sê hy. “Ek het dit verwag.”
“Dis jou skuld.”
“Myne? Ek het nie gesê jy moet soontoe gaan nie.”
“Maar jy het my hiernatoe gebring. As ek nie jou huis geken het nie, was daardie een dalk beter. Ek sou nie so krities gewees het nie. Ek sou net te bly gewees het om ’n dak oor my kop te hê.”
“Jy het ’n dak oor jou kop. Ek sê dit ten minste een keer per dag vir jou. Is jy ongelukkig hier?”
“Nee!”
“Nou ja. Vergeet van die kommune.” Hy loop na die stoof en lig ’n deksel op. “Dit ruik fantasties. Weet jy dat ek nou nooit meer in die middel van die dag eet nie? Selfs as dit ’n sake-ete is, eet ek net ’n slaai. Ek bêre my aptyt nou vir saans en …
“Dis nie ordentlik nie,” val sy hom in die rede.
“’n Slaai? Ek sien nie hoekom nie.”
Sy gee hom ’n kwaai kyk. “Daar’s nie regtig ’n vrou en drie kinders nie. Mense gaan dit uitvind. My tante-hulle sal.”
“Ek was van die begin af gekant teen hierdie stories,” sê hy vroom. “Ek het geweet een of ander tyd word jy uitgevang.”
“Ek is nie uitgevang nie. Ek sê net.” Haar oë dam weer op. “Ek kan nie net jaar ná jaar by jou bly oor jy skerp messe en goeie kastrolle het nie.”
“Jaar ná jaar – my liewe Maja, jy is nog skaars ’n maand hier.”
Sy draai weg van die houtplank waarop die groente lê en snuit haar neus so hard dat Lappies skrik en om die toonbank hol na Pieter se veters. “Jy kloof hare.”
Hy gaan sit op een van die hoë stoeltjies en trek sy das los. “Hoekom trou ons dan nie maar regtig nie?”
Sy gee hom ’n gekrenkte blik en was haar hande voor sy ’n huisie knoffel begin afdop. “Nee dankie.”
“Hoekom sê jy so? Dit sal al jou probleme oplos.”
Sy sit die platkant van die mes bo-op die knoffel neer en slaan dit met haar vuis. “Mens trou nie omdat iemand ’n lekker kombuis het nie.”
Sy oë blink. “Ek sien nie koekom nie. Jy het van die begin af vir my gesê al wat jy uit die lewe wil hê, is ’n bed, ’n kombuis en ’n kruietuin by die agterdeur.”
“Ja, maar dit was voor ek …”
“Voor jy wat?”
Sy maak die verpletterde knoffel bymekaar en meng dit saam met suurlemoenskil in ’n bakkie. “Dit was sommer net praat. En my arm is in gips.”
“Wat het dit met die saak te doen?”
“Mens kan nie trou as jou arm in gips is nie.”
Hy haal diep asem om die ongelooflike geure in die kombuis in te neem. “Dan wag ons tot die gips afkom. Dis nog net twee weke.”
Sy laat sak haar hande en kyk hom moedeloos aan. “Jy het nou net die saak reggestel op kantoor en hier begin jy al weer.”
“Dié keer sal ek vir hulle sê dis die waarheid. Dié keer kan hulle maar regtig begin kollekteer vir ’n present.”
“Hulle sal jou nie glo nie. Jy weet wat gebeur as mens wolf-wolf skree.”
Hy rol sy oë, staan op om sy das aan die deurknop te haak en skink vir homself ’n whisky. “Wil jy wyn hê?”
“Nee dankie.” Sy lig een van die deksels en gooi die mengsel by. “Het jy ’n cholesterol-probleem?”
“Nee, ek het nie. Moenie die onderwerp verander nie.”
“Dis belangrik,” sê sy. “Ek moes ongelukkig room gebruik vir hierdie dis en ek wil nie jou gesondheid benadeel nie. Jy weet ek let daarop.”
