Elza Rademeyer Omnibus 8. Elza Rademeyer

as Pappa gesond is, sit ek sonder werk.”

      “Jy sal altyd weer werk kry. Toe, gaan praat met die matrone. Die dokter het gesê ek kan oormôre huis toe gaan.”

      “Ek moet oormôre op diens wees. My vakansie is verby, Pa. Ek sal eers nog ’n maand daar moet werk voor ek kan huis toe kom.”

      Maar die volgende dag toe sy haar pa gaan besoek, het hy voorwaar self die matrone geskakel en die probleem met haar uitgeklaar. “Sy sê sy’s spyt hulle moet jou verloor, maar sy verstaan die omstandighede.”

      Daar is nie veel tyd in die daaropvolgende weke om oor Peet te tob nie. Haar pa is amper nog meer ’n handvol as haar ma, en sy afhanklikheid van ander mense maak hom ontsettend ongeduldig. Die nuwe huis en tuin en haar ouers se versorging hou haar so besig dat daar nie tyd is vir ander dinge nie. Maar soms betrap sy haarself dat sy wonder of Bets hom toe regtig eenkant toe gesmyt het. En of hy toe vir sy tante in Pretoria gaan kuier het. Dit maak haar kwaad vir haarself. Vir wat verwerdig sy haar nog om aan hom te dink!

      Haar pa moet gereeld vir fisioterapie gaan, en tuis moet sy hom help met oefeninge vir sy verswakte spiere. Saans is sy gelukkig so pootuit dat sy aan niks anders as aan slaap kan dink nie. Maar soms droom sy. Van De Mond, die halfmensboom, die bokwagtershut, die swemgate in die rivier … En kreun haarself wakker. Dan verwens sy die seer in haar, oor dit nie wil weggaan nie.

      Haar pa herstel merkwaardig vinnig. Drie maande ná sy ontslag dring hy daarop aan om self sy motor te bestuur na die dokter se spreekkamer.

      “Net as die dokter sê Pappa mag,” sê Alet ewe koppig. “Ek sal self met hom praat.”

      Haar pa hou niks daarvan dat sy hom teëgaan nie, dus sorg sy dat sy eerste by die motor is en self agter die stuurwiel plaasneem.

      “Jy maak of ek ’n invalide is,” brom hy onvergenoegd toe sy wegtrek. “Maar praat met die dokter, hy sal jou gou vertel ek makeer niks.” Brom, brom, brom, tot by die spreekkamer. En daar aangekom, laat hy haar nie toe om alleen met dokter Nienaber te praat nie, maar hinkepink vinnig agterna toe sy die ondersoekkamer binnegaan. “Dokter, moet jou nie aan hierdie dogter van my steur nie. Vertel haar watter gesonde man ek is. Sê vir haar ek mag my motor self bestuur. Dis tyd dat sy nou ophou om my soos ’n baba te behandel.”

      Dokter Nienaber is nie meer vandag se kind nie. Hy glimlag, en beduie dat hulle in die stoele oorkant sy lessenaar moet plaasneem. Begin toe oor heeltemal ander dinge gesels, totdat Alet agterkom haar pa se bui het heeltemal gesak. En later, nadat hy haar pa deeglik ondersoek het, gee hy hom dan ook toestemming om te bestuur, solank hy voorlopig wegbly van besige strate, soos in die middestad. “Dit sal spanning meebring,” verduidelik hy. “Iets wat jou gesondheid in hierdie stadium meer sal benadeel as bevoordeel. Maar hier rond voorsien ek nie probleme nie. Dis ’n stil voorstad met min verkeer.”

      Haar pa is heeltemal tevrede. “Ek het in elk geval niks in die stad verloor nie, so daarmee het ek nie ’n probleem nie.”

      Hul afspraak was die laaste vir die middag, dus stap dokter Nienaber saam met hulle na buite. “Jy kan maar sluit,” sê hy vir die ontvangsdame op pad uit. En toe hulle buite kom: “Ek verkeer in ’n penarie. My ontvangsdame het vanoggend uit die bloute vir my kom sê haar man het ’n oorplasing gekry, so sy sal nog net ’n week vir my kan werk. Ek weet nie waar ek so vinnig iemand in haar plek gaan kry nie.”

