het hulle voorheen gedink hulle het geweet hoe. Hy vir haar en sy haarself. Van alles was dit die moeilikste om weer te vertrou.
Sy sug en Aviel kyk weer in haar rigting.
Ná Skotland het sy besluit om nooit weer dieselfde skof as Aviel te werk nie, veral nie weer in dieselfde ambulans nie. Aviel het haar besluit gerespekteer en die reëling geld nou al twee jaar lank. Maar hier sit hulle nou, gedompel in ’n krisis wat deel is van hul normale, daaglikse verantwoordelikheid, langs mekaar in dieselfde ambulans.
Rivkah kyk nie na sy hande op die stuur nie en sy weier om toe te laat dat die geur van sy naskeermiddel haar meevoer na dáárdie nag toe hy so naby aan haar was. Waarom moes die noodlot hulle vandag weer saamgooi? Dit woed in haar binneste. Sy sien haar kind se bleek, slapende gesiggie voor haar, en Marc – sy donker hare natgesweet teen sy voorkop – wat haar in die hospitaalgang vashou terwyl sy van ontsteltenis ruk.
Adonai, wees my genadig, pleit sy angstig en klem haar vingers stywer inmekaar.
Die omstandighede op die toneel van die noodlottige ongeluk is van so ’n aard dat elke ander emosie op die agtergrond vervaag. Twee ongelukslagoffers het reeds beswyk. Vyf ander se toestand is uiters kritiek. Twee van hulle is kinders, jonger as Natan. Rivkah en Aviel werk onverpoos saam met die drie ander paramedici wat intussen ook aangekom het.
Op pad terug sit Rivkah agter in die loeiende ambulans by die beseerde Arabiese meisietjie. Haar toestand is bedenklik en Rivkah weet nie of sy die hospitaal lewend gaan haal nie. Sy bid aanhoudend oor die kind. En vir haar eie. Op ’n gegewe oomblik gaan die donker ogies oop en kyk wasig op in Rivkah s’n. Daar kom ’n trek om die mondjie asof sy wil huil. Dit roer Rivkah sodat sy afbuk en haar soen terwyl sy dieselfde trooswoordjies herhaaldelik in Arabies fluister.
Minder as twee uur nadat sy met Marc daar gestaan het, probeer Rivkah in ’n ander gang van die hospitaal die kind se geskokte ma kalmeer. Die ma is self ernstig beseer en wag op ’n trollie om na die teater geneem te word. Sy is dankbaar dat sy Arabies vlot kan praat sodat sy kan verduidelik dat die vrou se dogtertjie nog leef en reeds in die teater is.
Haar man is ’n mediese dokter, vertel die vrou huilend. Hy het die motor bestuur. Weet Rivkah of hy leef? Die ambulans het hom weggeneem voordat sy haar bewussyn herwin het.
Rivkah weet hy leef nie meer nie, maar dít hoef die vrou nie nou te hoor nie. Daarom sê sy dat sy nie seker is nie; sy weet hy is ernstig beseer. Haar dogtertjie leef, troos sy die ma. Sy is in ’n ander teater opgeneem. Hoe kritiek haar toestand is, verswyg Rivkah egter ook.
Die vrou gryp haar hand huilend vas. “Bid vir my,” pleit sy.
Rivkah besef dat sy van haar verwag om tot Allah te bid. Sy hou die koue hand met albei hare styf vas en bid net om genade sonder om ’n god direk aan te spreek.
“Bid ook vir jou God,” prewel die vrou.
“Adonai,” fluister Rivkah koorsagtig in Hebreeus, “wees ons albei genadig.”
Toe neem die verpleegkundige die vrou die teater in en Rivkah bly staan. So ’n verskriklike verlatenheid neem besit van haar dat sy haar hand oor haar mond klem.
Iemand vat haar arm vas en toe sy omkyk, staan Aviel daar. Hy staan daar soos hy die dag in Haïti by haar kom staan het toe alles net te veel geword het.
“Dis verskriklik,” sê sy bewend. “Haar man is dood en ek glo nie die kind gaan dit maak nie.”
Aviel skud sy kop. “Nee, sy het nie. Ek wou jou net kom sê. Sy is in die teater dood.”
