Naudé reageer egter nie. Sy staar nog steeds.
“Ja, die mooi student wat slim was. Nou is jy natuurlik ’n dokter. Waar werk jy?”
Brenda weet sy gaan nie van die antwoord hou nie, maar jok kan sy tog nie. “Ek is ’n kliniese assistent by Tygerberg.”
“O, en waarin wil jy spesialiseer, as ek mag vra?”
Brenda skraap haar keel. “Ginekologie en Verloskunde.”
Die vrou se oë raak skoon venynig, kom sy met ’n skok agter.
“Ag so? Moet ek aanvaar dat jy soms my man daar teëkom? Hy is mos so bereid om sy tyd en dienste aan die opleiding van studente te wy. Asof sy praktyk hom nie besig genoeg hou nie.”
Sy laat “dienste” baie verdag klink, asof hy die lyflike ook vir die studente sou aanbied, dink Brenda vies.
“Dokter Charl Naudé?” vra sy. “Ja, hy is soms op roep. Ons almal maak van sy kundige bystand gebruik.”
Die vrou maak ’n minagtende geluid. “O, ek kan dink hy sal jou graag bystaan. Hy is mos versot op mooi vroumense. Raak skoon oorhoops.”
Brenda vererg haar liederlik. “Wat insinueer u, mevrou? As ek iets met dokter Naudé te doen het, is dit bloot op ’n professionele vlak.”
Sy is egter nie meer seker of dit honderd persent waar is nie …
“Ek behoort te weet waarvan ek praat as ek sê dat my man maar lief is vir vroumense,” sê Maureen Naudé so snedig en venynig dat Brenda stokstyf word. “Hy is ’n regte dyed-in-the-wool Naudé. Hulle loop mos maar almal rond. Van die oupa tot by die kleinseun. Loop maar lig vir hom, as jy weet wat goed is vir jou. Ken jy die ou grappie: gryp, rape and escape?”
Brenda voel hoe die bloed haar gesig verlaat, en sy klem haar hande langs haar sye soos sy haar humeur moet beteuel.
“Ek dink dis ’n uiters onsmaaklike grappie en ’n afstootlike bewering. U man is baie professioneel en almal wat met hom te doene kry, het groot agting vir hom. Hy het juis die reputasie dat hy nié by die vrouens aanlê nie.”
Maureen gee ’n hoonlag wat deur Brenda se murg sny.
“Wel, wel. The lady protesteth too much. Jy ken hom seker nog nie goed genoeg nie. Sy ongetroude ontvangsdame, ’n bogsnuiter wat haar sexy hou, is swanger. Almal gis en wonder oor die vaderskap, en ék moet my kop oplig en almal in die gesig kyk. Moenie vir jou dom en onskuldig hou nie. Ek onthou hoe jy vir my man gekyk het toe jy hom ontmoet het. Soos almal wat –”
Brenda het genoeg gehad. “Mevrou Naudé! Ek wil geen verdere woord hoor nie. U aantygings is verregaande en beledigend. Hou maar u jas.” Sy stroop dit af en druk dit in die vrou se hande.
Sy kan nie gou genoeg uitkom nie en terwyl sy loop, sien sy niks en niemand om haar raak nie. Op die krop van haar maag het sy ’n aaklige sensasie. Die vrou is so venynig, so kwaadwillig en haatdraend. Dís hoe jaloesie lyk, en dis baie lelik.
Brenda kan nie glo dat die man wat so ’n gunstige indruk op haar gemaak het ’n verleier en ’n skurk kan wees nie. Sy voel skoon siek.
Die geld wat sy op die jas sou uitgegee het, sal sy nou aanwend om mooi nagklere vir mense soos Beryl te koop.
Charl sien hoe Brenda met haar nuwe motor by die parkeerplek intrek. Hy hou haar dop. Die deur gaan oop en daar kom een lang, welgevormde been uit. Sy neem haar jas en sak van die passasiersitplek, klim uit en sluit.
Sowaar, sy trek hom soos ’n magneet. Maar hy is reeds in soveel moeilikheid dat hy haar liefs moet vermy. Hy het nog nie weer met haar gepraat sedert sy die dag die motor aangeskaf het nie.
Sy het hom gesien. Nou sal hy moet gaan groet. Hy klim uit en wuif vir haar.
“Gee die nuwe Beetle vir jou miles of smiles, dokter Wiechers?” vra hy tergend.
“Absoluut. Dis soos ’n droom, dankie. Nou weet ek waarom mans so mal is oor motors. ’n Mens kan verslaaf raak.”
