit is beter dat jy liewer jou nooiensvan gebruik. Dit sal ’n klomp ongemaklike vrae uitskakel wat jou straks in die verleentheid kan bring. Die mense van Groenbaai weet in elk geval nie dat jy getroud was nie.”
Tina antwoord nie hierop nie, en na ’n rukkie hou hulle voor die fabriek stil wat in die buitewyke van die dorp geleë is.
Meneer Meiring is ’n bedaarde en intelligente oubaas met baie mensekennis. Sy grys oë het Tina binne ’n paar minute opgesom. Haar kwalifikasies is bevredigend, en hy is hoog in sy skik met die rekenaartoets wat sy blitsig en baie bekwaam aflê.
Hierna bespreek hy haar werkure en salaris. Hy gee haar ’n vorm om te voltooi en sê dat sy oor twee weke vir diens moet aanmeld sodat sy minstens ’n maand lank saam met sy huidige sekretaresse, juffrou De Wet, kan werk.
Die oubaas ontbied Ria de Wet en stel Tina aan haar voor.
“Juffrou Eksteen is meneer Froneman se skoonsuster,” vervolg hy. “Sy tree oor twee weke in my diens om jou betrekking te vul, juffrou De Wet. Sy is ’n intelligente en baie bekwame meisie, dus sal jy nie veel moeite ondervind om haar touwys te maak nie.”
Walter en Santi is saam met Tina bly omdat die oubaas haar die betrekking aangebied het.
“Dit sal jou gedagtes besig hou en jou help om die verlede te vergeet,” meen Walter. Hulle sit op die voorstoep en kyk hoe die maan soos ’n rooi vuurbal agter die see uitkruip. Dit lyk kompleet asof die maan uit die see opstyg.
Maar Walter was verkeerd, want die kantoorwerk het Tina se gedagtes net bedags besig gehou. Saans het al die hartseer en verlange maar weer soos ’n golf oor haar gespoel en haar gemartel tot diep in die nag. Ook die hoop dat sy en haar seun mekaar nog eendag sal vind, het nooit in haar hart gesterf nie.
Soos wat die weke maande geword het en die maande jare, het Tina en Ian vreemd geheg aan mekaar geraak en ook baie na aan mekaar gelewe. Hy het soos ’n warm sonstraaltjie in haar koue lewe geskyn, en vir hom was sy geliefde tannie Tina iemand wat ’n spesiale plek in sy kinderhartjie besit het – ’n plek waar selfs sy pleegouers geen toegang kon vind nie.
Vyf jaar lank het Tina by haar swaer en suster geloseer voordat sy besluit het om op haar eie voete te staan.
“Jy is al mooi groot, en ek wil nie vir jou voorskryf wat jy moet doen nie, Tina,” het Walter gesê toe sy haar besluit met hom en Santi bespreek het, “maar ek glo nie dit is die regte ding wat jy nou wil doen om jou intrek in ’n woonstel te neem nie. Jy het al deel van ons gesin geword, en dit sal Ian se hart breek as jy nou weggaan. Die kind is baie lief vir jou, kleinsus. Soms wil dit vir my lyk of hy jou liewer het as vir ons, sy pleegouers. Maar ons gun jou al die liefde wat hy vir jou koester. Moet net nie sy hart breek en hom ongelukkig maak nie.”
“Ek stem saam, dit is ’n verkeerde ding wat jy wil doen, Tina,” het Santi ook beswaar gemaak. “Walter het gelyk, Ian sal hom siek treur oor jou.”
Tina het verwese geglimlag. “Julle twee praat asof ek Groenbaai wil verlaat, maar ek sal nog steeds in dieselfde straat as julle woon; net ’n paar blokke hoër op. Ek kan ’n eenvertrekwoonstel met ’n balkonkamer in Seesig kry, en dit is net ’n hanetreetjie van julle af, glad nie te ver vir Ian om te stap nie. En as hy te veel na my verlang, kan hy mos naweke by my kom bly. Selfs wanneer julle die een of ander onthaal moet bywoon, kan hy by my kom slaap.
“Nee, ek glo nie my verhuising sal probleme skep nie. Ek sal self met Ian praat en dit aan hom verduidelik. Ek sal hom ook saamneem wanneer ek die meubels vir my woonstel gaan koop. Dit sal hom laat voel asof hy deel het aan my verhuising, veral as hy my die meubels kan help kies.”
Tina het gelyk gehad, want Ian se teleurstelling oor haar verhuising het soos mis voor die son verdwyn toe hy hoor dat hy haar met die keuse van die meubels mag bystaan. En toe hy sien dat sy nie ver van hulle af gaan woon nie, was hy weer uitbundig gelukkig.
Tina het tydens haar jaarlikse verlof na die woonstel toe verhuis. Maar ten spyte van die feit dat sy ’n aansienlike salaris verdien het, kon sy dit nie bekostig om duur meubels te koop nie, aangesien sy elke maand ’n bedrag op haar oorlede pa se skuld afbetaal het.
Die verkoop van wyle Gerhardus Eksteen se besittings, vyf jaar gelede, het etlike duisende rande te min opgelewer om sy skuld aan die firma te vereffen, maar Tina het haar voorgeneem om die Eksteens se naam weer in ere te herstel en dus aangebied om die bedrag maandeliks af te betaal.
Na haar intrek in die woonstel, was Ian meer by haar as by sy ouerhuis te vinde. Smiddags wag hy gewoonlik vir haar op die hoek van die straat wanneer sy van die kantoor af kom en stap dan saam met haar tot by die woonstelgebou.
Die jare het vir Tina stil verbygegaan. Die dorpie se jong mense het haar pas na haar aankoms op Groenbaai dikwels besoek en haar in al hul pret en vermaak ingesluit, maar dit het vir hulle baie gou duidelik