“Ja, ja. Antwoord my nou, Maja. Dink jy nie dit sal ’n baie goeie plan wees nie en al jou probleme oplos?”
Sy kyk op na hom, ’n vraende blik in haar oë, maar toe sy sy oog vang, kyk sy weer af. “Wat van my tante-hulle?”
“Hulle gaan die waarheid hoor,” sê hy ferm. “Ek sal daarvoor sorg. Ek sal hulle bel en vertel en sommer al die ander stories kanselleer. Vrou en drie kinders uitgooi. Ons sal hulle nooi om te kom as hulle wil.”
“Anna sal bly wees,” gee sy toe. “Ek sal nooit sê sy moet pers uniforms dra nie.”
“Anna se goedkeuring, alhoewel belangrik, is nie my eerste prioriteit nie.”
“Annemie sal kwaad wees. Weyers ook.”
Hy byt op sy tande. “Weyers se opinie laat my koud. Hy dink buitendien ons is getroud, dit sal aan hom min verskil maak.”
“Wat van jou ouers?”
“Jy’t gesien hulle hou van jou. Hulle kan net bly wees.”
Sy begin skille bymekaar maak. “Ek weet nie.”
Hy leun oor die toonbank en gryp haar gesonde hand vas. “Maja, hou jy van my huis?”
“Natuurlik,” sê sy. “Ná ek die snaakse vorms gewoond geraak het, dink ek dis pragtig. Ek hou van alles hier, die tuin ook.”
“En hou jy van my?”
Sy kyk weer vinnig op en kry ’n rooierige gloed in haar nek. “Ja, natuurlik.”
“Sal ons dan trou? Nes jou gips af is.”
“Ek veronderstel so,” sê sy. “En los nou my hand, ek moet die sous maak voor dit klont.”
Hoofstuk 8
Annemie knip nie ’n oog toe Pieter haar ’n week later van sy planne vertel nie. Sy dra ’n smaakvolle groen pakkie wat mooi pas by haar nuut gekleurde donkerrooi hare en haar oë is waterpas toe hy met haar praat.
“Weer met Maja?” vra sy.
“Wat bedoel jy met ‘weer’?” Hy tel die kalender op en kyk daarna.
Sy gly gladweg oor haar fout. “Met Maja?”
“Vanselfsprekend.”
“Dis goed,” sê sy. “Verlang jy dat ek dit aan die res van die personeel oordra of hou ons dit maar stil?”
“Ek gee nie vreeslik om nie.”
“Dis net dat Kerneels dit nog altyd glo.”
“Uitstekend,” sê hy. “Dan is daar niks te sê nie.” Hy wys na die kalender. “Kanselleer alles vir hierdie week. Ek sal weg wees.”
Sy kyk na die kalender. “Ek sien. Wat sal ek as rede gee?”
“Ek sal op verlof wees. Ek gaan bietjie weg.”
“Dis lekker,” sê sy en hy kan sweer haar linkerwimper het vir ’n sekonde speels oor haar oog gesak. “Jy het ’n vakansie nodig.”
“Ek weet.”
“Dis dan al koeler,” sê sy. “Lekker om weg te gaan.”
Hy sit die kalender terug op sy plek. “Dankie, dis al. Het jy al vir Parkins in die hande gekry?”
“Hy sal jou tienuur bel.” Sy stap na die deur en bly staan. “Jy’s ’n goeie man, Pieter. Ek het dit nog altyd geweet en dis raar. In my ervaring kan mans, veral mans in jou posisie, nogal harteloos wees, maar jy is nie so nie. Jy is bereid om ’n medemens te help.”
Hy kyk na haar deur nougetrekte oë, nie seker waarheen sy mik nie. “Dankie.”
Maja se oom en tante kom twee dae voor die troue. Hulle lyk beïndruk met Pieter se huis, maar nie met hom nie, al is hulle vriendelik genoeg. Hy verwag enige oomblik dat die oom hom eenkant toe gaan roep en dit gebeur ook nie. Hulle