Rivkah knyp haar oë instinktief toe. “Adonai, Atah El,” fluister sy skaars hoorbaar. Sy word daarvan bewus dat Aviel steeds haar arm vashou en sy kyk op na hom. “Natan is ook hier in die hospitaal,” sê sy meteens, haar asem kort in haar keel.
“Natan? Waarom?”
“Hy word môre geopereer.”
“Weer dieselfde?”
Sy skud haar kop. “Ons weet nie.” Haar oë skiet vol trane en sy draai haar gesig weg. Aviel slaan sy arms om haar en vir ’n kort rukkie staan sy so by hom. Toe maak sy haar los. Sonder om weer na hom te kyk, sê sy sag. “Ons moet gaan.”
Aviel sug. “Hulle het nou net laat weet daar was ’n skietery op die pad Betlehem toe.”
Marc sit by Natan se bed toe hy wakker word. Die kind se oë fokus byna onmiddellik op hom.
“Abba!”
Marc moet homself met mening bedwing om nie die seuntjie dadelik in sy arms te neem nie. “Shalom, Natani!” sê hy so gewoon as wat hy kan. “Jy’t lekker geslaap, nè?”
Natan wil regop kom. Toe eers sien hy sy arm is aan ’n drup gekoppel. “Kan ek nie huis toe gaan nie?”
“Babbelossie, luister gou. Dr. Gilles wil maar liewer daai ding weghaal voordat dit jou weer hoofpyn gee soos laas.”
Die kind se oë verdonker. “Gaan ek weer so ’n operasie kry?”
Marc gaan sit op die kant van die bed by hom en trek hom teen hom aan, versigtig om die drup nie te versteur nie. “Nee, nie weer so ’n grote nie. Glad nie. Dit is maar net ’n klein … dingetjie wat hy wil wegneem.”
Natan kyk hom ’n rukkie stil aan. Toe vra hy: “Waar is Imma?”
Marc dwing homself om ’n sorgelose laggie te gee. “Ag, sy moes gaan werk, jong.”
Hy sien dankbaar dat dit die kind inderdaad tot ’n mate gerusstel. Verbaas voel Marc dat dit hom ook tot ’n mate laat ontspan.
“Wanneer gaan hulle dit doen?”
Marc voel die lyfie teen hom weer effens verstyf en hy sê liggies: “Ag, sommer môreoggend sodat jy gou weer kan huis toe kom. Dis mos lekker somervakansie en ons wil dan nog ’n bietjie see toe gaan ook.”
Natan raak teen sy kop. “Waar sit die ding, Abba?”
“Nee wat, jong, ek weet nie eens nie.”
Maar Natan druk met sy middelvingertjie teen sy voorkop aan die linkerkant net onder die haarlyn. “Hierso.”
Marc se hart begin ontsteld klop, maar hy neem die handjie in syne en soen die vingertjies. “Hoekom sê jy so?”
“Ek weet.”
Marc laat sy ingehoue asem sag uit voordat hy vra: “Was dit dan seer daar?”
Natan knik ná ’n rukkie.
“Hoekom het jy dan nie vir ons gesê nie?”
Die kind antwoord nie.
“Natani?” dring Marc aan omdat hy hoop Natan sal dit ontken.
“Ek het Yeshua gevra om dit weg te vat.”
Die pyn skiet verblindend deur Marc en hy druk die handjie wat hy steeds vashou teen sy mond totdat hy voel hy kan normaal praat. Sy stem is nogtans skor toe hy praat. Ál waaraan hy kan dink om te sê, is: “Soms dink Hy anders oor dinge as ons, Natani.”
Die bruin oë kyk op na Marc. “Ek weet, Abba.”
Hulle sit so bymekaar en kyk hoe die son wes draai en die Jerusalemsteen van die Muur oorkant hulle goud kleur.
By MADA het Rivkah se skof ten einde geloop. Dit was ’n middag sonder grasie met die een ellende op ’n ander sodat sy skaars die tyd gekry het om oor haar eie te dink. Nou pak sy haar instrumente, wat sy gesteriliseer het, versigtig in die tas terug. Daar is ’n doodsvermoeidheid in ál haar ledemate.
“Rivkah.”
Aviel staan daar. Hy glimlag verleë. “Ek wou net kom sê ek het met Golan gereël dat ek môre in jou