word tussen ’n klomp gades wat net huisvrouens is nie. Kan dit nie vat as hulle net oor hulle huise en huishulpe en kinders praat nie. Ek meen, jy weet hoe hy oor kinders voel!”
Maja sit stokstyf in haar stoel, die koppie roerloos in haar hand.
Annemie se gesig verander. Sy sit effens vorentoe, haar oë sag. “Ek bewonder jou eintlik,” sê sy. “Ek self stel nie daarin belang om kinders te kry nie, al daardie doeke en bottels en gemors, maar die meeste vroue wil tog. Ek het lankal vir Pieter gesê hy sal maar oujongkêrel moet bly.” Sy lag oordadiglik. “Ek wens jy kon sy gesig gesien het toe ’n klomp van ons eenkeer by meneer Kriel gaan braai het. Hulle het ’n swetterjoel kinders en die kleintjie was van die sous en vet tot by haar kroontjie toe sy sommer op Pieter se skoot klouter. Ek dag hy kom iets oor! Die volgende dag moes ek natuurlik al sy klere droogskoonmaker toe neem.”
“Ek kan dink,” sê Maja.
“Haai.” Annemie kyk op haar horlosie. “Ek kan ook nie heeldag hier sit en klets nie. Ek was by die haarkapper en dag toe ek kom sommer gou vir jou dagsê. Jy weet, as die kat weg is, is die muis baas.” Sy staan op en kyk met onverborge afkeer na Lappies wat baljarend inkom. “En dié kat?”
“Dis ons s’n,” sê Maja en tel vir Lappies op.
Annemie trek ’n sakdoek uit haar handsak en nies saggies. “Ek is allergies vir diere.”
“Foei tog,” sê Maja en hou vir Lappies stywer vas.
Annemie stap na die voordeur. “Dankie vir die tee. O, amper vergeet ek. Ek het vir Vernon gesê jy sal so halfvier vanmiddag daar wees. Dan is hy gewoonlik klaar met middagete. Jy kan vir hom sê ek het jou gestuur. Hy ken my, ons eet dikwels daar.”
“Baie dankie,” sê Maja. “Ook vir die blomme.”
Ná sy die voordeur toegedruk het, staan sy lank met haar rug daarteen en staar in die niet. Sy beweeg net toe Lappies ongeduldig uit haar arms probeer wriemel.
“Blomme,” sê Anna toe Maja die skinkbord kombuis toe neem. “Is seker een of ander gifkruid.”
“Dis gaaf van haar,” sê Maja en stap uit in die tuin.
Halfvier daardie middag stap sy by die restaurant in. Sy hou van wat sy sien. Die plek is nie te groot nie, maar ruim genoeg. Dis smaakvol en gesellig, maar nie in een of ander pretensieuse styl opgedoen nie en toe sy vir Vernon in die kombuis kry, hou sy dadelik van hom.
Sy skat hom omtrent veertig jaar oud, alhoewel sy woeste grys krullebol hom jonger laat lyk en binne vyf minute ná hulle begin praat het, weet sy sy wil baie graag saam met hom werk. Hulle voel dieselfde oor kos, hy lag maklik en die rede waarom hy saans toe is, staan haar aan.
“Ek het ’n vrou op wie ek dol is en drie seuntjies oor wie ek selfs maller is. Met ontbyt en middagetes maak ek meer as genoeg geld dat ek my aande by my gesin kan deurbring. My seuns is net een keer klein, ek wil niks mis nie.”
Hy maak vir haar koffie en hulle sit dit tussen stapels ongewaste kastrolle en drink. Toe sy ’n halfuur later uitstap, is die werk hare en het hulle afgespreek dat sy die volgende oggend sal inval. Die salaris is nie groot nie, maar Maja gee nie om nie. Haar behoeftes is min.
Toe Pieter terugkom uit Gauteng is hy baie moeg en selfs meer afgetrokke as normaalweg. Hy luister na haar opgewonde vertelling, vryf haar hare deurmekaar en soen haar op haar kroontjie voor hy na sy studeerkamer gaan om te werk.
“Annemie het dit vir my gekry,” sê sy later die aand vir hom toe sy styf teen sy bors opgekrul lê. “Sy het die advertensie in die koerant gesien en alles gereël.”
“Dis vriendelik van haar,” sê hy. “Ek is bly om te sien sy probeer jou help.” Hy gaap, draai weg van haar en raak aan die slaap.
Sy lê nog ’n ruk wakker, maar dwing haarself om te slaap omdat sy nou baie vroeg soggens moet opstaan.