Sy maak grappies en tog voel hy aan dat iets nie heeltemal pluis is nie. Daar is ’n terughoudendheid by haar. Sy vermy sy oë. Sou sy dink dat hy by haar begin aanlê? Dat hy haar probeer sag maak met sy hulp en aandag?
Hy sal hom maar versigtig moet onttrek, anders kry sy die verkeerde indruk van hom. En as daar een mens op hierdie aarde is wie se agting hy nie wil verloor nie, is dit hare.
Hulle moet saam loop tot by die ingang en dit voel vir Brenda asof almal wat verbykom na hulle kyk. Het sy vrou rede om hom so te wantrou? Hy trek vroue se aandag so ver soos hy gaan, maar is hy sterk genoeg om al die bewondering te hanteer en te weerstaan?
Hulle kom by die deur en hy laat haar eerste inloop. “Nou ja, lekker werk,” groet hy vriendelik. “Verskoon my, ek moet eers een van die professore gaan sien.”
“Totsiens, Charl.”
Koel en kalm. Daar is beslis iets fout. Sou sy gehoor het van Celeste? Wie sou haar vertel het? Dis nie algemene kennis nie. Hy hoop altans nie so nie.
Hy wag totdat sy weg is voordat hy die hyser neem. Hy wil nie regtig iemand anders gaan sien nie, maar hy wil ook nie saam met haar by die ginekologie-afdeling aankom nie.
Terwyl hulle die saalronde doen en gevalle bespreek, sien Brenda dat Charl in die groep is, maar hy hou sy afstand. Het die man ’n skuldige gewete en nou is hy afsydig? wonder sy. Sy voel vreemd seergemaak.
Hy vra haar ’n paar uiters moeilike vrae. Elke keer as hulle saalrondes het, doen hy dit. Vandag moet sy die prosedure verduidelik wat sy die vorige dag by ’n problematiese bevalling gevolg het en hy luister met ’n stroewe gesig. Toe help hy haar reg. Sy voel gebelg en verneder. Dit was so onnodig. Dis asof hy vir haar die boodskap wou gee dat sy haar nie moet verbeel sy het sy witbroodjie geword nie.
Toe hulle by Beryl Arendse se bed kom, wink Beryl haar met ’n krom vinger nader. “Dankie, dokter. Nou lyk ek mooi in my nuwe nightie. Hulle kan maar kyk, ek is nie skaam nie.”
Brenda kry trane in haar oë wat sy vinnig moet wegknipper. Sy plaas ’n vinger op haar lippe om vir die meisie te wys om dit nie uit te lap nie en kyk sameswerend na haar. Beryl giggel en sit haar vinger ook teen haar lippe.
Die span bespreek die pasiënt se simptome en die verloop van die geboorte. Toe hulle wegdraai, gryp Beryl weer Brenda se hand.
“Lyk my jy hou van dié dokter,” hoor Brenda Charl lakoniek agter haar opmerk.
“O ja, dokter, maar ek hou van jou ook,” giggel Beryl en los Brenda se hand.
Hulle loop weg en Brenda knipoog oor haar skouer vir Beryl.
“Jy het die gawe om mense lief te maak vir jou,” merk Charl droog op. “Dis seker ’n goeie eienskap.” Voordat Brenda kan reageer, loop hy vinniger om by die groep aan te sluit. Daarna kyk hy nie weer na haar nie, al hou sy hom diskreet dop.
Hy lyk vandag omgekrap. Iets het beslis oor sy lewer geloop. Sy is spyt dat sy kan vermoed wat dit is, want sy besef dat hierdie man besig is om haar lewe op sy kop te keer. Is dit hoe ’n mens voel as jy regtig lief word vir iemand? Asof die dag leeg en doelloos was as jy hom nie gesien het nie, al is jy hoe besig?
As sy na hom kyk, is dit asof ’n splinter haar hart binnedring. Dis seer. Dis bittersoet.
“Haai, Brenda, ek hoor jy ry graag perd,” sê Steve Mellon in die teekamer toe hulle na die saalronde tee drink.
“Ja. Ek gaan na ’n perdeplaas waar ek ’n perd leen. Dis baie lekker en ontspannend.”
“Kom ons gaan ry môre,” stel Steve voor. “Ek neem jou na ons plek, net buite die Paarl. Ons het genoeg perde.”
“Dankie, dit sal lekker wees.”
Dis nie die eerste keer dat hy haar uitvra sedert hulle in die departement ontmoet het nie, maar sy kan seker nie vir ewig nee sê nie. Dit klink buitendien aanloklik.
Charl