      Haar pa steek vas. “Alet kan vir jou kom werk. Sy’s baie bekwaam. Jy kan die hospitaal bel, hulle het net goeie dinge te sê oor haar.”

      “Wag nou, Pappa.” Alet keer vinnig. “’n Mens is nie so voorbarig nie. Dokter sal iemand anders kry. Ek is dan juis by die huis om na Mamma en Pappa om te sien.”

      “Dokter, ek ís mos gesond, is ek nie?” En toe dokter Nienaber glimlaggend sy kop effens knik, gaan hy voort: “Daar hoor jy dit nou uit die perd se bek. Ek is gesond. En wie dink jy het al die jare na jou ma omgesien? Ek sal dit weer doen. Jy gaan mos nog saans by die huis wees om te doen waarvoor ek nie kans sien nie.”

      “Pappa praat sommer onsin,” sê Alet, maar voel tog hoe die opgewondenheid in haar posvat by die vooruitsig om weer te kan werk. Selfs om ’n bietjie van die huis weg te kom. Want haar ma se gedurige gekla en haar pa se koppigheid maak dat sy al hoe meer op haar tande moet kners om nie ergerlik te raak nie.

      “Ek is heeltemal tevrede met jou pa se gesondheid,” sê dokter Nienaber. “Dus, as jy jou weg oopsien om vir my as ontvangsdame te kom werk, sal ek baie verlig wees. Al is dit dan ook net tydelik.”

      Sy stry nie langer nie. Dokter Nienaber lyk na ’n gawe man, en sy voel lus vir die nuwe uitdaging. “Goed, ek aanvaar dokter se aanbod. Mits ek ’n dag of twee vroeër kom sodat die huidige ontvangsdame my kan touwys maak. Ek het nog net in ’n hospitaal gewerk, so van die verpligtinge sal vir my vreemd wees.”

      “Jy’s welkom om enige dag te kom. Ek sal mevrou Sieberts laat weet.”

      Die dae spoed ineens verby, en toe sy haar weer kom kry, neem mevrou Sieberts van hulle afskeid, en is sy alleen in beheer van ontvangs. Hoewel die werk nie heeltemal dieselfde is as waaraan sy gewoond was nie, het sy vinnig geleer, en sy geniet die nuwe omgewing.

      Die volgende dag toe ’n lenige donkerkopman die spreekkamer binnestap en by die toonbank kom vassteek, neem sy aan hy is een van dokter Nienaber se pasiënte. “Goeiemôre, meneer. Waarmee kan ek help?”

      Hy glimlag stadig en leun luiweg teen die toonbank aan. “Is dit hoe my pa se nuwe ontvangsdame lyk?”

      “As u bedoel dokter Nienaber se ontvangsdame, ja.”

      “Ek het nie geweet hy’t sulke goeie smaak nie. Mag ek my pa sien? Ek wil net hoor of hy gou vir my ’n paar rand kan leen.”

      “As u bereid is om te wag totdat hy klaar is met sy huidige pasiënt, ja.”

      “Ek sal wag.”

      Toe hy op ’n stoel in die wagkamer plaasneem, beloer sy hom onderlangs. Hy is ongetwyfeld baie aantreklik. Maar nie so jonk dat hy nog nie self ’n verdienste kan hê nie. Dit beteken net een ding: hy is van dié soort wat te lui is om te werk en op sy pa se inkomste teer. Wat ’n jammerte, dat so ’n sterk jong man so ambisieloos is.

      ’n Rukkie later, op pad uit, kom steek hy weer voor die toonbank vas. “Dankie dat jy my gou laat deurglip het,” sê hy en druk ongeërg ’n bondel note in sy hempsak. “My pa het gesê, as jy ja sê, mag ek jou vanaand uitvat vir ’n fliek. Hoe lyk dit?”

      “Nee, dankie,” sê sy misnoegd. “Ek het beter dinge om te doen.”

      “Soos wat?”

      “Ek versorg my ouers, meneer. Hulle het my nodig.”

      “My naam is Jasper. Goed, dan maak ons dit ’n ander keer. Wanneer jy in ’n beter bui is.”

      Sy gluur hom behoorlik agterna toe hy buitentoe loop. Wat dink hy van haar? Verbeel hy hom sy sal van hom notisie neem oor hy aantreklik is? Dat sy boonop saam met hom sal gaan fliek, en dit met geleende geld!