terwyl Ansu op Stellenbosch was. Sy kon nie wag om ook universiteit toe te gaan en by haar aan te sluit nie. Sy moes net nog matriek slaag.
Maar ’n fratsgolf in Gordonsbaai het dié droom laat verkrummel. Sy onthou die verskriklike dag nog so goed toe hulle die tyding van Ansu se dood gekry het. Haar ouers was gebroke, en sy ook.
En daar was vir hulle geen hulp nie.
Sou dit makliker gewees het as hulle berading gekry het soos iemand by die kerk aanbeveel het? Dalk. Maar haar ouers het nie daaraan gebyt nie. Hulle het alleen deur die ding geworstel en nooit heeltemal klaarheid gekry nie.
Miskien is dit die rede vir haar absolute passie vir trauma-berading. Trouens, sy wéét eintlik dit was die hopeloosheid wat haar ouers ervaar het wat as dryfveer gedien het om haar ’n M.A. in sielkunde en ’n Ph.D. in traumaberading te laat behaal.
Sy was onverskrokke, haar ouers net ’n tikkie onbelangstellend.
Aria ry in die boomryke straat af waarin haar kompleks geleë is. Die groot bloekombome aan weerskante van die pad stem haar rustig. By die hekke wag sy geduldig dat hulle oopskuif. Sy gaan nou die gasverwarmer aansteek en met warm sjokolade en ’n boek op die bank opkrul.
Een voordeel van alleen wees: daar is geen behoeftes van ’n ander waaroor sy bekommerd hoef te wees nie. Haar tyd en haar blyplek is haar eie. Die nadeel? Die stilte wat om haar hang is soms swaar en die sjokolade raak dikwels oud voor sy die inhoud van die houer kan opgebruik.
Die melk is partykeer suur voor die bottel leeg is, en soggens wanneer sy wakker word, moet sy haarself in die spieël groet sodat sy ’n stem kan hoor. So, ja, sy is nie heeltemal onbewus van die stremming wat alleen wees op haar psige plaas nie, maar sy is ook mal daaroor om die deur agter haar toe te trek en te weet sy is tuis en in beheer.
Sy het al ’n rukkie onder die snoesige kombers op die bank opgekrul en in haar boek verdiep geraak, toe haar selfoon lui.
Ongevalle se nommer. Sy antwoord dadelik.
“Naand, Aria, Alice hier. Ag, ek is verskriklik jammer om jou op hierdie onhebbelike uur te steur, maar hier is ’n geval waarvoor jy sal moet inkom. Dokter Vermeulen het aangedring. Hy wil die pasiënte nie saal toe laat gaan voor jy hulle nie gesien het nie. Daar was ’n motorongeluk, en een van die insittendes is in ’n kritieke toestand. Die ander twee, ’n man en vrou, het minder ernstige beserings, en sal net oornag vir observasie opgeneem word, maar hulle hanteer die gebeure sleg. Die vrou is histeries, hoewel sy ’n kalmeermiddel in het, en die man is net mooi die teenoorgestelde. Hy reageer glad nie op ons nie. Sy vitals is normaal, so hy is buite gevaar.”
“Dankie, Alice. Ek sal oor vyftien minute daar wees.”
Hulle lui af.
Aria gooi die kombers op die bank neer. Sy skakel die gasverwarmer af. Hopelik sal die hitte ’n bietjie talm en haar huis nie yskoud wees wanneer sy terugkom nie.
Sy is gewoond daaraan om enige tyd van die dag of nag uitgeroep te word. Dis seker maar nog ’n voordeel van alleen bly – daar is niemand wat sy verontrief nie.
In elk geval is dit goed dat die saal die protokol waarvolgens hulle kan bepaal of dit nodig is om haar te kontak, of nie, stiptelik volg. Hulle verwys pasiënte onmiddellik en maak seker hulle word binne agt-en-veertig uur gespreek. Hoe gouer traumaslagoffers berading kry, hoe beter is die pasiënt se kans om die gebeure te verwerk. Dit gebeur selde dat sy ’n pasiënt tot die volgende dag laat wag.
Sy verruil die gemaklike sweetpakbroek vir jeans, ’n trui en baadjie. Sy sit haar mus op haar kop en gryp die motorsleutels van die rakkie langs die deur.
Medline S, soos die kliniek onder die personeel bekend staan, is net drie kilometer vanaf haar blyplek, en sy ry die afstand binne ’n paar minute. Voor die hospitaal parkeer sy op een van die parkeerplekke wat vir personeellede geallokeer is en beur stywerig teen die koue uit die motor.
Die wind het intussen opgekom en die glasdeur lê soos ’n welkome heenkome voor haar.