Dit is die enigste aspek van haar werk wat Pieter hinder, kom sy agter soos die weke verbygaan. Sy staan op as dit nog donker is, want sy moet in die restaurant wees as die eerste mense instap vir ontbyt. Dit beteken sy kan nie vir Pieter koffie maak of hom eers sien voor hy werk toe gaan nie. Hy is nie ’n groot ontbyteter nie, dus voel sy nie sy skeep hom af nie en voor sy ry, skakel sy die koffiemasjien aan sodat hy net vir homself hoef te skink.
“Jy moet nou maar by die restaurant kom eet,” terg sy hom toe hy daaroor mor. “Ek maak nou vir ander mense veerligte omelette.”
’n Paar dae later is sy in die kombuis toe een van die kelners haar kom sê daar is iemand wat haar wil sien. Sy kan nie dadelik gaan nie omdat sy besig is met ’n delikate portwynsous, maar toe sy ’n paar minute vry het, vee sy oor haar warm voorkop en stap uit in die restaurant.
By een van die groter tafels sit Pieter, Annemie en vier vreemde mans. Daar is ’n snaakse uitdrukking in Pieter se oë toe sy nader stap en haar hande aan die groot wit voorskoot afvee. Hy lyk bly genoeg om haar te sien, maar dis Annemie wat opspring en haar omtrent omhels.
“Sien,” sê sy triomfantlik vir die vier mans. “Was ek reg? Meneer Louw se vrou is ’n kok hier, dis sy wat hierdie wonderlike geregte gemaak het.”
Die vier mans is vol komplimente en tog voel Maja ongemaklik. Iets is nie reg nie. Sy vat aan haar hare, maar die wit pet wat sy dra, hou dit uit haar gesig uit. Sy weet haar gesig is warm en besweet, haar voorskoot lankal nie meer kraakwit nie, maar sy glimlag vir almal, bedank hulle vir die lof en retireer stadig.
“Ek kan nie nou gesels nie,” sê sy. “Dis ons besigste tyd.” Pieter soen haar nie, hy knik net en sit weer.
“Jy’t nie daarvan gehou nie,” sê sy later die aand vir hom. “Ek kon dit sien.”
“Dis nie waar nie,” sê hy dadelik. “Ek was baie trots op jou en my kollegas het my beny. Hulle dink ek is ’n gelukkige man met ’n vrou wat so ’n uitstekende kok is. Ek sou jou nie uit die kombuis geroep het nie omdat ek weet hoe besig julle is, maar Annemie was so gaande oor jou.”
“A,” sê sy. “Dit was haar idee.”
Hy kyk haar nadenkend aan. “Dis ’n verligting, hoor. Die eerste keer toe ons getroud was, toe ons gemaak het asof ons getroud is …was sy baie … e … koel. Jy weet tog hoe sy …” Hy maak keelskoon en lyk ongemaklik.
“Hoe sy agter jou aan was,” sê Maja. “Ja, ek weet. Sy het dit kwalik weggesteek.”
“Nou ja,” sê hy. “Ons moet haar krediet gee. Ek kry die indruk sy gaan nou uit haar pad om vriendelik te wees en jou te help waar sy kan.”
“Ja,” sê Maja. “Sy’s baie behulpsaam. Sy maak my touwys.” Sy blik verskerp, maar uit haar gesig word hy niks wys nie.
“Nou toe, patroon,” sê hy en staan op. “Ek moet gaan werk.”
Haar oë word sag by die aanspreekvorm. Daardie week wat hulle by die see was, het hulle hulle eindeloos vermaak met name uitdink, van die vergesogste tot die verspotste. Hy het vasgesteek by “patroon” en sy noem hom op sy naam. Dat sy hom eenkeer, al was dit ’n grap, “patat” genoem het, lyk nou vir haar onmoontlik.
“Ek wil gaan brame pluk,” sê sy.
“Is dit nie te donker nie?”
“Ek vat die flits, dan vang ek sommer die slakke ook. Ek wil ’n braamsous maak by die wildsvleis en die brame wat ons kan kry, is maar treurig.”
Sy is gelukkig met haar werk, dink sy terwyl sy pluk en tussen die nat lote koes. Dis nou al koud in die aande en dit reën kort-kort. Ja, sy is gelukkig en dis veel, veel beter om heeldag besig te wees en nie net by die huis te sit en dink nie, maar aan die ander kant is dit nie lekker om in die aande so moeg te wees, so vroeg te moet gaan slaap en so vroeg te moet opstaan nie. Ten minste is sy nie nou ’n huishen nie.
Sy trap sommer twee slakke dood toe sy die woord hardop sê. Wat Annemie daardie dag gesê het, is miskien waar, maar geld nie vir almal nie. Tant Miems werk nie buitenshuis nie, maar