Sy is weereens bewus van hoe indrukwekkend die gebou is. Dit maak haar trots om deel van Medline Somerset-Wes te wees. Die omgewing doen haar praktyk goed. Volgens Deon is die hospitaalgroep baie suksesvol in Johannesburg, daarom dat hulle na die res van die land begin uitbrei. En nou het hy sy spreekwoordelike wit jas verruil om met dié uitbreiding te help. Soos sy verstaan, gaan hy by die topbestuur van die groep aansluit.
Dankie tog dat Deon en Sandra in die Kaap bly en nie Johannesburg toe hoef te verhuis nie.
Sy het haar verniet bekommer toe sy die nuus van sy posverandering gehoor het. Dit sou eensaam gewees het sonder hulle, al het sy genoeg ander vriende. Deon en Sandra is werklik soos familie. Sy sal deur die spreekwoordelike vuur vir hulle loop. Sandra voel soms soos die suster wat sy so mis.
Dis ’n harwar by ongevalle se ontvangs toe sy by die deure instap. Tog is dit ’n verligting om binne die veiligheid van hierdie mure te wees. Die Kaapse winterelemente is onguur en stem haar vanaand onrustig.
“Aria! Dankie dat jy so gou gekom het. Jy is ’n staatmaker soos gewoonlik. Ons wil die kamers oop kry, maar dokter Vermeulen het aangedring. Pasiënt Rademan is blykbaar dié Rademan van Medline. Die stigter se seun … ons CEO.”
Die suster aan diens kom staan langs haar en beduie na die lys met opnames. “Jou gevalle is dus Rademan – hier is die lêer – en ’n vrou van agt-en-twintig. Haar beserings is lig, ’n paar stamp- en kneusplekke.
“ ’n Taxi wat oor ’n rooi lig gejaag het, het die voertuig aan die passasierskant getref. Die grootste impak was op die agterste passasiersdeur. Die voertuig het getol, toe ’n ander voertuig en ’n muur getref. Albei die voorste passasiers het hulle sitplekgordels aangehad en die lugsakke het hulle werk gedoen. Albei het ligte beserings opgedoen, maar die derde insittende het nie ’n sitplekgordel aangehad nie en haar toestand is kritiek. Sy het hoof- en rugbeserings opgedoen. Die omvang van die skade word nog bepaal. Sy is met die noodhelikopter hierheen gebring en kon gestabiliseer word, hoewel dokter Vermeulen oor die breinswelling bekommerd is. Op die oomblik word sy geprep vir teater.”
“Het julle die familie al in kennis gestel?”
“Ja, hulle is op pad.”
“Goed, ek sal met hulle praat sodra hulle hier is.”
“Reg so, pasiënte Van Vuuren en Rademan is in die private kamers.” Sy rek haar oë effens. “Dokter Vermeulen het gesê die dame kan nie mediese saal toe geskuif word voor jy nie by haar was nie. Sy is histeries. Die paramedikus aan diens sê die ander vrou het sleg gelyk. In die tjopper het hulle gedink hulle gaan haar verloor, maar sy het vasgebyt. Dokter Vermeulen meen dit gaan dinge vir die saalpersoneel makliker maak as jy die twee eers gesien het.”
“Reg, ek sal eerste by die dame inloer.”
“Sterkte. Die deur is toe, want sy ontstel die ander pasiënte en die mense by hulle.”
Aria kyk vlugtig na die naam van die pasiënt voor sy die lêer weer neersit. Amanda. Haar hand verstil op die vorm. Kan dit wees? Amanda en Rademan? Sy wil dit nie glo nie. Die toeval is te groot.
Sy maak die ander lêer oop en verstar. Die klanke van die ongevalle-eenheid vervaag om haar. Koue vingers klem om haar borskas. Sy moet diep asemhaal om haar ewewig te behou. Sy lees vlugtig deur die inhoud. Reuben Rademan. Manlik. Twee-en-dertig. Dit is hý. Wat het die suster nou net gesê? Die uitvoerende hoof van Medline? Kroonprins van sy pa se hospitaalgroep? Hoekom het sy dit nie vroeër agtergekom nie? Sy moes twee en twee bymekaar gesit het.
Haar vingers bewe toe sy die aantekening in die lêer weer lees: ligte besering aan sy regterskouer en die regterkant van sy kop. Sy moet haar dwing om die lêer kalm neer te sit, om te draai en eers na Amanda se kamer te stap.
Die ongevalle-eenheid het drie private kamers wat vir ernstige gevalle gebruik word. Die eenheid is vanaand bedrywig. Blykbaar was hierdie wintersdag in Junie ongelukkig vir ’n hele paar mense. Hier en daar hoor sy klagtes agter die blou gordyntjies, en in haar roer meegevoel vir al die mense. Dié eenheid laat haar keer op keer besef hoe